ครองใจไอลดา

ตอนที่ 1 แววตาของไอลดา 1/2

ไอลดาถูกเรียกตัวในช่วงหัวค่ำของวันนั้นเอง ร่างระหงของคุณนายใหญ่แห่งตระกูลหลี่ ค่อยๆ เดินลงมาอย่างช้าๆ เพราะกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างที่กำลังลงบันได จากนั้นก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามสามีผู้เฉยชาซึ่งนานๆ ครั้งจะกลับมาบ้านมาสักที

"วันนี้มีอะไรที่คุณนายทำบ้าง"

เสียงทุ้มเอ่ยถามกับแม่บ้านถึงอาหารที่ไอลดาทำเหมือนอย่างเคย เพราะเขาจะได้ไม่เผลอตักขึ้นมาทาน ช่างเป็นคำพูดและการกระทำแสนทำร้ายจิตใจไอลดาอย่างยิ่ง แต่เธอทำได้แค่ยกยิ้มเพราะในตอนนี้ไอลดาคนนี้ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเช่นนั้นอีกแล้ว เพราะเมื่อเทียบกับความเจ็บปวดตอนที่เธอเห็นลูกถูกยิงต่อหน้าต่อตา ความเจ็บปวดมันเทียบอะไรไม่ได้เลยกับแค่ความใจร้ายของสามี

"วันนี้คุณนายไม่ได้ลงครัวค่ะ นายท่าน"

"ว่ายังไงนะ"

"ค่ะ วันนี้ไม่มีอาหารของคุณนาย"

ไอลดาแอบแสยะยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะมองใบหน้าหล่อผู้นำตระกูลมาเฟียอันแสนยิ่งใหญ่ที่ดูสับสนและเสียหน้าไม่น้อย

ก็แหม เล่นถามอย่างมั่นใจและวางท่าไม่คิดจะแตะอาหารที่เธอทำ พอไอลดาไม่ได้ลงครัวทำอาหารขึ้นมาคงเสียหน้าไม่น้อย

"วันนี้ลดาไปหาหมอมา เหนื่อยๆ เลยไม่ทำค่ะ"

คุณนายใหญ่ตระกูลหลี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม อีกคนก็แค่หันมามองนิ่งๆ ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์เช่นเดิม แต่ถ้าดูดีๆ อ่า.....คงกำลังเคืองเธออยู่แน่ๆ แต่ใครสน ไอลดคนนี้ไม่คิดจะสนใจสายตาคู่นั้นอีกต่อไปแล้ว เฟยหลงจะมองเธอด้วยสายตาดูแคลน หรือเกลียดชังอย่างไรก็ไม่ขอสนใจ นำมาคิดเล็กคิดน้อยให้มันเครียดแล้วไปกระทบลูกสาวหรอก เพราะไม่ว่าไอลดาจะพยายามทำดีแค่ไหน สุดท้ายมันก็ต้องมีสักเรื่องทำให้เธอเป็นคนผิดอีกอยู่ดี

"ตรวจร่างกายประจำปีหรือยัง"

หลังทานข้าวด้วยความเงียบไปสักพัก ประมุขของบ้านก็เอ่ยถามถึงเรื่องสุขภาพของไอลดาที่เธอจำต้องตรวจทุกปีเพื่อความพร้อมในการตั้งครรภ์ทายาตระกูลหลี่

"ไปตรวจแล้วค่ะ ไหนๆ ก็ไปโรงพยาบาล เลยขอให้ตรวจไปเลย"

"หมอว่าไงบ้าง"

"มีทั้งข่าวดีข่าวร้ายค่ะ คุณอยากฟังข่าวไหนก่อนคะ"

ไอลดายกยิ้มหวานส่งให้อีกคน ท่าทีที่ดูนิ่งมากเกินไปของภรรยาทำให้เฟยหลงรู้สึกไม่ชินเอาเสียเลย ยามที่เขาถามเรื่องของอีกฝ่าย ไอลดาจะรีบตอบทั้งหมดอย่างตื่นเต้น ไม่เคยเล่นลิ้นให้เขาอยากรู้แบบนี้มากก่อน

หรือจะเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจแบบใหม่งั้นหรือ.....

