ตอนที่ 2 เธอคนนั้น
1472 Words
หลี่เซี่ยนถอนหายใจ แล้วพยักหน้าช้า ๆ คนของเขาได้พักเหนื่อยกันก็ดี คนที่ตนเองตามหาไม่ใช่เรื่องง่าย จะพบพาน ความจริงเขาไม่ได้คาดหวังเรื่องทายาทแม้แต่น้อย ทว่าพ่อแม่ กลับไม่อยากให้ตระกูล ต้องจบลงที่เขา
“ฉันจะออกไปสูบบุหรี่หน่อย พวกนายสนุกกันไปก็แล้วกัน” พูดจบ ลุกยืนแล้วสาวเท้าออกมาด้านนอกห้อง
ยืนพิงกำแพง หยิบบุหรี่มาจุด อัดควันเข้าปอด ครุ่นคิดเรื่องบางอย่าง เสียงฝีเท้า ติดตามด้วยเสียงตะโกนไล่หลัง
“หยุดนะ! ฉันบอกให้หยุดไง!”
ผลั่ก!
บุหรี่ตกสู่พื้น หลี่เซี่ยนชะงัก รับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมบางอย่าง ทำเอาร่างกายตื่นตัว จังหวะนั้นเขาสบตา หญิงสาวหน้าตางดงาม ดั่งต้องมนต์สะกด ดวงตานั้นเรื่อด้วยน้ำตา แววตาหม่นเศร้ามองมาราวกับอยากเอ่ยขอโทษ แต่ไม่อาจพูดออกมาได้ เพราะเธอกำลังวิ่งออกไป
“กลิ่นนี้!” เขาพึมพำ เหมือนร่างกายกำลังร้อนขึ้นทุกขณะ
ก่อนคว้าคอเสื้อชายฉกรรจ์หลังสุด แล้วประเคนหมัดใส่มันจนล้มลงกองกับพื้น เร่งฝีเท้าติดตาม กำจัดพวกมันไปทีละคนจนหมด เรียวแขนถูกคว้าไว้ หญิงสาวถลาหาแผงอกกว้างสีหน้าตื่นตระหนก เธอเงยหน้าสบตา พยายามดิ้นรน
“คุณเป็นใคร! ปล่อยฉันนะ!” เธอส่งเสียงร้อง แล้วดิ้นหนี
คิ้วเข้มขมวดหากัน จ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา ดวงตาเธอกลมโต ขนตางอน ผิวกายขาวเนียนอมชมพูด ริมฝีปากบางแต่ดูอวบอิ่ม แค่เพียงมองก็ทำเอากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เลือดกำลังเดือดพล่าน ร่างกายกำลังต้องการ สูดกลิ่นหอมจากเรือนผมนุ่ม ไม่อยากปล่อยให้เป็นอิสระเลย
“ฉันบอกให้ปล่อยไง เราสองคนไม่รู้จักกัน มารุ่มร่ามกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!”
ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างดี กลิ่นโคโลญจน์ทำเอาผิวแก้มแดง ยิ่งเวลาถูกกอดรัด ยิ่งรู้สึกได้ถึงแผงอกอุดมด้วยมันกล้ามเนื้อ ทว่าต่อให้หล่อยังไง ก็ใช่ว่าตนเองจะปล่อยใจไปด้วย ถ้าหากหม่าถงมันตามมาตอแยต่อ คงกลายเป็นปัญหา เธอไม่อยากตกอยู่ในเงื้อมมือของไอ้สารเลวนั่น
“เธอทำงานที่นี่เหรอ” เขาเอ่ยถาม แล้วยอมปล่อยหญิงสาวเป็นอิสระ ตอนนี้จะทำตามใจตัวเองมากไม่ได้
เธอจัดชุดเดรสรัดรูป แล้วจ้องมองใบหน้า แววตา ของอีกฝ่าย
“ใช่ค่ะ”
“ฉันอยากให้เธอไปนั่งด้วยกัน คิดเท่าไหร่”
ดวงตาหรี่ลง แล้วระบายลมหายใจ เข้าใจผิดกันไปหมด เธอก็แค่พนักงานเสริฟ์พาร์ทไทม์เท่านั้น
“ฉันไม่ได้นั่งดริงก์ ฉันทำงานเสริฟ์อย่างเดียวค่ะ”
“แต่ฉันอยากให้เธอไปนั่งด้วยกัน ไม่ได้เหรอ?”
