“จ๊วบๆ แจ่บๆ เอื๊อกๆ” หลันจิวฮวาดูดกลืนน้ำลายของมู่จิวซินคล้ายกับคนยังไม่หายอิ่ม ความกระหายหิวทำให้ลิ้นเรียวเล็กกวาดวนเลียไปทั่วโพรงปากร้อนชื้นของอีกฝ่ายจนทั่วทุกอณู
“อ่า…ไยข้าถึงรู้สึกว่าไม่อิ่มเช่นนี้ มู่จิวซินท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่?” คนงามพูดเสียงกระเส่า ปลายลิ้นเล็กขยับเลียดูดกลื่นจนปากของชายหนุ่มบวมช้ำ
“หลันจิวฮวา เจ้ากำลังพยายามยั่วยวนข้าอยู่ใช่หรือไม่?” คนพูดยังคงยืนเป็นหุ่นไม้ให้ผู้อื่นแทะโลมเลีย แต่ถึงกระนั้นนัยน์ตาสีนิลเริ่มฉายแววโชติช่วงดุจเพลิงราคะที่พร้อมจะลุกโหมได้ทุกเมื่อ
เมื่อได้สติร่างแน่งน้อยรีบผละออกจากแผงอกแกร่งทันที พวงแก้มเนียนแดงระเรื่อเพราะรู้สึกเขินอาย “เจ้าจะไปต่อได้รึยัง หรือจะมัวแต่ยืนเล่นรอเป็นเหยื่อหมาป่าที่นี่?”
เมื่อถูกต้อนจนจนมุม คนงามก็รีบเปลี่ยนเรื่องเฉไฉ ทว่าสัมผัสเย็นสบายที่ปรนเปรอนางเมื่อครู่หลันจิวฮวาเริ่มรู้สึกติดใจและอยากสัมผัสมันอีกครั้งแ
