แอบรัก

คนของเธอ ( ปลอบ )

บทที่ 9 แอบรักครั้งที่ 9 คนของเธอ ( ปลอบ )

หลังจากที่ผมปลดปล่อย ครั้งสุดท้ายผมก็หลับไป โดยไม่รู้ว่าบอลทำอะไรกับร่างกายของผมต่อ จนมารู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ อืม ว่าไง ” ผมกดรับโดยยังไม่ได้ดูว่า คนที่โทรเข้ามาหาผมเป็นใคร

( ครามเป็นไงบ้าง บอลดีขึ้นหรือยัง )ผมสะดุ้งตกใจ เหมือนดินมายืนอยู่ตรงหน้าผม ผมยังจำได้ดี ในขณะที่ผมกับบอลมีอะไรกัน บอลเรียกชื่อดินตลอด ทำให้ความรู้สึกผิด เล่นเข้ามาในใจผม

“ เรียบร้อยดีตอนนี้บอลหลับไปแล้ว งั้นกูกลับเลยนะ” ผมกรอกเสียงตอบดินกลับไป

( ดึกแล้ว ครามนอนที่ห้องบอลไม่ดีกว่าเหรอ ตอนเช้าค่อยกลับ พรุ่งนี้วันหยุดไม่ได้ไปโรงเรียนนี้ ) ยิ่งปลายสาย ทำดีกับผมมากแค่ไหน ผมยิ่งรู้สึกผิดขึ้นไปมากเท่านั้น

“ ไม่เป็นไรดิน กูกลับไปนอนที่คอนโดดีกว่า ไม่ไกลสักเท่าไหร่ เดี๋ยวกูโทรเรียกเบสมารับก็ได้ มันน่าจะยังไม่กลับจากร้าน ” ที่ผมมั่นใจว่าเบสมันอยู่ ที่ร้าน เพราะก่อนหน้านี้ ผมได้โทรบอกมันแล้ว ว่าแวะซื้อยาให้บอลทำให้กลับช้า

( โอเค ขอบคุณมากเลยนะคราม นี่ถ้าไม่ได้ครามเราก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงห่วงบอลก็ห่วง แต่งานทางนี้ก็ทิ้งไม่ได้ )

“ ไม่เป็นไรดิน แต่เราขออะไรอย่างหนึ่งได้รึเปล่า ถ้าพรุ่งนี้บอลตื่นขึ้นมา ให้ดินบอกว่า ดินเป็นคนเอายามาให้ได้รึเปล่า ” ผมตัดสินใจ บอกดินออกไปอย่างนั้น เพราะผมไม่อยากให้บอล รู้สึกไม่ดีกับผม

( ทำไมล่ะ ) ปลายสายยังสงสัยไม่เลิกแต่ผมไม่มีคำตอบให้ เมื่อผมเงียบไปนาน ดินจึงเอ่ยขึ้นมา อีกครั้ง ( ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร เอาตามที่ครามต้องการนั่นแหละเดี๋ยวพรุ่งนี้ เราบอกบอลเอง ว่าเราเป็นคนเอายาไปให้ )

“ อืม งั้นกูกลับละนะ ส่วน กุญแจห้อง เดี๋ยวกูวางไว้บนโต๊ะนะ เดี๋ยวจะล็อคห้องให้เลย ”

( โอเคคราม ขอบใจอีกครั้งนะ ที่ยอมช่วยเหลือเรา )

“ ไม่เป็นไร อย่าคิดมาก งั้นกูวางสายนะ ต้องโทรบอกไอ้เบสอีก ”

( โอเค รอเบสมารับนะ ห้ามเดินออกไปเรียกแท็กซี่นะ เราเป็นห่วง )

