INTRO | ความสัมพันธ์คลุมเครือ...
698 Words
เสียงเจื้อยแจ้วรอบตัวดังขึ้น พรางสะกิดกันให้มองผู้ชายสองคนที่กำลังลงมาจากรถสปอร์ตสีดำคันหรูอย่างเสน่ห์หา
พี่ลีโอ กับพี่เลย์ ทั้งสองเป็นฝาแฝดกันและกำลังฮ๊อตในตอนนี้ คนหนึ่งเร่าร้อนดั่งเปลวไฟ อีกคนหนึ่งเย็นชาดุจน้ำแข็ง นี่คือฉายาของเขาทั้งคู่
จู่ๆ หัวใจดวงน้อยๆ ของฉันมันก็เกิดเต้นรัวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เมื่อพี่ลีโอหันมาสบตากับฉัน นั่นมันทำให้ฉันรีบก้มหน้าลงในทันที
“พายฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปยุ่งกับพี่ลีโอ ทำไมแกไม่ฟังบ้างนะ” ซีนเพื่อนสนิทของฉันรีบท้วงขึ้นทันที เธอเคยเตือนฉันแล้ว แต่ฉันกลับทำตามหัวใจตัวเอง
เพียงแค่ซีนเห็นพี่ลีโอหันมามองฉันแบบนั้น ซีนก็รู้แล้วว่าฉันยังแอบคบกับพี่ลีโออยู่
“แกก็รู้ว่าฉันชอบเขามานานแล้ว”
“แต่พี่ลีโอของแกไม่ใช่คนดีนะพาย” ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ซีนบอกมันจริงหรือเปล่า ที่บอกว่าพี่ลีโอไม่ใช่คนดี
“ดูก็รู้ว่าเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับแกสักนิด”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องชอบเขามากขนาดนี้...”
ตลอดเวลาที่เราคบกันมา พี่ลีโอก็ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลย ถึงแม้เราจะคบกันโดยไม่ให้ใครรู้ หรือเรียกอีกอย่างก็คือความสัมพันธ์ที่เป็นความลับ
มันเป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครืออยากจะอธิบาย พี่ลีโอมีกฏมากมายที่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงไม่สามารถยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขาได้เลย พี่ลีโอเป็นผู้ชายที่เย็นชา เวลาอยู่ด้วยกันเขาไม่ค่อยพูดส่วนมากจะเป็นฉันที่ชวนคุย หรือว่าฉันแอบคิดไปเองว่าตอนนี้สถานะของเราคือแฟนกัน
หวัดดี ฉันชื่อพาย เป็นเด็กต่างจังหวัดที่ได้ทุนมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพ ทางบ้านฉันฐานะค่อนค้างยากจน มาเรียนที่นี่ฉันจึงต้องหางานทำเพื่อจะได้ไม่ต้องไปรบกวนเงินของพ่อแม่
ฉันมีเพื่อนสนิทสองคนชื่อซีนกับน้ำหวาน เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่วันนี้น้ำหวานลาป่วยไม่ได้มาเรียน
หลังเลิกเรียนฉันกำลังเดินไปขึ้นรถเมล์กับซีนเพื่อกับไปที่หอพัก
ติ่ง ~ (เสียงแชท)
Leo: มาขึ้นรถ
ข้อความที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวราวกับว่ามีคนจับมันเขย่าแรงๆ มันคือข้อความที่พี่ลีโอส่งมา ซึ่งก็ไม่บ่อยมากที่พี่ลีโอจะทักมาแบบนี้ ส่วนมากจะเป็นฉันที่ทักไปหา แต่เขาก็ไม่ค่อยตอบมาหรอก บางครั้งปล่อยให้ฉันรอข้อความตอบกลับเป็นวันๆ
บางทีก็อยากจะน้อยใจนะ แต่ฉันรู้ดีว่าน้อยใจไปก็เท่านั้น พี่ลีโอไม่รู้หรอก
“เอ่อ ซีน เดี๋ยวแกกลับไปก่อนเลยนะ”
“อ้าวแล้วแกไม่กลับพร้อมกันหรอ ?”
ฉันเม้มปากแน่น ด้วยความที่เป็นคนโกหกไม่เก่งจึงไม่รู้จะอ้างยังไงดี
“เฮ้อ!! พี่ลีโออีกแล้วสินะ” ซีนถามอย่างรู้ทัน
“อะ อื้อ...”
“จะทำอะไรป้องกันด้วยแล้วกัน” ซีนพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์
ส่วนฉันก็เดินแยกไปที่รถของพี่ลีโอที่กำลังจอดรออยู่ในที่ลับตาคน ทุกครั้งที่พี่ลีโอจอดรถรอ เขาจะจอดในที่ที่ไม่มีคนเดินผ่าน
เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถพี่ลีโอก็ขับรถออกไปโดยไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำ
“จะไปส่งพายที่ห้องกี่โมงคะ”
“1 ทุ่ม”
“อ้อ งั้นเราแวะกินอะไรกันก่อนดีมั้ย พายหิว...”
“ฉันไม่หิว” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรจบพี่ลีโอก็ตัดบทไปสะก่อน
บางทีฉันก็อยากจะถามเหมือนกันว่าระหว่างเราตอนนี้มันคืออะไร แต่ฉันก็กลัว...กลัวคำตอบ
- Writer
