เวลาหนึ่งวันผ่านไปเร็วไวราวกับถอนหายใจไปเพียงหนึ่งเฮือก ร่างบอบบางนอนหลับใหลอยู่บนเตียงไม้คล้ายกับคนอดหลับอดนอนมาหลายวัน แม้ว่าขี้ผึ้งเสพสวาทจะมีฤทธิ์ปรับธาตุหยินหยาง ทว่าจิตวิญญาณแห่งราคะยังไม่อาจลืมตาได้หากปราศจากเชื้อไฟ
แสงสว่างจากดวงจันทราสาดกระทบใบหน้านวลผ่อง วันเวลาล่วงเลยผ่านดั่งภาพฝันมายา มือเล็กกระตุกเบาๆ ตามด้วยเปลือกตาที่เคยหลับพริ้ม ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้น
“นี่กี่ยามแล้ว…” ริมฝีปากแห้งกรังเผยอน้อยๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเผลอกลืนน้ำลายเพราะกระหายน้ำเหลือเกิน ยามเมื่อกวาดสายตามองไปทั่วทั้งห้อง ดวงตาคู่งามก็พลันไปสะดุดเข้ากับชามกระเบื้องที่มีควันลอยฟุ้งราวกับเพิ่งถูกคนยกมาวางไว้เมื่อไม่นาน ส่วนข้างๆ กันนั้นก็มีกาน้ำชาหอมกรุ่นตั้งอยู่เคียงกัน
ร่างบอบบางค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วเดินไปตามกลิ่นควันหอมฉุย เมื่อจัดท่านั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลันจิวฮวาก็จัดการสวาปามอาหารที่ล่อตาล่อใจนางเสียจนหมดชา