“ อืม…” ผมถอนใจยาวๆออกมาหลังจากที่วางสายแล้ว ทั้งที่รู้ว่าบอลแอบชอบดินดีไม่ดี ดินก็อาจจะชอบบอลอยู่เหมือนกัน แต่ด้วยสถานะน้ากับหลาน ทำให้ทั้งสองคน ไม่สามารถแสดงออกต่อกันได้ ทั้งๆที่ผมรู้อยู่เต็มอก ผมยังปล่อยให้ เหตุการณ์ที่ผ่านมาเกิดขึ้นอีก

สาเหตุที่ทำให้ผมต้องย้อนกลับมาที่ห้องบอลอีกครั้ง เพราะดินโทรมาบอกให้ซื้อยามาให้บอล เพราะดินติดงานออกมาไม่ได้ ผมจึงต้อง ย้อนกลับมาอีกครั้ง จึงทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น และถึงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะย้อนกลับมาอยู่ดี

ผมพาร่างกาย ที่ปวดร้าว โดยเฉพาะบริเวณช่วงล่าง ลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ เพื่อทำความสะอาดร่างกาย ผมใช้เวลาอยู่นาน เพราะนี่เป็นครั้งแรกของผม และผมไม่เคยศึกษาเรื่องเกี่ยวกับอะไรแบบนี้มาก่อนเลย

หลังจากออกจากห้องน้ำเสร็จแล้วผมก็มาจัดการ กับเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอน ที่ยับยู่ยี้จับบอลพลิกซ้ายพลิกขวาอยู่นานกว่าจะจัดการผ้าปูที่นอนได้สำเร็จ ผมค่อยๆ ดึงผ้าปูที่นอนให้เรียบดึง เนื่องจากบอลไม่ได้ใช้อุปกรณ์ป้องกัน ทำให้ที่นอนเลอะไปบ้าง แต่ผมก็จัดการเอาน้ำมาเช็ด มันอาจจะไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย ผมจัดการของในห้องเรียบร้อยแล้วเบสก็ยังมาไม่ถึง

ผมหันกลับไปมองคนบนเตียง ได้แต่ระบายลมหายใจออกมาหนักๆ อายุก็แค่นี้ทำไมถึงมีความรับผิดชอบขนาดนี้ ผมยอมรับว่าลึกๆ แล้วอดอิจฉาดินไม่ได้ ที่มีคนที่ทั้งเก่ง และรักดินมากขนาดนี้อยู่ใกล้ๆตัว พอผมรู้ว่าบอลแอบชอบดิน ผมอยากให้เขาสมหวังนะ แต่คงเป็นไปได้ยาก แค่รักเพศเดียวกันก็ยังหาคนที่จะยอมรับร้อยเปอร์เซ็นแทบไม่มี แล้วนี้ยังเป็นน้าหลานกันอีก

ผมลุกเข้าไปเอาน้ำในห้องน้ำมาเช็ดตัวให้บอล ทุกการก้าวขาเหมือนมีอะไรอยู่ข้างในช่องทางด้านหลังของผมตลอดเวลา ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่ก็ไม่ได้แข็งแรงถึงขนาด โดนครั้งแรกแล้วจะไม่รู้สึก ตอนที่บอลลุกล้ำเข้ามาครั้งแรก เหมือนร่างกายโดนดึงให้แยกออกจากกัน แต่บอลก็สามารถทำให้ความเจ็บค่อยๆหายไป หรืออาจจะเป็นตัวผมเองที่มีใจให้กับบอลเลยทำให้มองข้ามความเจ็บปวดไป

ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เบสโทรมาบอกว่าถึงหน้าหอพักแล้ว ผมค่อยๆพาร่างกายอันบอบช้ำเดินลงมาข้างล่าง เพื่อไปขึ้นรถที่เบสจอดรออยู่

“ เห้ย! คราม ทำไมเป็นอย่างนั้นอ่ะ ” เบสรีบเปิดประตูรถลงมาพยุงผมเมื่อเห็นสภาพร่างกายของผม เมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว เบสมันก็ถามขึ้นมาทันทีโดยไม่รอให้ผมได้อธิบายอะไร

