พยศรักแสนปรารถนา

บทที่ 3 แปลงโฉม 4

“คุณพีรวัสมีอะไรคะถึงได้ดึงฉันมาที่นี่” เธอเอ่ยปากถามขึ้นมา

“พี่มีเรื่องอยากจะพูดด้วยหน่อย” พีรวัสพูด

“เรื่องอะไรคะ สำคัญมากเลยหรือไงถึงต้องพูดตอนนี้ ถ้าไม่สำคัญมากเอาไว้วันหลังดีกว่านะคะ” รินรดาพูดและพยามยามสะบัดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม

“ทำไมจะรีบไปทำเรื่องงามหน้าหรือไง”

“เรื่องงามหน้าอะไรคะ ฉันอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับคุณเลยแล้วทำไมต้องมาว่ากันด้วย” รินรดาถามอย่างโมโหที่อยู่ ๆ ถูกว่าแบบนี้

“นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าตัวเองทำอะไร ถ้าไม่รู้จะบอกให้และจำไว้ด้วยว่าวันหลังอย่าไปกอดแขนจับมือผู้ชายแบบนั้นอีก มันไม่งามแถมยังไปทำต่อหน้าอาจามรอีกไม่รู้จักเกรงใจผู้ใหญ่บ้างเลย หรือว่าถูกตามใจจนไม่รู้ว่าอะไรสมควรทำหรือไม่สมควรทำ ไหนจะแต่งตัวนุ่งสั้นแบบนี้อีกคนอื่นเขาอาจจะแต่งแล้วสวย แต่มันน่าเกลียดสำหรับรดา” พีรวัสพูดว่าออกมายาวเหยียด

“ฉันจะทำอะไรทำที่ไหนแต่งตัวยังไงมันก็เรื่องของฉัน แต่เท่าที่ฉันดูผู้ชายหลายคนก็มองฉันคอเหลียวหลังเลยนะ และที่คุณว่าฉันทำตัวไม่ดีแล้วต้องทำแบบไหนถึงจะดี หรือต้องทำเหมือนคุณที่ลากลูกสาวเจ้าของบ้านมาคุยที่ลับตาแถมยังจับแขนฉันไม่ปล่อยแบบนี้อีก อย่างนี้เรียกว่าดีใช่ไหม” รินรดาพูดเสียงดังแล้วยกแขนตัวเองขึ้นมาให้คนบ้านสติแตกได้เห็นว่ามือของเขาจับแขนเธออยู่

พีรวัสเห็นก็รีบปล่อยเหมือนกำลังจับของร้อนอยู่ ก่อนทำหน้าเข้มขึ้นแล้วพูดออกมา

“พี่แค่อยากพูดเตือนเฉย ๆ ไม่ได้อยากจับหรือล่วงเกินอะไร”

“พูดเตือนในฐานะอะไรไม่ทราบ” รินรดาถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“ก็ในฐานะพี่ชายน่ะสิ” พีรวัสตอบแบบไม่ต้องคิด ทำให้คนถามเจ็บไม่น้อยที่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอมากไปกว่าพี่ชายน้องสาว

“ฉันมีพี่ชายคนเดียวคือพี่หนึ่ง ส่วนคุณก็แค่คนอื่นที่ฉันไม่จำเป็นต้องเชื่อฟัง ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะเสียเวลากับเรื่องไร้สาระมามากแล้ว” พูดจบเธอก็ออกเดินไปที่ประตูห้องรับแขก แต่ยังไม่ทันได้เดินออกไปตัวเธอก็ถูกดึงอีกครั้ง พอกำลังจะเอ่ยปากต่อว่าก็ถูกปากหนาปิดทับเอาไว้เสียก่อน

พีรวัสจูบลงโทษที่รินรดาต่อว่าและเห็นว่าเรื่องที่เขาพูดเป็นเรื่องไร้สาระ ไหนจะพูดว่าเขาเป็นคนอื่นอีก ความขาดสติทำให้เขาทำอะไรไม่โดยที่ไม่รู้ตัว พอได้จูบแล้วเขาก็รู้สึกพึงพอใจกับสัมผัสที่ได้รับ ความอ่อนนุ่มและอ่อนหวานทำให้เขาหลงเพริดไปกับสิ่งตรงหน้าจนลืมไปว่า ตอนนี้เขาและรินรดาอยู่ที่ไหน และรินรดาคือผู้หญิงที่เขาไม่อยากอยู่ใกล้มากที่สุด เพราะไม่ชอบความเอาแต่ใจตัวเองตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้หญิงสาวก็ยังไม่เปลี่ยน แถมยังทำตัวร้ายขึ้นทุกวัน

รินรดาส่ายหน้าพยายามหลบแต่ก็ทำไม่ได้จนต้องยอมปล่อยให้พีรวัสล่วงเกินเป็นครั้งที่สอง เธอบอกตัวเองว่าต้องมีสติถึงจะรอดไปได้ พอเห็นว่าเขาไม่ได้กอดรัดเธอแน่นแล้วก็ตัดสินใจรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างหนาให้ออกห่าง และตอนนั้นเองมือเธอก็ฟาดลงไปที่แก้มสากอย่างแรง

เพียะ!!

“คุณบอกว่าให้ฉันอยู่ให้ห่างคุณ แต่สิ่งที่คุณทำตอนนี้มันคืออะไร ฉันไม่ใช่ที่ระบายความโกรธของใคร” รินรดาพูดเสียงดังแล้วรีบวิ่งออกจากห้องรับแขกไปอย่างรวดเร็ว

พีรวัสมองแต่ก็ไม่วิ่งตามไปแต่อย่างใดเพราะไม่อยากให้คนทั้งบ้านตกใจ มือหนายกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองแรง ๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา

“นี่เราทำอะไรลงไปวะ บ้าไปแล้วหรือไงไอ้พีท” เขาถามตัวเองอยู่สักพักแล้วเดินกลับไปที่ห้องอาหารอีกครั้ง ในใจก็รู้สึกผิดต่อผู้อาวุโสของบ้านที่เขาทำตัวไม่เหมาะสมไป และเขาก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงทำกับรินรดาแบบนั้น

++++++