Chapter : 15
“มึงแม่งบ้าไปแล้ว!” เมื่อมาถึงห้อง ฉันก็ด่าทอเขาไม่ยั้งด้วยความหงุดหงิดและรู้สึกประสาทเสียเต็มทน
ฉันนั่งอยู่บนที่นอนโดยกอบกุมความเครียดและความขัดแย้งเอาไว้ในใจ ขณะเดียวกัน เอริกส์ยังคงทำตัวสบาย ๆ อยู่บนเก้าอี้ของฉันพลางจ้องมองฉันโดยไม่ละสายตา
“คงไม่ใช่แค่จะด่ากูหรอกนะ มึงดูเหมือนมีอะไรที่จริงจังจะพูดกับกูอยู่ เพราะงั้นว่ามาสิ” เขากล่าวพลางผายมือ นั่นทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมากกว่าเก่า
“ตอนแรกก็อยากจะพูดออกมาดัง ๆ แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับยากมากที่จะพูดออกมา” ฉันลังเลและอ่อนไหวมากในตอนนี้
“พูดมา” เอริกส์กล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ทำให้ฉันที่ผะอืดผะอมอยู่นั้นรู้สึกว่าต้องทำอะไรบางอย่าง
ฉันรู้ว่าการครุ่นคิดต่อไปในใจนั้นไม่ช่วยอะไร เพราะงั้นฉันจึงเลือกที่จะทำมันให้ชัดเจนในที่สุด
“เอริกส์กูขอโทษ กูรู้ว่ามึงไม่อยากจะฟัง แต่มึงต้องฟัง กูขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ”
ฉันขอโทษเอริกส์จากใจจริง ข