“ มึงตอบกูมาว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วมึงอย่าริอาจโกหกกูเป็นอันขาด ” เห็นสีหน้าของเบสแล้วผมก็ไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไงดี

“ ถ้ากูเล่าไปมึงสัญญากับกูได้ไหมว่ามึงจะไม่ด่ากู” ผมเริ่มต่อรองกับเบสก่อนที่มันจะโวยวายไปมากกว่านี้

“ กูไม่สัญญาแต่ถ้าเกิดว่ามึงไม่เล่ามา กูจะขึ้นไปถามไอ้บอลดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“ โอเค กูจะเล่าให้มึงฟังก็ได้มึงไม่ต้องไปถามใครทั้งนั้นแหละ ” ผมตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เบสฟังเพราะผมกับเบสไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังกันอยู่แล้ว และด้วยสภาพร่างกายของผมถึงโกหกไปเบสมันคงไม่เชื่อและมันคงจะต้องไปหาคำตอบด้วยตัวมันเอง นั่นยิ่งจะทำให้เรื่องไปกันใหญ่

พอผมเล่าจบเบสมันก็นิ่งไปผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่มันนิ่งจนผมไม่กล้าแม้กระทั่งสบตามันเพื่อหาคำตอบ ว่ามันรู้สึกยังไง

“ มึงโกรธกูหรอเบส ” ผมตัดสินใจถามออกไปเมื่อเบสมันหันมามองหน้าผมนิ่งๆแต่ไม่พูดอะไรออกมา

“ เปล่ากูไม่ได้โกรธมึง แต่กูโกรธตัวเองมากกว่า ที่ดูแลมึงได้ไม่ดีพอ ทำให้มึงต้องมีสภาพเป็นแบบนี้ ”

“ มึงไม่ผิดหรอกเบสมึงอย่าโทษตัวเอง ละกูมีเรื่องจะขอมึง เรื่องนี้ มึงอย่าบอกใครได้ไหม โดยเฉพาะพี่เมฆ เพราะถ้าพี่เมฆรู้กูคงต้องได้ย้ายโรงเรียนแน่ ”

“ ได้สิ ” เบสมันดึงผมเข้าไปกอด ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้มันกอดอยู่อย่างนั้น เพราะลึกๆแล้วผมยังต้องการคนที่เข้าใจผม เพียงแต่ว่าผมไม่สามารถเรียกร้อง จากใครคนนั้น เท่านั้นเอง

“ วันนี้กูขอไปนอนบ้านมึงได้ไหม กูไม่อยากให้ใครเห็นสภาพกูตอนนี้ ” ผมพูดเบาๆกับอกของเบสซึ่งก็รับรู้ได้ว่า เบสมันพยักหน้ารับ ผมผละออกจากอกมันเพื่อให้เบสมันขับรถได้ง่ายขึ้น ขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไปได้ไม่นาน ผมก็ค่อยๆหลับไป เพราะความอ่อนเพลีย

……

ผมนั่งมองฟ้าคราม ที่นอนหลับอยู่บนเตียงของผม มันหลับตั้งแต่ผมขับรถออกมาจากหอพักของบอล จนถึงบ้านผมมันบอบช้ำถึงขนาด ผมอุ้มมันขึ้นมานอนบนเตียงมันยังไม่รู้สึกตัว

โชคดีที่วันนี้ แม่ผมไม่ได้อยู่บ้านทำให้ผมพามันขึ้นมานอนได้โดยไม่ต้องตอบคำถามเพราะผมก็ไม่รู้จะตอบคำถามแม่ยังไงถ้าแม่เห็นสภาพมันอย่างนี้ เผลอๆอาจจะให้ผมพามันไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำ

