กลับมาสู่ปัจจุบัน…
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดที่ร่างบอบบางเดินออกมาจากตรอกลืมวิญญาณอย่างคนไร้จุดหมาย สติของนางคล้ายกับบินไปไกลตั้งแต่คำพูดของบุรุษแซ่มู่ผู้นั้นแล้ว ในตอนนี้ความเจ็บปวดคล้ายกับกำลังด้านชาไปหมด อารมณ์โกรธเกลียดชิงชังก็คล้ายกับสายลมที่พัดปลิวไร้ซึ่งความแน่นอน
ตอนนี้นางไร้ซึ่งจุดหมาย ชีวิตเหมือนเรือน้อยที่ลอยคลออยู่ท่ามกลางพายุฝน ไม่รู้เลยว่าจุดหมายของชีวิตของนางจะหยุดลงที่ใด หนทางข้างหน้ามันมืดมนไปหมด
หลังจากที่หลันจิวฮวาเดินไปตามตรอกมืดที่มีซอยคดเคี้ยวจนถึงปลายทาง แถมทางเชื่อมที่อยู่ตรงหน้าของหญิงสาวก็มีเพียงผืนป่ารกชัฏเพียงเท่านั้นที่จะเชื่อมไปสู่ทางเข้าตัวเมืองฮุ่ยเจียงราวสิบลี้
ยามอิ้ว* เมื่อดวงอาทิตย์อัสดง ความมืดมิดของยามราตรีกาลก็เข้ามาแทนที่ เสียงสัตว์ป่ายามมืดมิดเริ่มออกหากินตอนพลบค่ำ เสียงฝูงนกป่าร้องกู่ก้องข่มขวัญหญิงงามให้รู้สึกขวัญผวา ตลอดระยะทางที่หลั
