กองเรือของสกุลเจานำโดยท่านแม่ทัพเมิ่งต้าอิง ออกค้นหากองเรือของสกุลหนานที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยมิอาจที่จะหาพบ
เมิ่งต้าอิงเองพยายามค้นหาหลักฐานในหวยเหอก็มิพบสิ่งใดๆ แต่ทว่ามินานทหารเรือกลับพบซากเรือของสกุลหนานกระจัดกระจายไปตามลำน้ำมิไกลจากเมืองหลวงนัก และเสื้อผ้ารวมทั้งซากศพของผู้คนในบางส่วนก็กลับลอยขึ้นมาแล้ว นี่ช่างโชคร้ายนัก
ครานี้จึงสรุปว่าเป็นโชคที่มิดีของสกุลหนานแล้วที่มาพบกับการปล้นสะดม และด้วยความห่างไกลจากเมืองหวยเหอมาก จึงมิมีสิ่งใดให้ติดตามอีก สกุลเจาต่างไว้อาลัยไปทั่วเมืองหลวง เหล่าองค์หญิงที่แต่งออกไปนั้นต่างหวีดร้องและโศกเศร้า ที่สวามีของพวกนางนั้นได้ตกตายลงไปอย่างมิมีทางหวนคืนมา
เจาเหิงชวี่เทียนฉีผู้ปกครองแคว้นเจานั่งกุมขมับอยู่บนบัลลังค์ทอง ที่ขาดสกุลหนานที่เป็นมือเท้าไปอย่างน่าเสียดายยิ่ง จึงพยายามคิดหาวิธีสร้างสายใยทางอำนาจเพิ่มขึ้นมา ในวังหลวงตัดสินใจส่งสาส์นออกไปเรียก