ในนาทีที่ฟ้าครามเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น ใจผมนี้ร้อนเป็นไฟอยากจะพุ่งเข้าไปกระชากตัวบอล ออกมาถามว่าทำอย่างนี้กับฟ้าครามได้ยังไง แต่เมื่อหันไปเจอแววตาของฟ้าคราม ใจที่ร้อนรุ่มก็สงบลง จะโทษใครได้ ต้องโทษ ที่ใจผมมันยอมฟ้าครามทุกเรื่อง

ผมหายาแก้อักเสบเพื่อที่จะไปทาช่องทางด้านหลังให้ฟ้าครามผมชั่งใจอยู่นาน ว่าจะทาให้ด้วยวิธีแบบไหนที่จะทำให้ผมอดใจไม่ล่วงเกินฟ้าครามได้ หลังจากที่หายามาเรียบร้อยแล้ว ผมก็ใช้ผ้าคลุมช่วงล่างฟ้าครามเพื่อที่จะปลด กางเกงซึ่งตอนนี้ผมเปลี่ยนเป็นกางเกงบอลเพื่อที่ฟ้าครามจะได้นอนสบายๆ

ผมใช้เวลาไม่นาน ก็ทายาให้ฟ้าครามเรียบร้อย แต่สิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้สิ จะทำยังไงในเมื่อฟ้าครามหลับไม่ได้สติ ผมจะป้อนยาให้ฟ้าครามได้ยังไง

“ คราม ลุกมากินยาก่อน ” ผมพยุงตัวฟ้าครามขึ้นมาพิงอกพร้อมกับเรียกเบาๆ แต่ถึงผมจะเรียกยังไงก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากฟ้าครามเลย พยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลผมจึงเปลี่ยนจากการป้อนยาเป็นเช็ดตัวให้แทน

ผมนั่งเฝ้าคราม ผ่านไปหลายชั่วโมง ก็ยังไม่มีอะไรผิดปกติ ผมจึงเตรียมตัวที่จะนอน ปกติผมจะนอนแยกเตียงกับฟ้าคราม โดยอ้างว่ามันนอนดิ้นทำให้ไม่อยากนอนใกล้มันแต่วันนี้ ด้วยความเป็นห่วงมันผมจึงจำใจ ต้องนอนเตียงเดียวกัน

“ เจ็บ… ฮือ..เจ็บ ” พอล้มตัวลงนอนยังไม่ทันจะหลับผมก็ได้ยินเสียงคนข้างๆครางมาเบาๆทำให้ผมต้องลุกขึ้นอีกครั้ง

“ คราม ” ผมเอื้อมมือไปแตะ ตัวฟ้าครามดูว่ามีไข้หรือเปล่าอุณภูมิฟ้าครามสูงขึ้นแต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงมากนัก แต่ถ้าหากว่าไม่ได้กินยา ไม่นานอุณหภูมิน่าจะสูงขึ้นอีกผมจัดการไปหาผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดตัวเพื่อลดอุณหภูมิ พร้อมกับตัดสินใจว่าจะทำยังไงถึงจะป้อนยาฟ้าครามได้

“ ฮือ..” ในขณะที่ผมกำลังเช็ดตัวให้ฟ้าครามก็ค้างออกมาเป็นระยะๆ ผมก้มลงมองคนในอ้อมกอด คงจะเจ็บมากถึงขนาดละเมอออกมา

“ ฟ้า กินยาหน่อยนะ ” ผมลองเขย่าตัวฟ้าครามอีกครั้ง เผื่อฟ้าครามจะรู้สึกตัว

“ เบส…”

“ อืม กูอยู่นี้ อยากได้อะไร ”

“ เปล่า กูแค่อยากกอดมึง ” เมื่อฟ้าครามพูดออกมาแบบนั้น ผมจึงขยับตัวเข้าไปใกล้ฟ้าครามอีกแล้วดึงมันเข้ามาในอ้อมกอด