เสียงฝีเท้าดังอีกครั้ง พร้อมชายฉกรรจ์ กำลังวิ่งกรูกันเข้ามา หญิงสาวชะงักตั้งใจหนี ทว่าเรียวแขนกลับถูกคว้าไว้ ร่างอยู่ในอ้อมแขนเขาอีกครั้ง เธออยากผลักไส แต่พอเห็นกิริยาของคนพวกนั้น กลัวทำให้เธอยอมนิ่ง
“นายท่านหลี่เซี่ยน” หม่าถังสีหน้าเผือดลง
“แกกำลังทำอะไรหม่าถัง”
“เอ่อ... กระผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้น คือคนของท่านครับ” หม่าถังรีบแก้ตัว
“ตอนนี้รู้แล้วสินะ”
“ครับ ๆ ผมรู้แล้วครับ ผมจะไม่ยุ่งกับเธออีก” พูดจบ รีบเกณฑ์ลูกน้องให้หลีกหนี
หญิงสาวเบี่ยงกายหนีทันที ทว่าคนกอดกลับไม่ยอมปล่อย
“ฉันขอบคุณคุณมากที่ช่วย แต่ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ!”
หลี่เซี่ยนยกยิ้มมุมปาก ตวัดร่างงามผลักดันจนติดกำแพง มือทาบผนังสบตา เธอรีบยกมือดันแผงอกไว้ สีหน้าตระหนก
“คุณจะทำอะไร!”
“เธอชื่ออะไร?”
ริมฝีปากเม้มสนิท ไม่อยากสบตาเลย มันรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ เธอหวาดหวั่น หวั่นไหว ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร เบือนหน้าหนี
“ซินหยาน”
คิ้วเข้มขมวด จ้องมองใบหน้า
“เธอเป็นลูกครึ่งสินะ”
คนสวยหันมาสบตาอีกครั้ง ราวกับแปลกใจที่อีกฝ่ายรู้
“คุณรู้ได้ยังไง!”
“เดาเอาสิว่าฉันรู้ได้ยังไง”
ไม่ว่าอีกฝ่าย จะเข้าใจเช่นไร เธอไม่สนหรอก เรียนใกล้จบแล้ว เงินสำหรับค่าผ่าตัดของแม่ก็เก็บครบเรียบร้อย เหลือแค่ไปเบิกกับผู้จัดการ อีกสองเดือน จะบินกลับประเทศไทย
“ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะรู้ได้ยังไง ตอนนี้ช่วยปล่อยฉันไปได้ไหม”
ยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ ซินหยานผละห่างแล้วรีบวิ่งหนีไปทันที ชายหนุ่มมองตามกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่คาดคิดว่า ตนเองจะพบเจอหญิงสาวแห่งโชคชะตา
“อลันไปสืบมาให้หน่อย”
“ได้ครับคุณชาย” ลูกน้องรับคำ แล้วเดินเลี่ยงไป
แฟ้มถูกวางไว้ตรงหน้า หลี่เซี่ยนช้อนสายตามองลูกน้องครู่หนึ่ง แล้วหยิบมาเปิดพลิกดูเนื้อหาด้านใน ดวงตาคมไหววูบกระตุกยิ้มมุมปาก
“เธอทำงานที่ร้านอาหารตอนกลางคืน ตอนกลางวันก็ฝึกงานอยู่กับบริษัทเราครับ”
“ไม่คิดว่าจะอยู่ใกล้ตัวแค่นี้”
“เธอทำงานคนละตึกกันครับ”
สีหน้าคนฟังครุ่นคิด ทำยังไงถึงดึงให้เธอมาอยู่ใกล้ตัวของเขาได้ มันคงไม่ยากหรอก ไม่มีสิ่งใดที่คนอย่างหลี่เซี่ยนต้องการแล้วจะไม่ได้
“เธอฝึกงานอยู่ที่ไหน”
“แผนกออกแบบผลิตภัณฑ์ครับ”
“สั่งฝ่ายบุคคลให้ย้ายเธอมาอยู่ฝ่ายการตลาด”
“ได้ครับ” อลันรับคำ ใจก็กริ่งเกรงความยุ่งยากในอนาคต เพราะเจ้านายใช่มีผู้หญิงมาติดพันแค่เพียงคนเดียว แล้วแต่ละคนก็เป็นคุณหนูตระกูลดัง มีหน้ามีตาในสังคมเสียด้วย
