พยศรักแสนปรารถนา

บทที่ 1 พี่ชายข้างบ้าน & น้องสาวข้างรั้ว 4

เรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ถูกพูดถึงและแพร่สะพัดไปทั่วคณะ ชายหนุ่มหลายคนที่หมายปองรินรดาก็รู้สึกสงสารเห็นใจหญิงสาวไม่น้อย ส่วนบรรดาผู้หญิงที่พึงพอใจแอบชอบพีรวัสก็นึกสะใจไม่น้อย หนึ่งในนั้นก็มีน้ำรินรวมอยู่ด้วย ที่จริงระหว่างน้ำรินและรินรดามีเรื่องอื่นที่ทำให้ไม่พอใจกันอยู่ ด้วยความที่น้ำรินเคยเป็นสาวสวยของคณะมีแต่หนุ่ม ๆ มาหมายปอง และได้รับเลือกให้ทำกิจกรรมของคณะและมหาวิทยาลัยอยู่บ่อย ๆ แต่พอรินรดาเข้ามาความสนใจและทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของเธอก็ถูกรินรดาแย่งไปจนหมด ทำให้น้ำรินไม่ชอบหน้ารินรดาแต่ต้องสวมหน้ากากให้เป็นรุ่นพี่ที่แสนดีตลอดเวลา แต่หารู้ไม่ว่าเรื่องทุกอย่างที่น้ำรินคิดและทำรินรดาล่วงรู้หมดทุกอย่าง เพราะอย่างนี้รินรดาเลยออกโรงขัดขวางไม่ให้น้ำรินสมหวังกับพีรวัส

...

หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็หลายเดือนแล้วที่รินรดาก็ทำอย่างที่เคยพูดไว้ทุกอย่าง เขาไม่ได้เจอหน้าหรือได้พูดคุยกับรินรดาอีกเลย แม้จะไปหาชนาเทพหรือแวะไปทานข้าวที่บ้านนู้นแต่ก็ไม่มีสักครั้งที่ได้เจอคุณหนูของบ้านเลย และก็ไม่มีใครพูดชื่อรินรดาต่อหน้าเขาอีกเลย น้ำรินพอเห็นว่าเสี้ยมหนามคนสำคัญตกรอบไปเธอก็เดินหน้าเข้าหาพีรวัสอย่างเต็มที่และยังเอ่ยปากขอขยับสถานะจากเพื่อนเป็นแฟนได้ไหม และเป็นตัวเขาเองที่ปฏิเสธไปโดยให้เหตุผลว่าตอนนี้เรียนหนักเพราะใกล้จบแล้ว อีกอย่างเขาก็มีแพลนจะไปเรียนต่อเมืองนอกด้วยเลยไม่อยากตกลงคบกับใคร เขารู้ตัวว่าตอนนี้คงไม่สามารถดูแลผู้หญิงคนไหนได้เต็มที่และไม่อยากปิดกั้นน้ำรินไว้กับตัวเองเผื่อว่าวันหนึ่งหญิงสาวไปเจอคนที่พร้อมจะดูและได้จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาและเสียโอกาสนั้น

++++++

หลังจากรับปริญญาได้ไม่นานก็ถึงวันที่พีรวัสจะเดินทางไปเรียนต่อที่เมืองนอกโดยที่ชายหนุ่มเลือกเรียนปริญญาตรีด้านการบริหารอีกหนึ่งใบและอาจจะเรียนต่อปริญญาโทด้วย วันรับปริญญาของเขารินรดาก็ไม่ได้มาและก็ไม่ได้มากินข้าวเลี้ยงฉลองด้วยในขณะที่คนอื่นมากันครบ ตอนที่นั่งรอมารดาอยู่นั้นสายตาก็มองไปที่หน้าต่างชั้นสองของบ้านข้าง ๆ ด้วยสายตาที่เหม่อลอย จนกระทั่งมารดาเดินลงมาทำให้เขารู้สึกตัว และหยุดความคิดฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นในใจ

“พีทเตรียมของเรียบร้อยไหม” ดวงเดือนเดินลงมาจากข้างบนบ้านเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นลูกชายมารอก่อนแล้วพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

“เรียบร้อยแล้วครับ” พีรวัสตอบ

“แม่ขอถามอีกครั้งว่าพีทต้องการให้เรื่องเป็นแบบนี้ใช่ไหม พีทไม่ได้คิดเหมือนที่แม่เคยถามไปใช่ไหม” ดวงเดือนถามลูกชายอีกครั้งเพราะอยากแน่ใจ