"ข่าวดี"

"ข่าวดีก็คือ คุณไม่ต้องแตะต้องตัวลดาแล้วค่ะ ไม่ต้องเสียเวลาเพื่อมานอนกับลดาแล้วนะคะ"

ไอลดากล่าวอย่างสดใสแต่กลับทำให้นายท่านตระกูลหลี่ขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังสื่อ มันหมายความว่าอย่างไรกันทีไม่ต้องนอนด้วยกันแล้วนั่น

หญิงสาวยกยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าหล่อของสามีดูสับสนในสิ่งที่เธอเอ่ย จึงได้รีบบอกข่าวต่อไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้

"ส่วนข่าวร้าย คุณหมอบอกว่าร่างกายของลดาแก่เกินไปที่จะตั้งครรภ์แล้วค่ะ ไข่ที่มีอยู่คงมันน้อยนิดมากค่ะ โอกาสตั้งครรภ์คงเกิดขึ้นได้ยาก หรืออาจจะไม่มีเลย"

"ไหนเธอบอกว่าสุขภาพไม่มีปัญหา ก่อนแต่งงานก็ตรวจร่างกายแล้วไม่ใช่หรือว่าตั้งครรภ์ได้"

นายท่านผู้นำตระกูลหลี่ทิ้งช้อนส้อมลง เพราะเขาไม่มีอารมณ์ทานอะไรแล้วที่ได้รับรู้ว่าภรรยาที่ทนอยู่ด้วยมานานถึงสิบปีมีลูกไม่ได้ เขาจริงจังกับการมีทายาทมาก เขาอดทนอยู่กับแบบนี้เพื่อหวังว่าอีกฝ่ายจะมอบทายาทชายที่แข็งแรงให้เขา แต่นี่อะไร อยู่ๆ ก็มาบอกว่าตัวเองคงตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้วงั้นเหรอ

ไอลดาเห็นใบหน้าดุดันไม่สบอารมณ์ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา ที่บอกว่าข่าวดีสำหรับอีกฝ่าย นั่นก็เพราะเฟยหลงจะไม่ร่วมเตียงกับเธอเลยหากไม่ใช่วันที่ไข่ของไอลดาตก ก็เป็นข่าวดีไม่ใช่หรือที่จะไม่ต้องมานอนกับเธออีก

"ก็ตอนนั้นลดาอายุแค่ยี่สิบหก ยี่สิบเจ็บเองไงละคะ แต่ตอนนี้สามสิบแปดแล้ว"

"........."

"ช่วงเวลาที่เหมาะสมของการตั้งครรภ์คือยี่สิบถึงสามสิบปีค่ะ ยิ่งอายุมากก็ยิ่งมีโอกาสตั้งครรภ์น้อยลง ลดาคงจะแก่เกินไปแล้วจริงๆ"

ไอลดากล่าวด้วยท่าทางเศร้าสร้อย แต่สายตากลับไม่ได้แสดงออกถึงความเศร้าที่ตนเองตั้งครรภ์ไม่ได้อีกเลย

"ฉันจะหาวิธีเอง"

"สูญเงินเปล่าค่ะ อย่าเสียเวลากับลดาเลย"

ไอลดาดักอีกฝ่ายเอาไว้ทุกทาง หากเฟยหลงคิดจะใช้วิธีทางการแพทย์ก็คงไม่มีประโยชน์ อีกทั้งมันยิ่งจะทำให้เฟยหลงรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ จึงพยายามพูดบ่ายเบี่ยงว่ามันเสียเวลาหากคิดจะใช้วิธีการทางการแพทย์กับเธอเพื่อให้ตั้งครรภ์ แม้ตระกูลหลี่จะมีเงินทองมากมายในการเสกเด็กขึ้นมาสักคน แต่เธออยากจะหย่า คนต้องการหย่ามันจะอยากทำไปทำไม!!

