ตอนที่ 1 เธอคนนั้น
1410 Words
ชายหนุ่มใบหน้าคมคาย รูปร่างสูง ผิวกายขาวสะอาด ดวงตาคมกล้า ผมสีควันบุหรี่ ริมฝีปากได้รูป จ้องมองชายหนุ่มซึ่งกำลังคุกเข่าตรงหน้า เลือดหยุดลงพื้น หลี่เซี่ยน ทายาทตระกูลหนาน ผู้นำธุรกิจด้านเทคโนโลยีสื่อสาร กำลังทอดสายตามองชายอายุอานามใกล้เคียงกัน เขาควักบุหรี่ออกจากเสื้อสูท ลูกน้องรีบจุดไฟให้ ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมา แล้วจึงเอนกายพิงพนักโซฟา ท่าทางเยือกเย็น
“เอามันไปส่งตำรวจ”
“ได้ครับคุณชาย”
หลี่เซี่ยนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วขบกรามแน่น รู้สึกอึดอัดไปหมด เวลาใกล้เข้ามาทุกที ตอนนี้เขาอายุสามสิบสองแล้ว แค่ปีเดียวเท่านั้น ที่ต้องหาผู้หญิง มาตั้งท้องเพื่อสืบทอดทายาทต่อไป หากพ้นช่วงเวลาวัยสามสิบสาม จะไม่มีโอกาสนั้นอีก
เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา ชายหนุ่มรูปร่างกำยำหยุดยืนตรงหน้า หลี่เซี่ยนเงยหน้าขึ้นมอง
“ได้เรื่องไหมอลัน”
“เรายังหาไม่พบเลยครับ ผู้หญิงสายเลือดบริสุทธิ์ ที่มีปานรูปมังกรตรงหน้าอก”
กำมือแน่นแววตาแข็งกร้าว ทำไมมันหายากนัก เขาตามหามาร่วมห้าปีแล้ว แต่กลับไร้วี่แววโดยสิ้นเชิง
“หาต่อไป”
“ครับคุณชาย”
วางบุหรี่ไว้ตรงที่เขี่ย ก่อนลุกยืน สีหน้าครุ่นคิดหนัก เพราะคำสาปทำให้ตระกูลหลี่ต้องพบเจอความยุ่งยาก เกี่ยวกับการสืบทอดทายาท ต้องได้หญิงสาวสายเลือดบริสุทธิ์เท่านั้น ถึงจะสามารถตั้งครรภ์ให้กับตนเองได้ สำหรับเขาแล้ว ทายาทไม่ได้สำคัญ ทว่าพ่อกับแม่กลับกังวลจนล้มป่วย เพียงเพราะไม่ต้องการให้ตระกูลหายไปจากแผ่นดิน
หากบรรพบุรุษตระกูลเขา ไม่ทำผิดกับคุณหนูตระกูลร่างทรง คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ เขาไม่เข้าใจความรักแบบนั้นหรอก ถ้าหากพ่อกับแม่ให้หมั้นหมายกับใคร แล้วแต่งงานตนเองก็คงไม่ขัด อย่างไรเสียสำหรับตนเอง ก็เห็นเรื่องของตระกูลเป็นสำคัญอยู่แล้ว เดือนหน้าต้องเดินทางไปประเทศไทยแล้ว ส่วนมากแล้วหญิงสาวเลือดบริสุทธิ์จะพบได้ที่เมืองจีน แต่คราวนี้ตนเองต้องเดินทางไปประเทศไทย ให้คนอื่นหาก็คงเป็นเรื่องยาก เพราะมีเพียงแค่ตนเท่านั้นที่สามารถรับรู้การมีตัวตนของเธอคนนั้น กระนั้นแล้วงานก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ คงต้องหาต่อไป แม้ไม่มีความหวังก็ตาม
“คุณชายจะไปไหนต่อไหมครับ” เจิ้งหัวเอ่ยถาม
