“ANAK. May aplikante ka na ba?”
Irene’s back stiffened upon hearing what her father asked. Kasalukuyan silang nakaupo sa pahabang bangko sa labas ng kanilang bahay. Dapit-hapon na, mabini ang hangin at hindi masakit sa balat ang papabulubog na araw.
Alam niyang naaburido na ang matanda sa pagkukulong sa loob ng kanilang maliit na bahay kaya inaya niya itong magpahangin. She took him to that very same place in their yard where they used to play. Sa lilim ng punong mangga kung saan ginawa siya nito ng duyan noong bata pa siya.
Gula-gulanit na ang nasabing laruan dahil sa katagalan. Lubid at ‘yong kalahating gulong na lang ang natirang nakasabit. Nonetheless, the effect of the place on her remained the same. Parang iyong ngiti ni Mang Leopoldo, tabingi na pero masaya pa rin. “Wala ka na na
