ย้อนไปเมื่อสิบปีก่อน ณ หอหมื่นบุปผา
เพล้ง!
‘ข้าบอกให้เจ้าลูบไล้ข้า ได้ยินหรือไม่!’ ฝ่ามือเรียวงามของโฉมสะคราญแห่งหอหมื่นบุปผาพลันปัดแจกันหยกตกลงพื้น ใบหน้าที่แสนงดงามกลับถมึงทึงด้วยความเกรี้ยวโกรธเพราะไม่ได้ดั่งใจ
มู่จิวซินนั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม้ ท่าทางของชายหนุ่มดูคล้ายไร้เรี่ยวแรงและไม่สามารถขัดขืนใดๆ ได้ เจ้าของร่างแกร่งดูเย็นชาและไม่เชื่อฟังดั่งม้าพยศ
‘ดีมากมู่จิวซิน เจ้าเห็นว่าข้าโปรดปรานเจ้าแล้วคิดจะแข็งข้อกับข้าได้เช่นนั้นรึ!?’ ไป๋ลี่เซียนตบมือเป็นสัญญาณสองครั้ง ร่างแน่งน้อยของเซียงเซียงก็รีบกุลีกุจอเดินเข้ามาในห้องทันที
‘คุณหนูมีอันใดให้บ่าวรับใช้หรือเจ้าคะ’ ใบหน้าของสาวใช้นามว่าเซียงเซียงสงบเสงี่ยมเรียบนิ่ง หญิงสาวก้มหน้าต่ำเพื่อซ่อนแววตาที่แสนจะเกลียดชังเอาไว้อย่างมิดชิด
‘เจ้าไปเรียกผู้ช่วยของข้ามาสิ ข้าอยากจะรู้นักว่าม้าป่าของข้าตัวนี้จะยังดื้อพยศอยู่อีกหรือไม่?’ ขณะที่ไป๋
