ณ หุบเขาเลี่ยงหวง
ใช้เวลากว่าหลายชั่วยามกว่ามู่จิวซินจะใช้วิชาตัวเบาพาคนงามมาถึงหุบเขากลางป่าลึกนี้ได้ ซึ่งเป็นที่ๆ ห่างไกลจากเมืองฮุ่ยเจียงนับร้อยลี้
หมอกควันสีขาวลอยล่องปกคลุมขุนเขาที่เต็มไปด้วยสีเขียวขจี ความงามที่ธรรมชาติรังสสรรค์ย่อมมีเสน่ห์มากกว่าสิ่งที่ผู้คนเพียรปรุงแต่งอย่างไม่ต้องกังขา เสียงสกุณาร้องขับขานในยามที่แสงแรกของตะวันสาดส่อง กลิ่นไอดินลอยล่องให้ความรู้สึกยามเมื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ชวนให้สมองปลอดโปร่งยิ่ง
หลันจิวฮวายืนจ้องมองหุบเขาที่อยู่เบื้องหน้าด้วยดวงตาใสกระจ่าง ซึ่งแตกต่างจากความรู้สึกแรกก่อนหน้านี้ที่ตนคิดเอาไว้มากนัก
คราแรกนางนึกว่าปีศาจราคะผู้นั้นจะเคี่ยวกรำนางเฉกเช่นทุกครั้ง ไฉนกลับพาตนมาที่แห่งนี้ได้ แม้แต่ตัวหลันจิวฮวาเองก็ยังคาดไม่ถึงแม้แต่น้อย
“ที่นี่คือหุบเขาเลี่ยงหวง ที่ๆ เป็นเสมือนบ้านของข้า…” มู่จิวซินเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ยามเมื่อมองไปที่ยอดเขาสูงที่อยู่เ