“แม่ฉันโทรหาให้ไปกินข้าวด้วย คงไปไหนไม่ได้แล้ว ไม่ได้ไปหาท่านหลายวัน ถ้าไม่ไปคราวนี้คงโกรธแน่”
“ได้ครับคุณชาย”
รถเคลื่อนจอดหน้าคฤหาสน์ เขาก้าวลง ส่วนลูกน้องพากันแยกย้าย สองเท้าก้าวมาถึงโถงกลาง เห็นบิดามารดากำลังพูดคุยกับเพื่อนสนิทโดยมีบุตรสาวนั่งเคียงข้าง เพียงแค่เห็น เธอฉีกยิ้มกว้างสีหน้ายินดี
“อาหลี่มานี่ก่อนสิ พอดีคุณอาหวังตงมาเยี่ยม มีของจากต่างประเทศมาฝากเราเยอะเลย” เหม่ยหลิงบอกบุตรชาย
เขายอมทำตาม หย่อนกายลงบนโซฟา เพื่อร่วมวงสนทนา ซินอี๋รีบหยิบของฝากจากอิตาลี ที่ตนเองซื้อมาฝาก
“พี่หลี่เซี่ยน ฉันซื้อมาฝากค่ะ พี่ลองเปิดดูสิคะว่าชอบไหม”
หลี่เซี่ยนรับมา แล้วเปิดออก ด้านในบรรจุไฟเช็คทองคำ ชายหนุ่มยกยิ้ม
“พี่ชอบครับ” เขาตอบ แล้วปิดกล่องลงตามเดิม วางไว้บนโต๊ะด้านหน้า
ซินอี๋ส่งสายตาหาบิดา เพื่อให้พูดคุย ถึงเรื่องที่ตนเองต้องการ รู้จักกับพี่หลี่เซี่ยนมาสามปีแล้ว หลงรักเขามานาน ถ้าหากเป็นไปได้ ก็อยากแต่งเป็นภรรยา
“พอดีว่า ผมเองอยากจะคุยเรื่องของซินอี๋ กับหลี่เซี่ยนหน่อยน่ะครับ”
ในวงสนทนาชะงัก “เรื่องอะไรเหรอครับ” ซีฮ่าวสบตาคนพูด แล้วมองไปยังลูกชาย ดูเหมือนว่าคงไม่ต้องคาดเดามาก เพราะสีหน้าท่าทางของซินอี๋บ่งบอกทุกอย่างแล้ว
“ผมเองก็เกรงใจ ทางเราจะพูดไป มันก็คงน่าเกลียด แต่ผมเองร้อนใจ”
“มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ” เหม่ยหลิงบอก
“ซินอี๋กับหลี่เซี่ยนเองก็รู้จักกันมานาน ซินอี๋บอกกับผมเองว่า ชื่นชอบในตัวหลี่เซี่ยนมาก ผมเลยอยากพูดคุยเรื่องการหมั้นหมายกันน่ะครับ”
สองสามีภรรยามองหน้ากัน เรื่องทายาทตระกูลไม่ใช่เรื่องง่าย มันถูกเก็บเป็นความลับมาตลอด ถ้าหากเปิดเผย ศัตรูคงได้ตามหาหญิงสาวเลือดบริสุทธิ์กันยกใหญ่ เพื่อแย่งชิงอำนาจเป็นแน่
“เอ่อ... เรื่องนี้” เหม่ยหลิงอึกอัก เพราะไม่รู้ควรตอบเช่นไรดี
“ผมคิดว่า เรื่องนี้ต้องถามความเห็นทั้งสองฝ่ายน่ะครับ” คนเป็นสามีรีบแก้สถานการณ์ ก่อนหันไปหาบุตรชาย “แล้วลูกล่ะว่าไงอาหลี่”
“ผมคิดกับซินอี๋แค่น้องสาวครับ” เขาตอบตามตรง เพราะไม่อยากให้ความหวังอีกฝ่ายมากไปกว่านี้
หญิงสาวชะงักงั้น เหมือนหินหล่นทับร่าง คิดว่าหากพี่หลี่เซี่ยนไม่มีใคร อย่างน้อยคงให้โอกาสตนเองบ้าง ไม่คิดว่าจะพูดจาตรงไปตรงมาเช่นนี้ หวังตงยิ้มเจือน บุตรสาวคล้องแขนเขาไว้ เพื่อให้ออกปากต่อ เลยตบมือเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ รู้ดีว่าลูกสาว หลงรักหลี่เซี่ยนมาเนิ่นนาน
