ตอนที่ 3 เธอคนนั้น
1558 Words
เสียงรองเท้าส้นสูง ดังกระทบกระเบื้อง เจ้าของสวมแว่นสีดำ ทอดสายตามองมายังประตูห้องทำงาน สาวเท้ามาจนถึงแล้วหยุดยืน ถอดแว่นออกแล้วทอดสายตามอง เห็นหญิงสาวหน้าห้องคนของใจ กำลังนั่งทำงานอย่างขะมักเขม้น ดวงตาเรียวสวยหรี่มอง เม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ปกติแล้วหน้าประตูไม่มีใครนั่ง พี่หลี่เซียนเป็นคนไม่ขอบให้ใครรบกวน แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาอยู่
“เงยหน้าขึ้นมาหน่อยสิ” ซินอี๋ออกคำสั่ง ทำเอาคนถูกสั่งหยุดมือ แล้วเงยหน้าสบตาคนพูด ซินอี๋นิ่งไปชั่วครู่ “เธอเป็นใคร ทำไมมานั่งอยู่หน้าห้องพี่หลี่เซียน!”
หญิงสาวชะงัก รีบลุกยืน สีหน้าสับสน เพราะไม่รู้ว่าเธอคนนี้คือใคร แล้วเป็นอะไรกับท่านประธานกันแน่ แต่จากท่าทางเกรงใจของพนักงาน คงเป็นคนใหญ่คนโต ที่ตนเองไม่ควรไปมีเรื่องด้วย
“ฉันเป็นพนักงานฝึกงานค่ะ” เธอตอบตามตรง
สีหน้าคนฟังไม่ค่อยพอใจเท่าใด มีสิทธิ์อะไรมานั่งหน้าห้อง ของคนที่เธอกำลังหมายปองด้วย
“เป็นแค่นักศึกษามาฝึกงาน มีสิทธิ์อะไรมานั่งตรงนี้ ไสหัวไปนั่งที่อื่นเลยไป!”
“แต่คุณอลันให้ฉันนั่งทำงานตรงนี้นะคะ”
คนฟังชักสีหน้าไม่พอใจ ไม่เคยมีใครกล้าขัด เป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน กล้าดียังไงมาต่อปากต่อคำ
“แกเป็นใคร แล้วฉันเป็นใคร กล้าต่อปากต่อคำ อยากโดนไล่ออกหรือไง!”
“ฉันไม่ทราบหรอกค่ะว่าคุณเป็นใคร ฉันมาทำงานที่นี่ แค่ปฏิบัติตามหน้าที่ ตามคำสั่งของหัวหน้า ถ้าเกิดคุณอยากให้ฉ้นออกไป คุณบอกให้คุณอลันมาย้ายฉันไปก็ได้นี่คะ ฉันไม่ทราบว่าคุณคือใคร ถึงได้มายืนสั่งกันแบบนี้!”
“กล้าเถียงฉันงั้นเหรอ!”
เพียะ!
ใบหน้าหันตามแรงฝ่ามือ จนเกิดรอยนิ้ว หญิงสาวชะงักจ้องมอง แววตาวาววับ ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่รู้ว่าเธอคนนี้คือใคร แต่จากการแต่งงาน ลักษณะท่าทางที่ทำ ดูท่าคงมีอำนาจไม่น้อย
“ฉันบอกให้ออกไป ไม่ใช่มาเถียงฉัน!”
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าให้คุณอลันมาสั่งย้าย!” เธอไม่อยากเสียโอกาสทำงานที่นี่ไป จะให้ย้ายออกไปก็ไม่ใช่เรื่อง ไม่ได้ทำอะไรผิด แค่นั่งหน้าห้องท่านประธานเท่านั้น แบบนี้มันกดขี่โดยไม่มีเหตุผล
“อยากโดนตบอีกหรือไง!”
“คราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้คุณตบอีก ฉันไม่ใช่กระสอบทราย ฉันมาทำงานไม่ได้มารองมือรองเท้าใคร!”
