Hapon na ngayon at buong araw ay masasabing kong wala talaga akong sigla.
Napahinto ako nang matanaw ang liwanag paglagpas ko sa kweba. Nais ko sanang mapag-isa at hindi ko alam bakit dito nanaman ako dinala ng aking mga paa.
Ilang segundo akong hindi nakagalaw sa pagkakatayo nang makita ang kanyang presensya, ang kanyang likuran.
Nakatayo siya, habang nakatingin sa kawalan. Mukhang malalim ang iniisip. Mali atang dito ako pumunta. Nang mabalik ako sa huwisyo ay tatalikod na sanang muli ako para umalis ngunit napahinto ako nang marinig ang kanyang mga himig.
"Isabella," tanging sambit niya na ngayon ay nakatingin na sa akin mula sa 'di gaanong kalayuan.
"Ah, pasensya, wag kang mag-alala. Uuwi na ako," sambit ko, muli na sana akong tatalikod ngunit narinig ko muli siyang nagsalita.
"