“เก็บเอาไปคิดก่อนก็ได้หลี่เซี่ยน ลองเปิดโอกาสให้น้องหน่อยได้ไหม”
“ผมไม่อยากให้ความหวังครับคุณอา ผมรู้หัวใจตัวเองดี”
“แต่ตอนนี้หลี่เซี่ยนเองก็ยังไม่มีใคร ไม่ใช่เหรอ”
“ผมไม่มีใครก็จริงครับ แต่ผมเองไม่อยากทำให้ซินอี๋มีความรู้สึกกับผมไปมากกว่านี้ ถ้าหากลองคบหาแล้วผมไม่สามารถรักซินอี๋ได้ คนที่เจ็บปวดจะเป็นเธอนะครับ” เขาอธิบายเสียงเครียด
คนฟังน้ำตาไหลอาบแก้ม เม้มริมฝีปาก ผู้ใหญ่สีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะไม่รู้ควรทำเช่นไร สำหรับซีฮ่าวแล้วไม่เคยบังคับบุตรชาย เพราะรู้ว่าลูกกำลังฝ่าฟันอะไรบ้าง ซินอี๋คงแต่งมาไม่ได้ หลี่เซี่ยนต้องแต่งกับหญิงสาวสายเลือดบริสุทธิ์เท่านั้น
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ไม่ต้องแล้วค่ะ” หญิงสาวเอ่ยปาก จำต้องหยุดไว้ตรงนี้ กระนั้นแล้วก็ไม่คิดยอมแพ้
“พี่หวังว่าจะเข้าใจ พี่ยังรักเธอเหมือนน้องสาวเสมอ”
“ค่ะพี่หลี่เซี่ยน”
แขกแยกย้ายกันเดินทางกลับบ้านไปแล้ว ชายหนุ่มลุกยืนเต็มความสูง จัดสูทตนเองจนเรียบร้อย
“ผมต้องไปงานเลี้ยงคืนนี้ ขอตัวก่อนนะครับ” เขาบอกบิดามารดาแล้วสาวเท้ามายังรถ
รถจอดเทียบ ร่างสูงก้าวลงมา เดินผ่านทางเดิน เห็นผู้คนมากมาย กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน มายังห้องรับรองวีไอพี หย่อนกายลง พนักงานเสริฟ์นำไวน์มาเสริฟ์ พนักงานระดับสูงพากันเข้ามาด้านใน เพื่อพูดคุยเรื่องงาน รวมถึงเรื่องทั่วไปด้วย
ประตูห้องเปิดออก หญิงสาวทรวดทรงหน้าตาสะสวย เริ่มทยอยกันเข้ามา เพื่อทำหน้าที่เอาอกเอาใจแขกผู้มาใช้บริการ เพียงแค่เห็นใบหน้าของเขา สาวสองคนรีบตรงเข้าขนาบข้างรินไวน์เพื่อเอาใจ ทว่าคนถูกเอาใจกลับปัดมือออก
“ไปนั่งกับคนอื่น!” เขาสั่งเสียงเข้ม สาวสวยชะงัก แล้วยิ้มยั่วยวน
“แหม.. ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วยล่ะคะ ใจร้ายชะมัดเลย”
มือสอดเข้าท่อนแขน เขาสะบัดออกสีหน้าหงุดหงิด
“ปล่อย!” เสียงเริ่มดังขึ้น
สาวสวยรีบปล่อย สีหน้าเผือดลง จางเหว่ยรีบดันพวกเธอให้ออกไป แล้วแทรกตัวเข้ามานั่งเคียงข้างแทน
“พี่ก็โหดไปครับ” จางเหว่ยบอก
เขากระดกไวน์ใส่ปากอีกครั้ง “นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ ยังเรียกพวกหล่อนมาอีก!”
“พี่ไม่ได้เป็นพระใช่ไหมเนี่ย!”
“แกเห็นฉันเป็นอะไรล่ะ!”
“พี่ไม่ชอบ แต่คนอื่นชอบนี่ครับ วันนี้มาสนุกกัน ผมก็อยากให้ทุกคนผ่อนคลาย”
- Writer