ซินอี๋ง้างฝ่ามือหมายฟาดลงบนหน้าอีกครั้ง ทว่าข้อมือกลับถูกคว้าไว้ เธอหันมองอ้าปากหมายด่าทอ แต่กลับต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลา ของคนในหัวใจ
“นี่มันหมายความว่าไง?” เขาถามเสียงเย็น เจ้าของมือดึงกลับ ผสานมือไว้ด้านหน้า เม้มริมฝีปาก
หลี่เซี่ยนมองไปยังใบหน้า ของเลขาหน้าห้องคนใหม่ แล้วระบายลมหายใจออกมา นี่ขนาดยังไม่มีใครรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของตนเอง ยังโดนขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดรู้ ไม่เกิดสงครามเลยหรือไงกัน
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่ทักทายเลขาคนใหม่ของพี่เอง” ซินอี๋ตอบเสียงหวาน
ทว่าสายตาของหลี่เซี่ยนไม่ได้คิดเช่นนั้น สบตาคนพูด
“พี่ว่าพี่เคยบอกแล้วนะ ว่าอย่ามาก่อความวุ่นวายที่บริษัท หรือสิ่งที่พูดมันไม่ได้เข้าหูเลย”
“ไม่นะคะ!”
“แล้วตบหน้าเลขาของพี่ทำไม เธอทำผิดอะไร!”
คนถูกถามกัดริมฝีปาก มือกำแน่น ตวัดสายตามองเลขาคนใหม่ด้วยความไม่พอใจ
“ก็... น้องไม่ทราบนี่คะ ว่าเป็นเลขาของพี่ คิดว่าเธออยากเป็นมากกว่าเลขา”
คิ้วเข้มขมวด “ในหัวเราเนี่ย มีอะไรมากกว่าเรื่องพวกนี้บ้างไหม ไม่มีงานมีการทำหรือไง!”
ซินอี๋เม้มริมฝีปาก ถูกตำหนิต่อหน้าคนอื่น ทำเอาหน้าชา มันผิดหรือไง ในเมื่อเธอรักเขามาก่อน ไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนไหนมาใกล้ชิด
“คิดค่ะ! ถ้าพี่อยากได้เลขา ซินอี๋ขอทำแทนเลขาใหม่ของพี่ได้ไหม” เธอไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้เป็นเลขาใกล้ชิด เพราะใบหน้านี้ มันทำให้ไม่ไว้วางใจ ปกติพี่หลี่เซียนไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย
เขาหันมอง คิ้วขมวด “ไม่ได้!”
“ทำไมคะ!”
“งานพี่สำคัญ ไม่ใช่สนามเด็กเล่น ที่จะเอาเรื่องส่วนตัวมาวุ่นวาย!”
ซินอี๋คว้าแขนมาควงไว้ หน้างอด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ น้องก็แค่อยากแบ่งเบาภาระของพี่”
“พี่ว่าเราจะมาเพิ่มภาระให้มากกว่า!”
“พี่หลี่เซี่ยน!”
“กลับบ้านไปเถอะ อย่ามายุ่งวุ่นวายที่บริษัทอีก”
“แต่วันนี้น้องมาเพราะคุณพ่ออยากชวนพี่ไปทานข้าวด้วยกัน”
ชายหนุ่มระบายลมหายใจ แล้วแกะมือเกาะหนึบออก ท่าทีเหนื่อยอ่อน
“พี่มีธุระต้องทำ บอกพ่อว่าเอาไว้วันหน้าแล้วกัน”
คนฟังหน้างอ แต่ต้องจำยอม ต่อให้อยากเอาแต่ใจมากกว่านี้ ก็คงไม่ใช่การดี เธอไม่อยากเสียเขาไป ต่อให้ถูกปฏิเสธอีกกี่ครั้ง ก็ยังอยากเอาชนะใจให้ได้
“ก็ได้ค่ะ”
“พี่มีประชุม เรารีบกลับบ้านไปได้แล้ว”
“ค่ะ” ซินอี๋ยอมรับคำ ก่อนจากไม่วายตวัดสายตามองเลขาคนใหม่ด้วยความไม่พอใจ
เจิ้งหัวสบตาเจ้านาย แล้วระบายลมหายใจ โชคดีที่พนักงานค่อนข้างรู้หน้าที่ ไม่มายุ่งวุ่นวายมุงดู ไม่เช่นนั้นคงกลายเป็นขี้ปากแน่นอน หลี่เซี่ยนหันมาทางเลขาคนใหม่ เห็นใบหน้าเป็นรอยแดง เอื้อมมือเข้าหา ทว่าหญิงสาวกลับเบือนหน้าหนี เขาชักมือกลับ
“เป็นไงบ้าง เจ็บไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร”
“ไปหาหมอไหม ฉันพาไป”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เจ็บเท่าไหร่” หญิงสาวรีบปฏิเสธ เพราะกลัวสายตา ทำไมเจ้านายต้องทำเหมือนแคร์เธอด้วย
“ฉันจะโอนค่าเจ็บตัวให้ เธอรับไว้ก็แล้วกันนะ”
เธอเม้มปากชั่งใจ เพราะเกรงว่าปัญหาเช่นนี้จะเกิดขึ้นอีก ประธานเป็นหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ตนเองยอมต้องรับหน้ากับหญิงสาวมากมาย ถ้าหากได้ย้ายไปอยู่แผนกอื่น คงเป็นการดีมากกว่า
“ฉันไม่ขอค่าเจ็บตัว แต่เป็นขอย้ายแผนกได้ไหมคะ”
คิ้วคนถูกร้องขอขมวดหากัน
“ทำไม?”
