เฝ้าถนอมรัก

ผมยินดี

“ตอนปู่แต่งงานย่าเขาก็อายุสิบแปดเอง” ปู่พูดยิ้มๆ ภามไม่เถียงเรื่องนั้น เขาเองก็เคยมีกุ๊กมีกิ๊กกับสาวๆ ตั้งแต่มัธยม แต่สำหรับพริมาเธอยังเด็กมากในความรู้สึกเขาอยู่ดี

“ตอนนี้พรีมก็สิบหกแล้ว อีกไม่ถึงสองปีดีก็เต็มสิบแปด หรือเราจะรอให้สักน้องยี่สิบก็ได้ จริงๆ ก็อยากจะรอให้ภามเรียนจบ ให้น้องโตกว่านี้ แต่ปู่ก็ไม่รู้จะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ แล้วก็ภามเองอาจจะมีแฟนมีคนรักไปก่อน เห็นว่าเสน่ห์แรงไม่ใช่เหรอเรา...หรือว่ามีแล้ว” ความจริงก็เช็กข้อมูลอยู่เรื่อยๆ เท่าที่รู้ภามยังไม่มีแฟน...เป็นตัวเป็นตน แต่เรื่องสาวก็น่าจะแพรวพราวพอตัว ขัดกับบุคลิกที่ดูสุภาพบุรุษเวลาอยู่กับหลานสาวเขาแบบหน้ามือเป็นหลังมือเลยละ

“เอ่อ ยังไม่มีแฟนครับ” ตอบไม่เต็มปากนัก แฟนอาจจะไม่มีแต่เขาก็มี...เรียกว่าพาร์ทเนอร์ก็น่าจะได้ จะบอกว่าตัวเองเป็นเสี่ยเลี้ยงสาวก็ดูจะแก่ไป คนปัจจุบันก็อายุมากกว่าด้วย

“แต่ได้ยินว่าเราก็มีสาวเยอะเหมือนกัน”

“เอ่อ ก็ มีคนที่คุยๆ อยู่ครับ แต่ไม่ได้ตกลงที่จะเป็นแฟน” เลือกที่จะพูดกับอีกฝ่ายตรงไปตรงมา

“อืม ปู่เข้าใจ เราอยู่ในช่วงวัยรุ่นแล้วนี่เนอะ” ผู้สูงวัยก็มองออกแบบที่ผู้ชายรู้กันว่าคบหาแต่ไม่ใช่แฟนนั้นประมาณไหน

“ถ้าภามยินดีที่จะหมั้นหมายและแต่งงานกับน้อง...ปู่ก็อยากให้ลองคบหากันดู ตอนนี้น้องอาจจะยังเด็กแต่อีกหน่อยน้องก็คงโตพอ และปู่ก็เชื่อใจว่าภามจะดูแลน้องได้ดี”

คิ้วเข้มขวดเล็กๆ ตีความประโยคนั้น หัวใจกระตุกไปหนึ่งทีเมื่อเริ่มเข้าใจความหมายโดยนัย ท่านคงไม่ได้หวงหลานสาวกับเขาเมื่อฝากฝังให้ดูแลแล้ว...แต่ก็ให้เขาพิจารณาเองว่าอะไรที่เหมาะสม ไม่เหมาะสม ลึกๆ ก็คงอยากรอให้พริมาโตกว่านี้เหมือนกัน ซึ่งภามก็เห็นด้วย

“หรือระหว่างนั้นภามจะยังมีสาวๆ ของภามปู่ก็เข้าใจ เอาไว้เราลองคบกับน้องแบบแฟน แบบคนรัก แล้วมั่นใจว่าอยากดูแลน้องจริงๆ ปู่เชื่อว่าถึงวันนั้นภามก็คงจัดการได้”

น่าจะเป็นหนึ่งในทางเลือก ภามก็ยอมรับแบบตรงๆ ว่าเรื่องแบบนั้นสำคัญสำหรับเขา แต่พอคิดว่าถ้าพริมารู้จะเสียใจหรือเปล่า เขาก็เริ่มขัดแย้งในตัวเอง

“ผม” จะปฏิเสธก็กลัวว่าถ้าวันหนึ่งตัวเองทำไม่ได้ขึ้นมาก็ผิดคำพูดกับผู้ใหญ่

“เอาเป็นว่าเรื่องนี้ก็แล้วแต่ภามเห็นว่าเหมาะสม” โรจน์ไม่คาดคั้นเรื่องนี้กับภามอีก คิดว่าตัวเองดูไม่ผิดหรอกว่าชายหนุ่มมีความรู้สึกที่พิเศษกับหลานสาวตน แต่ก็ไม่รู้ว่าภามจะรู้ทันความรู้สึกนึกคิดตัวเองแค่ไหน เพราะเท่าๆ ที่เห็นก็ไม่มีทีท่าว่าจะจีบหรือคิดไม่ซื่อ เข้าใจว่าความสงสาร ความเห็นใจที่มีให้พริมานั้นมีมากจนกลบความรู้สึกแบบชายหญิง และภามก็คงมองว่าพริมายังเด็กมากๆ อย่างที่บอก

“ตอนนี้ปู่อยากรู้ว่าปู่สามารถฝากฝังหลานสาวคนเดียวไว้ในมือภามได้ไหม”

คำถามนั้นทำให้ภามมองมือตัวเอง เขากำลังค้นหาความรู้สึกลึกๆ ในหัวใจ แม้จะไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองรู้สึกพิเศษกับพริมาเกินน้องสาว แต่พอถูกตั้งคำถามก็เหมือนทุกอย่างมันถูกรื้อค้น...วันหนึ่งพริมาก็ต้องเติบโต แล้วถ้าในวันข้างหน้าเธอต้องตกอยู่ในมือของผู้ชายคนอื่น ภามก็คิดว่าคงจะไม่ยอม เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครดูแลเธอได้ดีกว่าเขา

“ครับ ผมยินดีที่จะดูแลน้อง” เขามองสบตาผู้สูงวัยอย่างซื่อตรง อีกฝ่ายยิ้ม แล้วก็ถอนหายใจเหมือนโล่งใจ

“ถือว่าปู่ก็ไม่ได้บังคับความรู้สึกภามสินะ” พูดด้วยรอยยิ้มผ่อนคลาย ก่อนที่จะค่อยๆ มองเขาด้วยสายตาจริงจังและมีความเครียดเข้ามา จนภามต้องขมวดคิ้วตาม

“แต่ก่อนที่ภามจะตัดสินใจ ปู่คิดว่าภามจะต้องรู้”