“ ไม่เป็นไรนะกูอยู่ตรงนี้แล้ว อะไรที่มันทำให้มึงเจ็บปวดลืมมันไปซะ ” ผมปลอบประโลม พร้อมกับลูบหลังเบาๆ ถึงฟ้าครามมันจะไม่ได้เข้มแข็ง แต่มันก็ไม่เคยอ่อนแอถึงปานนี้

“ เบส มึงจะโกรธเกลียดกูรึป่าวที่กูทำตัวแบบนี้ ”

“ ไม่เลย กินยาหน่อยนะ จะได้ดีขึ้น ” ผมป้อนยาให้ฟ้าครามอีกครั้ง ครั้งนี้มันกินได้ง่ายๆเพราะฟ้าครามมันลุกขึ้นมาพิงอกผมแล้ว

“ เบส ร้องเพลงให้กูฟังหน่อยสิ ” ฟ้าครามขอออกมาแบบนั้น ผมจึงฮัมเพลงเบาๆ

??

ไม่ต้องบอกฉัน ถึงวันที่เลยผ่าน ไม่ต้องบอกฉันว่าเคยมีใครคนไหนยังไง ถ้าเผื่อฉันเผลอ บังเอิญฉันถามเธอไป เธอก็ไม่ต้องตอบฉันเลย แต่ฉันคนนี้ ก็มีที่พลาดผิด ใช่ว่าชีวิตจะดีจะงามซักเท่าไร

“ เพราะจัง ” ฟ้าครามพึมพรำเบาๆ ทำให้ผมยิ้มออกมา

“ ฟังต่อไหม ”

“ ฟัง ”

??

ไม่อยากให้ถาม มันไม่น่ารู้เท่าไหร่ ไม่ใช่เรื่องจำเป็นของเรา

วันวานยังคืนย้อนมาไม่ได้ และวันพรุ่งนี้ยังไม่รู้

ฉันพร้อมจะอยู่ ฉันพร้อมจะตาย เพื่อรักคำเดียว ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร จะผ่านอะไรมา ขอจงอย่าเป็นกังวล นี่คือคนของเธอ

ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ไป ฉันจะอยู่ดูแลเธอ (ด้วยคำว่ารักด้วยใจ/จะรักเพียงเธอ) ไม่ต้องบอกฉัน ถึงวันที่เลยผ่าน ไม่ต้องบอกฉันว่าเคยมีใครคนไหนยังไง แค่บอกว่ารัก แค่เธอรักฉันง่ายๆ ฉันต้องการแค่ใจของเธอ

วันวานยังคืนย้อนมาไม่ได้ และวันพรุ่งนี้ยังไม่รู้ ฉันพร้อมจะอยู่ ฉันพร้อมจะตาย เพื่อรักคำเดียว

( เนื้อเพลง คนของเธอ - แมว จิระศักดิ์ ปานพุ่ม

เพลง : คนของเธอ

ศิลปิน : แมว จิระศักดิ์ ปานพุ่ม

อัลบั้ม : Awake )

“ นี้มึงกำลังจีบกูหรือเปล่า ” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ไข้หรือว่ายาที่กินเข้าไปทำให้ครามมันถามแบบนั้นออกมา ซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหัว แล้วก็ลูบหัวมันเบาๆ

“ นอนเถอะ พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว ” ครามมันค่อยๆหลับลงในอ้อมกอดของผม “ กูสัญญาจะดูแลมึงให้ดีที่สุด ”

……

ผมหันหน้าหลบแสงที่ส่องลอด ม่านหน้าต่างเข้ามา ผมขมวดคิ้วเพราะรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ใช้มือควานหาไปรอบๆตัวเพื่อหาโทรศัพท์ มือถือของผม แต่ผมก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง เพราะควานหายังไงก็หาไม่เจอ ผมค่อยๆยันกายลุกขึ้น เพื่อมองไปรอบๆห้อง

เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ผมจำได้ว่า ผมเดินออกไปส่งดิน ขึ้นรถเพราะดินจะไปทำงานต่อ แล้วตอนที่ผมเดินกลับเข้ามา ผมก็ถูกผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง คะยันคะยอให้ผม ดื่มเหล้าในแก้วเธอ หลังจากนั้น ผมก็มีความต้องการ ที่จะปลดปล่อยจนต้องให้พี่ฟ้าพากลับห้อง

ผมทะลึ่งตัว ไปหาโทรศัพท์อย่างจริงจัง ผมต้องถามใครสักคน แต่ผมหายังไงก็หาไม่เจอ ผมจึงเปลี่ยนใจเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อน

?????

จังหวะที่จะเดินเข้าห้องน้ำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมชะงักฟังว่าเสียง มันดังมาจากไหน จนได้รู้ว่า โทรศัพท์ผมอยู่ในกางเกง ตัวที่ผมนุ่งเมื่อวาน และตอนนี้มันลงไปอยู่ในตะกร้าผ้ารอซักได้อย่างไร

“ สวัสดีครับพี่นิ่ม ” ผมกดรับและกรอกเสียงลงไปเมื่อดูหน้าจอ เป็นพี่นิ่มโทรมา

( สวัสดีค่ะบอล เป็นยังไงบ้างคะ เมื่อคืนโอเคไหม พี่ต้องขอโทษด้วยนะคะที่พี่ไม่ค่อยได้ดูแล เพราะพี่เห็นว่าบอลอยู่กับกลุ่มของดินแล้ว ) พี่นิ่มพูดมายาวเหยียดจนผมจับใจความไม่ได้

“ ครับ ไม่เป็นไรครับ ” ร้านที่พี่นิ่มพาไปเมื่อคืนเป็นร้านของญาติพี่นิ่ม ทำให้พี่นิ่มต้องไปช่วยงานทำให้ไม่สามารถดูแลพวกเราได้ไม่เต็มที่

( เมื่อคืนน้องบอล ติดปัญหาอะไรหรือเปล่าหรือว่าอยากให้พี่นิ่มแก้ไขตรงไหนให้ไหม พอดีพี่ยุ่งๆ หันกลับมาอีกที บอลกับฟ้าครามก็หายไปแล้ว )

“ ไม่มีอะไรหรอกครับพี่นิ่ม พอดีผมเมามากก็เลยวานพี่ฟ้า เข้ามาส่งที่หอนะครับ ” ผมบอกพี่นิ่ม ไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้พี่เขาเป็นกังวลเรื่องที่ผมโดนวางยา

( พี่ก็กังวลใจ ว่าบอลไม่พอใจอะไรรึเปล่าถึงกลับก่อน งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะ พักผ่อนเถอะ พี่ต้องโทรถามอีกหลายคน พักผ่อนเยอะๆนะคะ และก็ขอบคุณมากเลยค่ะ ที่สร้างชื่อเสียงให้กับคณะของเรา เจอกันวันเปิดเรียนค่ะ )

“ ครับ ” พี่นิ่มวางสายไปแล้ว ผมหันมาสำรวจตัวเองอย่างจริงจังอีกครั้ง เมื่อคืน ผมโดนวางยา ซึ่งถ้าให้ผมเดาน่าจะเป็นยาปลุกเซ็กส์ซักตัว ที่ไม่ได้ร้ายแรงอะไร แล้วเมื่อคืน ผมทำอะไรลงไปบ้าง ผมหันไปสำรวจที่เตียงอีกครั้งก็ไม่พบร่องรอย อะไร

ผมจำได้รางๆว่า หลังจากที่พี่ฟ้ามาส่งผมถึงห้อง ผมก็ไล่ให้พี่ฟ้ากลับไป ก่อนที่ผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วทำอะไรพี่ฟ้าลงไป พี่ฟ้ากลับออกไปแล้วหลังจากนั้นล่ะ ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมก้มมองโทรศัพท์เพื่อดูว่าเมื่อคืน มีใครโทรเข้ามาหาผม หรือผมโทรออกไปหาใครบ้าง เบอร์ล่าสุด ที่ผมโทรออก คือเบอร์ดิน