"คุณจะหย่ากับลดาไหมคะ"

ไอลดาเล่นบทโศก ทวงถามกับสามีว่าคิดจะหย่ากับหญิงไร้ประโยชน์อย่างเธอไหม

"ทำไมต้องหย่า"

"คุณจำใจแต่งงานกับลดาเพื่อมีทายาทไม่ใช่หรือคะ ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ลดามีลูกให้คุณไม่ได้เลย มาตอนนี้ก็แก่เกินไปจะตั้งครรภ์อีก หากปล่อยไปแบบนี้เรื่อยๆ ผู้อาวุโสเขาจะยอมหรือคะ ลดาแก่แล้วไม่มีทายาทให้คุณแล้ว แต่คุณแข็งแรง ยังสามารถแต่งงานกับคนอื่นเพื่อมีทายาทได้อยู่นิคะ"

"......"

"แต่ถ้าคุณไม่หย่ากับลดาแล้วเอาคนอื่นเข้ามา ลดาคงทำใจไม่ได้ สู้หย่ากับลดาแล้วค่อยแต่งคนใหม่เข้ามา ลดายังทำใจได้มากกว่า ยังพอปลอบตัวเองว่าคนไร้ประโยชน์อย่างลดาไม่ควรอยู่เสวยสุขในตระกูลหลี่"

"อะไรทำให้คิดแบบนั้น"

"ก็ลดาคิดถึงคุณไงคะ เลยคิดว่าการหย่ามันดีต่อตัวคุณมากกว่า"

"........."

"เพราะลดารักคุณมากเลยค่ะ จะเสียใจลดาก็ยอม"

ไอลดายกยิ้มส่งให้สามี แต่รอยยิ้มที่แสดงออกถึงความรักแต่มันกลับส่งไปไม่ถึงดวงตาหวานทั้งสองเหมือนอย่างเคย มันคือแววตาของความนิ่งเฉย แววตาโกหก และแม้จะพร่ำบอกว่ารักเขา แต่แววตาที่กำลังมองเขา......มันไม่มีความรักส่งมาถึงเขาอีกแล้ว

"เอาไว้ก่อน เรื่องนี้มันละเอียดอ่อน ขอเวลาคิดอีกหน่อย"

"ค่ะ จะหย่าหรือไม่หย่าก็บอกลดาด้วยนะคะ ลดาจะได้เตรียมตัวถูกว่าจะเก็บของย้ายออกตอนไหน"

คำพูดของไอลดาทำให้เฟยหลงหันมาส่งสายตาดุ ไอลดาจึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับขึ้นห้องไม่สนใจสามีของเธออีกต่อ ทิ้งให้คนที่เคยเฉยชาใส่ได้แต่ยืนมองจนร่างเล็กหายเข้าไปในห้องนอน

เขาแค่คิดว่าท่าทีที่เปลี่ยนไปของไอลดา ก็แค่การเรียกร้องความสนใจจากเขา แต่เมื่อได้เห็นสายตาอันแสนว่างเปล่า ไม่หลงเหลือความรู้สึกใดๆ ยามที่มองเขามันเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนความจริง ว่าไอลดาได้หมดรักเขาลงอย่างไม่หลงเหลือสิ่งใดในใจอีกแล้ว

และการที่พูดเรื่องที่ตนไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ขึ้นมาเพื่อให้เขาหย่า มันเป็นสิ่งที่ไอลดาคงไม่คิดจะบอกหากยังรักเขาอยู่

การที่เขากลับบ้านเดือนละครั้ง มันทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนไปได้มากถึงขนาดนี้เลยหรือ......