สายลมปริศนาหอบหนึ่งพัดลอยผ่านใบหน้าหล่อเหลาช้าๆ ฉับพลันบรรยากาศภายในถ้ำมืดที่แสนเปลี่ยวเหงาพลันแปรเปลี่ยนเป็นห้องหับสวยหรูราวกับอยู่ในพระราชวังที่แสนมั่งคังและอุดมสมบูรณณ์ ม่านไหมสีสันสวยงามดุจไหมทองคำพัดหวิวไปมา เตียงไม้หอมแกะสลักขนาดใหญ่วางอยู่แผ่หลามากมาย ข้าวของเครื่องใช้ล้วนสีสันงดงามจนเกินหยั่ง แถมภายในนั้นยังมีเหล่าสตรีผิวพรรณงดงามนอนเรียงรายอยู่เต็มห้อง ทว่าเสื้อผ้าอาภรณ์ของเหล่าโฉมงามทั้งหลายกลับหลุดลุ่ยคล้ายกับไม่ได้ตั้งใจจะสวมใส่มันตั้งแต่ต้น
ความงามของเหลาบุปผางามทำให้ผู้คนชวนหลงใหล รวมทั้งมู่จิวซินเองยังเผลอกลืนน้ำลายหนึ่งเอื๊อกอย่างไม่ทันรู้ตัว เสียงเหล่าโฉมสะคราญดังเซ็งแซ่ชวนหลงใหล เหล่าดรุณีผิวขาวผ่องอำพันพากันกวักมือเรียกให้ชายหนุ่มให้เดินเข้ามาหาพวกนางด้วยความยินดีปรีดา
คล้ายตกอยู่ในห้วงภวังค์ฝัน เท้าของชายหนุ่มพลันก้าวเข้าไปในห้องโดยอัตโนมัติ เสียงหัวเราะระริกระรี้ดั
