หลังจากร่างบอบบางนอนราบกับพื้นดิน ทั่วทั้งร่างของหญิงสาวก็ถึงกับชาไปหมดทั้งตัว สติสตังของหลันจิวฮวาก็ลอยเตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว
“จ๊วบ…จ๊วบ…” ลิ้นสากร้อนของมู่จิวซินรุกเข้าไปสำรวจโพรงปากของหญิงงามดั่งคนกระหายใคร่ ยามเมื่อปลายลิ้นเจอความชุ่มชื้นก็รีบตักตวงอย่างไม่รู้จักพอ
“อื้อ!!” เมื่อได้สติ ร่างของดรุณีสาวก็ดิ้นพล่านออกจากสัมผัสที่แสนจาบจ้วงของนิ้วมือบุรุษแซ่มู่ ทว่าการดิ้นรนดิ้นหนีของโฉมงามกลับเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีช่วยปลุกปั่นให้ไฟราคะของคนที่โดนพิษร้ายลุกโหมขึ้น
“แม่นางเจ้าไม่รู้หรือว่ายิ่งเจ้าดิ้น…ก็ยิ่งเหมือนปลุกไฟสวาทในตัวข้านะรู้ไหม?” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นเบาๆ หลังจากผละจากริมฝีปากคู่งามอย่างอ้อยอิ่ง
“…” เจ้าของร่างงามก็กับหยุดดิ้นทันที ดวงตาคู่งามสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น นางกลัวว่าตนจะต้องตกเป็นเหยื่อของเขาอีกครั้ง…
“แผล็บๆ” เมื่อเหยื่อรสโอชะหยุดดิ้นรน หมาป่าร้ายอย่างมู