ซินหยานเก็บข้าวของบนโต๊ะทำงาน ท่ามกลางสายตาหลายคู่จับจ้องมา คนสวยระบายลมหายใจ ด้วยความสับสน เพราะตนเองเรียนการออกแบบมา ทำไมถึงได้ให้ย้ายไปอยู่ฝ่ายการตลาดเช่นนี้ แล้วเธอจะผ่านงานหรือเปล่า แบบนี้ไม่กลายเป็นการผิดจุดประสงค์หรือไง
เดินทางมาถึงอีกตึก มาถึงชั้นยี่สิบ หน้าห้องประธาน แผนกฝ่ายการตลาด มีเพียงสิบคน กำลังทำงานกันอยู่ อลันสาวเท้ามายืนตรงหน้า
“โต๊ะคุณอยู่ทางนี้ ตามผมมาเลยครับ” อลันบอก แล้วเดินนำ
ซินหยานมองโต๊ะทำงาน ซึ่งตั้งอยู่หน้าห้องประธาน ทำเอารู้สึกประหม่า ทำงานตรงนี้เนี่ยนะ จะทำออกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย ประตูห้องทำงานเปิดออก ประธานหนุ่มก้าวออกมา เธอชะงักสบตา แล้วรีบก้มหน้าด้วยความประหม่า ดวงตาคมกริบหรี่มอง ก่อนกระตุกยิ้ม
“เป็นไง โต๊ะทำงานใช้ได้ไหม”
ซินหยานเม้มริมฝีปาก ร่างกายสั่นสะท้าน ทำไมถึงเป็นเขาไปได้ ผู้ชายคนนั้น คนที่เธอพบในผับตอนกลางคืน
“ชะ..ใช้ได้ค่ะ!” หญิงสาวรีบตอบเสียงสั่น
“ตั้งใจทำงานล่ะ”
“ค่ะท่านประธาน”
เขาสาวเท้าเดินออกไป คนตัวเล็กระบายลมหายใจด้วยความโล่งอก อลันติดตามเจ้านาย
“ให้ทำสักพัก ฉันจะให้ย้ายเข้าไปในห้อง แล้วเปลี่ยนเป็นเลขาแทน” เขาเปรยกับลูกน้อง
“อะไรนะครับ!” อลันร้องสีหน้าตกใจ
หลี่เซียนหยุดเท้า แล้วหันมา ดวงตาคมวาววับ ความรู้สึกบางอย่างกำลังกดดัน เขาไม่อยากรอแม้แต่นาทีเดียว หากกระโจนเข้าหาได้ คงทำไปแล้ว
“เธอคือคนนั้น”
“คนนั้นเหรอครับ” อลันครุ่นคิด ก่อนดวงตาเบิกกว้าง “จริงเหรอครับ!”
“ใช่! คนที่ฉันตามหามานานหลายปี คนที่ครอบครัวฉันต้องการ”
“ไม่อยากเชื่อเลย...” น้ำเสียงอลันราวกับละเมอ “แล้วแบบนี้ท่านจะทำยังไงต่อครับ”
“ทำอะไร?”
“ก็... ดูจากลักษณะแล้ว เธอคงไม่รู้เรื่องอะไร แล้วคงไม่ยินยอมง่าย ๆ ด้วยครับ”
เขาหัวเราะในลำคอ “ไม่ง่าย แต่ก็คงไม่ยาก แค่มีเงินก็คงได้แล้วล่ะ”
“คุณชายคิดเช่นนั้นเหรอครับ”
“ที่ฉันเคยเจอมา ก็แบบนี้ทั้งนั้น!”
“ครับ” อลันตอบรับความคิด แต่เขากลับไม่คิดเหมือนเจ้านายเลย เพราะจากท่าทาง ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ซินหยานมองตามแผ่นหลัง คิดหนักบางอย่าง เมื่อก่อนได้ข่าวมาว่า ประธานเป็นคนเย็นชา ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แทบไม่พูดกับพนักงานนอกจากคนสนิทเช่นคุณอลัน แต่ทำไมถึงมาทักทายเธอเช่นนี้ ทำเอาในอกมันสั่นไหว ลางสังหรณ์บางอย่างทำเอากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น สะบัดไล่ความคิด หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายอะไร ขอแค่จบการฝึกงานแบบไม่มีปัญหาก็พอ
- Writer
