พยศรักแสนปรารถนา

บทที่ 2 บังเอิญหรือตั้งใจ 2

ว๊าย!!

เพราะแรงที่สะบัดทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ความหลังครั้งเก่ารู้สึกตัว แล้วเอื้อมมือไปคว้าตัวหญิงสาวร่างบางเอาไว้ก่อน แต่เพราะตอนคว้าตัวพื้นที่ยืนอยู่ไม่เรียบทำให้ทั้งสองคนล้มลงไปโดยที่พีรวัสเป็นคนทับอยู่ด้านบน สายตาสองคู่มองประสานกัน ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นทำให้หัวใจดวงน้อยของรินรดาเต้นรัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตากลมโตกระพริบติด ๆ กัน ริมฝีปากบางอ้าค้างไว้ด้วยความตกใจ อาการเหล่านี้ทำให้ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อย่างพีรวัสเกิดเลือดลมวิ่งพล่านไปทั่ว หญิงสาวตรงหน้าดูเย้ายวนและสวยงามกว่าตอนเด็กมากนัก ปากบางเหมือนกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขาพิสูจน์ว่าคนดื้อตรงหน้าจะหอมหวานแค่ไหน เพราะความอยากรู้ทำให้เขาก้มลงไปสัมผัสที่ปากบางอย่างแผ่วเบา สัมผัสแรกที่รับรู้คือความหอมและนุ่มนิ่มทำให้เขาอยากจะแนบชิดให้มากนี้ แต่ยังไม่ทันทำตามใจปรารถนาก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน

“รดาอยู่แถวนี้หรือเปล่า” ชนาเทพส่งเสียงเรียกหาน้องสาว เมื่อกี้เขาแวะไปหารินรดาที่ห้องก็เห็นว่าน้องสาวไม่อยู่ในนั้นเลยคิดว่าตัวแสบต้องลงมาออกกำลังกายแน่เลยมาลองเดินตามหา

รินรดาพอได้ยินเสียงพี่ชายก็รีบดันอกแกร่งให้ออกห่างอย่างรวดเร็ว และพีรวัสเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้เขาล้มหงายไปกับพื้นหญ้า

“รดาอยู่นี่ค่ะพี่หนึ่ง” รินรดาส่งเสียงเรียกพี่ชายแล้วรีบเดินไปหาทันที

“อ้าวมาอยู่ตรงนี้เอง มาออกกำลังกายเหรอพอดีเลยพี่ไปตามที่ห้องว่าจะชวนมาวิ่ง” ชนาเทพพูดพร้อมกับมองหน้าน้องสาวไปด้วย

“รดาวิ่งไปสองรอบแล้วกำลังจะกลับเข้าบ้านพอดีเลย” รินรดาพูดและพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

ชนาเทพหรี่ตามองน้องสาวตัวเองอย่างจำผิดและเขาก็เห็นอะไรแว่บ ๆ อยู่ด้านหลังของรินรดา แต่ในเมื่อน้องบอกไม่มีอะไรเขาก็ไม่คาดคั้นเพราะรู้นิสัยนิสัยน้องสาวตัวเองดีว่าเป็นคนยังไง

“งั้นรดาไปอาบน้ำอาบท่าเถอะเดี๋ยวจะได้ลงมากินมื้อเช้ากัน” เขาพูดและยิ้มให้ก่อนจะเอื้อมมือไปยีผมยาวแล้วหยิบต้นหญ้าเล็ก ๆ ออกจากเส้นผม

รินรดายิ้มให้พี่ชายแล้วเดินไปตามทางที่จะเข้าประตูหน้าบ้าน แต่ทันทีที่เดินผ่านพุ่มไม้ใหญ่เธอก็รีบวิ่งเข้าไปซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว ดูจากระยะทางจากตรงนี้ไปถึงตรงที่พีรวัสอยู่เธอน่าจะได้ยินที่สองคนนั้นคุยกัน

“อยากรู้นักว่าจะแก้ตัวว่ายังไง” เธอพูดเบา ๆ พร้อมกับยกยิ้มอย่างร้าย ๆ เพราะรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ชนาเทพเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ไหนจะเศษต้นหญ้าต้นเล็กที่ติดอยู่ที่ผมเธออีก

ชนาเทพเดินมาที่ริมรั้วที่กันระหว่างบ้านเขากับบ้านพีรวัสเอาไว้ และต้องส่ายหน้าไปมาช้า ๆ เมื่อเห็นรองเท้าผ้าใบของใครบางคนยื่นออกมา

“ออกมาได้แล้วครับท่านผู้อำนวยการ” พอพูดจบคนที่แอบอยู่ด้านหลังต้นไม้ก็เดินออกมา

“รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ตรงนี้” พีรวัสเดินหน้ายุ่งออกมาจากพุ่มไม้พร้อมกับปัดเศษใบไม้ที่ติดอยู่ตามร่างกายออก

“นายลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้นายไม่ใช่เด็กตัวเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ในต้นไม้จะไม่มีใครเห็น แล้วฉันน่ะเป็นเพื่อนนายนะโว้ย ไอ้ลูกไม้ตื้น ๆ เก่า ๆ นี่เลิกใช้เหอะ” ชนาเทพพูดแล้วกอดอกมองเพื่อนสนิทตรงหน้าอย่างสำรวจ และก็ต้องยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพีรวัสมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกับน้องสาวเขา

