Pag-uwi ko sa bahay, napatingin ako sa paligid. Nakaramdam ako na para na naman akong nag-iisa.
This is the haunting sensation I constantly flee from. An empty house echoes with silence, where no parents await my return, and not a single sibling exists to share whispers or stories. The shadows of solitude wrap around me, amplifying the ache of isolation. Ang pakiramdam na para akong sinasakal ng sobrang kalungkutan, pag nasa loob ako ng bahay.
“Manang! Nagugutom na po ako,” sigaw ko sa kasambahay. Naririnig ko kasi ang kalansing ng mga kubyertos mula sa kusina.
“Nandyan ka na pala, anak. Ang hinanda ko lang ay stake at pasta, gumawa din ako ng fruit salad. Ipaghahain na ba kita?” malumanay na boses ng aking kasambahay. Niyakap ko muna ito at hindi ako nagsalita.
“Manang, may nagawa
