เมื่อท้องฟ้าสว่างทุกสรรพสิ่งก็เริ่มเริ่มต้นชีวิตใหม่ แสงตะวันยามรุ่งสาดทอเป็นประกายเรืองรอง ในตรอกรกร้างแห่งนี้ก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน ดวงตาคู่งามของหลันจิวฮวาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ก่อนที่หญิงงามจะหลับตาลงอีกครั้งเพื่อปรับให้สายตาคุ้นชินกับแสงสว่างที่สาดเข้ามาผ่านม่านหน้าต่าง ร่างบอบบางพยายามขยับร่างกายของนางตั้งท่าจะลุกขึ้นนั่ง ฉับพลันความเจ็บปวดขุมหนึ่งพลันแล่นขึ้นมาจนใบหน้างามต้องนิ่วหน้า
“เหตุใดข้า…” ภาพแต่ละฉากค่อยๆ แล่นเข้ามาในห้วงคำนึง ภาพเหตุการณ์ของนางที่เกิดขึ้นกับบุรุษผู้นั้นเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในสมองราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยวกราก ความเจ็บปวดของนางตั้งแต่เบื้องล่างจนมาถึงเบื้องบนล้วนเกิดจากคนผู้นั้น ริ้วรอยทั่วเรือนกายของนางก็คงเกิดจากฝีมือของคนผู้นั้นเช่นเดียวกันกระมัง หญิงสาวรู้สึกตะลึงงันจนร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ
นี่ข้ากระทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนั้นไปได้อย่างไร?
ในขณะที่เจ้าของร