“เออถ้ารู้แล้วฉันจะได้กลับมาเสียที” พูดจบพีรวัสก็เดินหันหลังจะข้ามรั้วไป แต่เท้าทั้งสองข้างต้องชะงักค้างเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของชนาเทพ

“นายไปนอนคลุกต้นหญ้ากับน้องสาวฉันมาหรือไง”

“นอนคลุกอะไรพูดจาน่าเกลียดนะไอ้หนึ่ง” มีหรือที่คนปากแข็งอย่างพีรวัสจะยอมรับ

ชนาเทพส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินไปหยิบเศษต้นหญ้าที่ผมสั้นของเพื่อนรักแล้วส่งของที่หยิบออกมายื่นไปตรงหน้าให้เพื่อนได้เห็น

“อย่าบอกนะว่าเศษหญ้านี่มันโดนลมพัดปลิวมาติดผมนายเอง”

เมื่อถูกดักทุกทางทำให้คนปากแข็งต้องถอนหายใจแล้วพูดออกมา

“เออฉันยอมรับก็ได้ แต่ฉันกับรดาไม่ได้ไปนอนคลุกกันอย่างที่นายเข้าใจ รดาจะล้มแล้วฉันคว้าตัวไว้แต่ไม่ทันระวังเลยล้มไปทั้งคู่ก็แค่นั้นแหละ”

“แต่สิ่งที่ฉันเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างที่นายพูดนี่” ชนาเทพพูดเสียงนิ่งขึ้นมาเล็กน้อย จะว่าไม่รู้สึกหวงน้องสาวเลยก็พูดไม่เต็มปาก

พีรวัสนิ่งไปนิด และภาพเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เกิดขึ้นกับรินรดาก็วนเข้ามาในหัวอีกครั้ง ความนุ่มนิ่มและหอมหวานทำให้เขาหลงเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น

“จะใจลอยอีกนานไหมไอ้พีท ตกลงนายตั้งใจหรือแค่เรื่องบังเอิญ” ชนาเทพพูดเสียงดังเพื่อปลุกคนที่กำลังใจลอยให้มีสติขึ้นมา

“ก็แค่เรื่องบังเอิญน่ะสิ นายคิดว่าฉันไปทำอะไรแบบนั้นกับรดาได้ไง กว่าจะสลัดน้องสาวนายหลุดไม่ให้ก่อกวนวุ่นวายชีวิตฉันไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วทำไมฉันต้องหาเรื่องใส่ตัวอีกล่ะ” พีรวัสพูดเสียงห้วนออกมา โดยที่ไม่รู้ว่าทุกคำพูดของเขารินรดาได้ยินทุกอย่าง

“เออแค่เรื่องบังเอิญก็ดีแล้ว แต่วันหลังไม่ต้องมีเรื่องบังเอิญอย่างนี้เกิดขึ้นอีกนะ ถ้าวันนี้ไม่ใช่ฉันที่เห็นแต่เป็นพ่อฉันหรือแม่นายคงไม่ต้องบอกนะว่าอะไรจะเกิดขึ้น บอกตรง ๆ ว่าฉันก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเพราะนายไม่ได้คิดอะไรกับรดา ฉันไม่อยากให้น้องสาวฉันเสียใจ หวังว่านายจะเข้าใจ” ชนาเทพพูดยืดยาวด้วยเสียงเครียด ไม่ใช่ว่าพีรวัสเป็นคนไม่ดีแต่เพราะไอ้เพื่อนตัวดีไม่ได้คิดอะไรกับรินรดาถ้าเกิดต้องผูกมัดกันขึ้นมาน้องสาวเขาคงเสียใจและทรมานไม่น้อย

พีรวัสนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ชนาเทพพูด เขาเองก็ไม่อยากถูกผูกมัดกับรินรดาเหมือนกัน เพราะหญิงสาวไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่เขาชอบเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงที่เขาจะเลือกมาเป็นแม่ของลูกต้องนิสัยดีน่ารักอ่อนหวานเรียบร้อยและทำงานเก่ง อย่างรินรดาไม่มีคุณสมบัติอย่างที่เขาอยากได้เลยแม้แต่ข้อเดียว

“เรื่องนั้นนายไม่ต้องเป็นห่วง ต่อไปนี้ฉันจะอยู่ให้ห่างรดาเอาไว้ทุกคนจะได้ไม่เข้าใจผิด และฉันอยากจะบอกให้นายรู้ไว้อีกครั้ง รินรดาไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่ฉันชอบแต่ที่พยายามเข้ามาพูดคุยเพราะเห็นกันมาตั้งแต่เล็ก ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติไปแล้ว”

“สรุปคือนายไม่ได้คิดอะไรกับรดาจริง ๆ ใช่ไหม” ชนาเทพถามอีกครั้งเพื่อเป็นการให้โอกาสเพื่อนได้คิดอีกครั้ง

“เออสิ” พีรวัสเองก็ตอบแบบไม่ต้องคิดนาน