พีรวัสยืนคิดอยู่นิดสายตาของเขามองไปที่นอกบ้านแล้วหันมาพูดกับมารดาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แน่ใจครับ ผมรู้ว่าแม่หวังดีแต่เรื่องนี้ผมขอเป็นคนตัดสินใจเองนะครับเพราะเรื่องนี้ถ้าผมเลือกแล้วสิ่งนั้นต้องอยู่กับผมไปตลอดชีวิต ผมอยากแน่ใจมากกว่านี้ ถ้าถึงเวลาที่ผมมั่นใจว่าสิ่งที่แม่เลือกให้ไม่ผิดผมจะเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดด้วยตัวเอง”

“ถ้าพีทคิดแบบนั้นแม่ก็จะไม่ว่าอะไร แม่หวังว่าวันข้างหน้าพีทจะรู้ว่าสิ่งที่แม่เลือกคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกเสมอ ไปลาคนบ้านนู้นหน่อยนะ อาจามรเขารอให้พรอยู่” ดวงเดือนพูดแล้วเดินนำลูกชายไปที่บ้านข้าง ๆ อย่างคุ้นเคย พีรวัสเองก็เดินตามมารดาไปในใจก็คาดหวังว่าจะได้เจอหน้ารินรดาและอยากเอ่ยปากขอโทษก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ไม่มีเงาของรินรดาเลย มีแค่จามร ชนาเทพและป้าพิกุลเท่านั้น

“อาขอให้พีทเดินทางปลอดภัย เรียนจบเร็ว ๆ สมหวังในทุกสิ่งนะลูก” จามรพูดพร้อมกับลูบหลังเด็กหนุ่มที่เขาเห็นมาตั้งแต่เล็กอย่างเอ็นดูเหมือนลูกแท้ ๆ

“ขอบคุณครับอาจามร” พีรวัสกราบไปที่ตักของชายวัยกลางคนที่เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของเขา ก่อนจะลุกไปไหว้ลาป้าพิกุล และท่านก็ให้พรกลับมาเช่นกัน

จนมาถึงคนสุดท้ายที่นั่งหน้าหล่ออยู่ที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง

“โชคดีเพื่อนมีอะไรก็โทรมาคุยกันได้ ไม่ต้องห่วงป้าเดือนนะเดี๋ยวฉันจะดูแลให้เอง” ชนาเทพพูดแล้วตบบ่าเพื่อนรักไปแรง ๆ คำพูดของชนาเทพทำให้ทั้งพีรวัสและผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกต้องยิ้มให้ความมิตรภาพของเด็กหนุ่มทั้งสองคน

“ขอบใจนายมากนะ เอาไว้กลับมาจะซื้อของมาฝากเยอะ ๆ เลย ฉันก็ขอให้นายเป็นหมอตามที่ตั้งใจเอาไว้นะ” พีรวัสพูดออกมาพร้อมกับมองไปที่หน้าห้องรับแขกหวังจะได้เห็นใครบางคนที่เขาอยากจะขอโทษ และเหมือนชนาเทพจะรู้เลยพูดตัดบท

“รีบไปเถอะเดี๋ยวจะตกเครื่อง”

พีรวัสเห็นว่าเวลาเหลือน้อยเต็มที่เขาก็พยักหน้าแล้วหันมาลาทุกคนอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากบ้านเพื่อนรักกลับไปที่บ้านตัวเองแล้วขึ้นรถตู้เพื่อไปยังสนามบิน และถ้าเขาหันหลังกลับมาแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองชั้นสองของบ้านก็จะได้เห็นใครบางคนที่อยากเจอ

“จำคำพูดของพี่พีทให้ดีนะ ถ้ากลับมาแล้วรดาจะทำให้พี่พีทกลืนน้ำลายตัวเองมาตามง้อและเดินตามรดาให้ได้เลยคอยดู” รินรดาพูดและมองรถตู้คันสีดำเคลื่อนออกจากบ้านข้าง ๆ ไปจนสุดสายตา ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่เสียใจที่ถูกต่อว่าแรงขนาดนั้น แต่คนอย่างคุณหนูรินรดาเมื่ออยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่เว้นแม้แต่หัวใจแกร่ง ๆ ของพี่ชายหน้านิ่งที่อยู่บ้านข้าง ๆ ก็ตาม

++++++