คนถูกย้อนถามครุ่นคิดหนัก ควรพูดตรงไปตรงมาดีหรือไม่
“คือ... ฉันไม่อยากโดนผู้หญิงของท่านประธานทำร้ายอีกน่ะค่ะ”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก “ใครคือผู้หญิงของฉันงั้นเหรอ”
“ก็...” ทำไมนะ รู้สึกว่าสายตาของท่านประธานทำเอาหนาว ๆ ร้อน ๆ ชอบกล “คุณซินอี๋ไงคะ”
“ที่ฉันคุยตอบโต้กับซินอี๋ไปเมื่อครู่ มันเหมือนคนรักกันงั้นเหรอ”
คนถูกย้อนรีบส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ไม่เหมือน!”
“แล้วเธอยังคิดว่าฉันมีคนรัก?”
“ฉันไม่ทราบหรอกค่ะว่าท่านประธานมีคนรักไหม ฉันแค่... อยากทำงานแบบสงบไม่มีปัญหา”
“อ๋อ ต้องการแบบนั้นสินะ”
เขาล้วงกระเป๋าหยิบมือถือ ติดต่อลูกน้อง ไม่นานนักอลันพร้อมกับชายฉกรรจ์สาวเท้ามาหยุดยืนตรงหน้า อลันแค่เพียงพยักหน้า พวกเขาพากันขนย้ายโต๊ะของเลขา เข้าไปในห้องประธานทันที การกระทำเช่นนั้นทำเอาซินหยานอ้าปากค้างสีหน้าตระหนก
“ทำอะไรคะท่านประธาน!” หญิงสาวร้องถาม
“อยู่ในห้องผม คุณก็ไม่ต้องกลัวใครจะมาทำร้ายอีก จริงไหม”
สีหน้าคนฟังเผือดลง อยู่ด้านนอกอึดอัดแล้ว ด้านในไม่ยิ่งกว่างั้นเหรอ เธอไม่ได้ต้องการแบบนี้ เพียงแค่อยากย้ายแผนก ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก
“ไม่ใช่นะคะ! ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้!”
ประธานหนุ่มเริ่มขมวดคิ้วอีกครั้ง แล้วโน้มใบหน้าเข้าหา เธอถอยหลังสีหน้าตื่นตระหนก ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้ ทำราวกับว่า ต้องการอะไรบางอย่างจากเธอ
“ถ้าอยากย้ายแผนก ฉันให้เธอทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ” เขาบอกแล้วยกยิ้มกว้าง
“ทำไมล่ะคะ!”
“ก็เพราะฉันไม่ยอมไง”
ไม่เข้าใจ ย้ายเธอมาจากแผนกที่ฝึกงาน มาทำหน้าที่เลขา มันก็แปลกมาพอแล้ว มิหนำซ้ำยังให้อยู่ในห้องเดียวกันอีก กัดริมฝีปากแน่น ครุ่นคิดหนัก กรอกดวงตาไปมาอย่างสับสน กระนั้นก็คงไม่อาจขัดเขาได้
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” เธอตอบรับ เพราะไม่อยากใกล้ชิดอีกฝ่ายมากไปกว่านี้ “ท่านประธานถอยออกไปสิคะ”
หลี่เซี่ยนยอมถอย ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ มือสองข้างล้วงกระเป๋า และเฝ้ารอว่า สักวันหนึ่ง เธอจะเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน และมีทายาทให้กับตนเอง เช่นนี้แล้ว เขาคงไม่ต้องเกรงกลัวอำนาจมืด ซึ่งกำลังคุกคามอยู่ในตอนนี้
- Writer
