“พรีม พี่รู้สึกมีความสุขจัง”
“อะไรกันคะ” พริมายิ้มให้คนที่นอนหนุนตักเธออยู่ คืนนี้ไม่รู้นึกอะไรภามถึงชวนเธอมานอนห้องชั้นสาม ทั้งยังมีอารมณ์ชวนเธอมานอนดูพระจันทร์ที่ระเบียงหน้าห้องนอนอีก
“รู้สึกมั่นใจแล้วว่าจะได้แต่งงานกับพรีมจริงๆ” เมื่อเช้าผู้ใหญ่เพิ่งพูดคุยเรื่องแต่งงาน และได้ฤกษ์ปลายๆ ปี ก่อนวันเกิดปีที่ยี่สิบของพริมาเล็กน้อย นับจากวันนี้ก็ราวๆ สี่ห้าเดือน
“ที่ผ่านมาพี่ภามไม่มั่นใจเหรอคะ” พริมาถามกึ่งหยอกล้อ
“ก็มั่นใจ...ต่อพอได้ฤกษ์แต่งงานแล้วรู้สึกมั่นใจมากขึ้น”
“หรือระหว่างนั้นพี่ภามลังเลที่จะแต่งงานกับพรีม” พริมาแกล้งตีความคำว่าไม่มั่นใจนั้นไปอีกทาง ภามตาโตขึ้นด้วยความตกใจ แล้วก็หรี่ตาจับผิด
“พรีมแกล้งพี่เล่นหรือแอบคิดอะไรแบบนั้นจริงๆ” พอเขาถามจริงจังพริมาก็อมยิ้ม ภามถึงถอนหายใจโล่งอก แต่กลายเป็นพริมาที่ขมวดคิ้วมองเขาด้วยความสงสัยแทน
“เอ ทำไมพี่ภามถึงดูเครียดๆ”
“เอ่อ เปล่าครั