ผมนึกออกแล้ว เมื่อคืนหลังจากที่พี่ฟ้ากลับไปผมก็โทรบอกดิน ให้ซื้อยาเข้ามาให้ผม แล้วหลังจากนั้น ผมทำอะไรลงไป ผมยกมือขึ้นมาทึ้งศีรษะอย่างแรงเมื่อนึกออกว่าทำอะไรดินบ้างเมื่อคืน ใจผมหายวาบ เมื่อคิดได้ว่าดินอาจจะโกรธจนหนีเตลิดไปแล้วเพราะถ้าดินไม่โกรธดินก็คงต้องรอให้ผมตื่นก่อน ยังไม่ทันจะกดโทรออกหาดิน โทรศัทพ์ผลก็มีสายเรียกเข้าอีกครั้ง

“ ครับ ”

(บอล เป็นไงบ้าง ปวดหัวไหม ) ผมยกยิ้มตรงมุมปากเมื่อปลายสายถามมาแบบนั้น เพราะแสดงว่าดินไม่ได้โกรธผม

“ ค่อยยังชั่วแล้วครับแล้วทำไมเมื่อคืนดินไม่รอให้ผมตื่นก่อนละค่อยกลับห้อง ”

( พอดีเมื่อคืนงานยังไม่เสร็จ น้าเลยกลับมาทำงานต่อ บอลไม่โกรธน้าใช่ไหม ) ผมขมวดคิ้ว กับคำตอบของปลายสาย ดินกลับไปทำงานต่อ แล้วเหตุการณ์เมื่อคืนผมฝันหรอ

“ ดินครับ เมื่อคืน ดินแค่ซื้อยามาให้บอล แค่นั้นเหรอ ”

( ชะ..ชะ…ใช่สิ ทำไมเหรอ บอลสงสัยอะไรหรือเปล่า )

“ เปล่า ”ผมปฏิเสธออกไปแต่ใจจริงผมสงสัยว่าดินต้องมีอะไรปิดบังผมแน่ๆ เพราะ ถ้าดินโกหกดินจะพูดไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

( งั้นก็ดีแล้ว พักผ่อนเยอะๆนะ ต่อไปถ้ารู้ว่าตัวเองคอไม่แข็ง ก็อย่าดื่มเยอะ เข้าใจไหม )

“ ครับ ” ดินวางสายไปแล้วผมนั่งทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน เท่าที่ผมจำได้หลังจากที่พี่ฟ้าครามกลับไป ผมก็โทรบอกดินให้ซื้อยาเข้ามาให้ ซึ่งหลังจากนั้น ผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย หรือว่าเหตุการณ์เมื่อคืนเป็นแค่ความฝัน

“ โอ้ย ….” ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวผมตัดสินใจเข้าไปชำระร่างกายอาบน้ำให้เรียบร้อย หาอะไรใส่ท้องก่อนเพราะตั้งแต่เมื่อคืน ผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย อย่างอื่น แล้วค่อยว่ากัน

ใช้เวลาในห้องน้ำราวสามสิบนาทีผมก็ทำเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง ออกมาเปิดตู้เย็น ก็ไม่มีอาหารสดพอที่จะทำกับข้าวได้เลย ผมจึงตัดสินใจ ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ที่ซื้อมาติดหอไว้กินแทน หลังจากจัดการมื้ออาหารจานด่วนที่ผมทำขึ้นเองเสร็จเรียบร้อยผมก็ไปล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง และพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน ผมมั่นใจว่า ผมไม่ได้ฝันไป

คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปจนผมเผลอหลับไปอีกครั้ง