กลับคืนสู่ปัจจุบัน…
หลังจากที่ได้หลันจิวฮวาปรนนิบัติพัดวีอย่างใส่ใจ แผลที่อกข้างซ้ายของมู่จิวซินก็เริ่มสมานตัวเพราะยาดี และวันนี้ก็เป็นเช่นอีกวันที่ชายหนุ่มเอาแต่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้ให้คนงามคอยดูแลเอาใจใส่อยู่ใกล้ๆ ใบหน้าหล่อเหลาแม้จะซีดเซียวเพราะอาการเสียเลือด ทว่ามุมปากของชายหนุ่มกลับเผลอคลี่ยิ้มจางๆ ออกมา
หลันจิวฮวา…ข้าติดค้างเจ้ามากจริงๆ…
เมื่อรู้สึกว่าคล้ายถูกจ้องมอง ร่างบางที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดไปตามเนื้อตัวของบุรุษแซ่มู่ก็เผลอเงยหน้าขึ้น ทั้งสองสบสายตากันนิ่งโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ความรู้สึกมากมายล้วนถูกส่งผ่านสายตาที่ประสานกันจนหมดสิ้น
“ท่านจ้องข้าเช่นนี้มีอันใดหรือไม่?” เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งเค่อ*กว่าหลันจิวฮวาจะหาเสียงของตัวเองเจอ ใบหน้าขาวเนียนเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อจางๆ
“จิวฮวา…เจ้าช่างงามนัก…” มู่จิวซินพูดพลางเอื้อมมือมาจับนิ้วมืองามที่กำลังเช็ดถูตัวให้เขา เพียงแค่สัมผัสมือ
