“รู้สึกว่าสิ่งที่พี่เคยพูดบอกไปรดาจะไม่เชื่อฟังเลยสินะ มีความสุขมากไหมที่ปล่อยให้พี่ขับรถตามหาน่ะ” พีรวัสเดินตรงแล้วมาอยู่ที่หน้าของรินรดาพร้อมกับใช้สายตาข่มขู่ไปที่ชัยยุทธ
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง แล้วจะขับรถตามหาทำไมฉันนึกว่าคุณไปดื่มกาแฟกับถ่านไฟเก่าเสียอีก” รินรดาพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติที่สุด
“น้ำรินกับพี่ไม่ได้เป็นอะไรกันจะมาเรียกแบบนั้นไม่ได้” พีรวัสพูดออกมา
“งั้นเหรอคะ แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นแสดงออกมันดูไม่น่าใช่นะขนาดห่างกันตั้งหลายปียังดูสนิทสนมกันเหมือนเดิมเลย” รินรดาเองก็เถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่ต้องมาเบี่ยงเบนประเด็นเลย กลับบ้านกับพี่เดี๋ยวนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว” พีรวัสพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าแขนเรียวเอาไว้แล้วลากรินรดาให้เดินตามไปที่รถ
“ฉันเจ็บนะคุณพีรวัส คุณจะมาลากแขนฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ!” รินรดาร้องบอกและพยายามสะบัดแขนออกมาจากเกาะกุมของพีรวัส แต่เธอก็ไม่สามารถท
