บทที่ 19 แอบรักครั้งที่ 19 หนี ( ยังไงก็ไม่พ้น )
“ เบส มารับกูหน่อย ”
“ มึงอยู่ไหน ” เบสสะดุ้งตื่นเมื่อเสียโทรศัพท์เขาแผดเสียงร้องขึ้นมากลางดึก
“ กูอยู่ห้องบอล ” เสียงฟ้าครามที่สั่นเครือทำให้เบสดีดตัวออกจากเตียงแล้วไปคว้าเอากุญแจรถวิ่งออกจากห้องทันที
“ มึงรอกูแป็บ ” เบสบอกได้แค่นั้นก่อนจะกระชากรถออกจากโรงจอดรถ
ตอนนี้เวลา 5 ทุ่มนั่นแสดงว่าบอลใช้เวลาบนเรือนร่างฟ้าครามเกือบ 2 ชั่วโมง ที่พาทั้งความเจ็บปวดและความสุขสมมาให้ร่างนี้ ฟ้าครามพาร่างที่บอบช้ำ เดินมารอเบสเกือบหน้าปากซอย เพราะไม่อยากให้เบสไปทำอะไรบอล
เพราะถึงบอลจะทำให้เจ็บช้ำแค่ไหนฟ้าครามก็ยังรักบอล ฟ้าครามได้แต่ถามตัวเองว่าเขาทำผิดอะไร ทำไมน้องถึงทำกับเขาขนาดนี้
เอี้ยด!!
เสียงล้อรถบดกับถนนตรงหน้าฟ้าครามทำให้ต้องยกมือขึ้นบังแสงไฟที่สาดเข้าตาฟ้าคราม
“ คราม ” พอได้ฟังเสียงคุ้นหู ความอดกลั้นที่เก็บไว้ทั้งหมดก็พังลงทันที
