พริมาถอนหายใจ เธอดูอ่อนลง ยอมรับอะไรๆ ได้มากขึ้น จะให้เขากลับถึงบ้านก่อนตะวันตกดินทุกวันก็คงเป็นไปไม่ได้
“ถ้าง่วงนอนบ้านนะคะ ไม่ต้องมา”
“ครับ” ภามยิ้มกว้าง หอมแก้มเนียนๆ นั้นให้ชื่นใจ
พริมาขยับตัวเล็กๆ ทำให้ภามคลายกอดไว้หลวมๆ ให้เธอนอนสบาย พออีกฝ่ายหลับตาลงก็จุมพิตหน้าผากอ่อนโยน
“ฝันดีนะครับ” แม้จะนอนบนเตียงด้วยกัน ภามก็ยังไม่ลืมที่จะบอกฝันดีก่อนนอนทุกคืน
ภามหลับตาลงด้วยความสุขกายสบายใจ แต่มันมีเรื่องที่ค่อนข้างยากลำบากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้ใกล้ก็ยิ่งโหยหา เขาหักห้ามจิตใจได้ในตอนตื่น แต่ในฝันมันลำบาก โชคดีที่มันไม่เคยเกิดขึ้นตอนนอนกอดเธอ...แต่ดูเหมือนว่าคืนนี้มันจะต่างออกไป
ปล่อยให้ตัวเองหลงลืมไปชั่วขณะหนึ่งว่าตอนนี้นอนอยู่ที่ไหน ตอนที่เห็นอีกคนนอนตะแคงยิ้มหวานให้ก็ทำให้ภามไม่หลงเหลือสติพอที่จะเตือนตัวเองว่านี่คือความฝัน
รอยยิ้มสดใสค่อยๆ กลายเป็นเย้ายวนในดวงตา พอเธอหลับตาลง เผยอปาก ภาม
