นัยน์ตาสินิลเผลอจ้องมองไปยังดวงหน้างามของหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบนิ่งก่อนหน้าฉายแววเปื้อนยิ้มออกมาจางๆ
“เช่นนั้นหรือ?” คำพูดเพียงสั้นๆ ของคนเจ็บกลับสร้างอารมณ์สั่นสะท้านให้คนฟังอย่างไม่รู้ตัว
“แค่กๆ แค่กๆ เจ้าช่วยพยุงข้าไปนอนที่เตียงได้หรือไม่…” มู่จิวซินพยายามฝืนพูด
“ได้ๆ” เมื่อได้สติหลันจิวฮวาก็รีบพยุงร่างที่แสนหนักอึ้งของอีกฝ่ายไปที่เตียงนอน แม้ว่าร่างกายของนางในตอนนี้แทบจะไร้เรี่ยวแรงก็ตามที
“เจ้าช่วยไปห้องยาของข้า…แค่กๆ แล้วหยิบขวดกระเบื้องสีขาวที่ตู้ไม้ชั้นบนสุดมาให้ข้าที…” มู่จิวซินพูดเสียงหอบด้วยความเหนื่อยล้าเต็มที
“ได้ๆ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้” ไม่ทันขาดคำร่างแน่งน้อยก็รีบวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว หากหลันจิวฮวาลองเฉลียวใจและหันหลังกลับมามองสักนิด นางก็จะได้เห็นรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปากของบุรุษแซ่มู่แน่ๆ
คล้อยหลังหลันจิวฮวาไปไม่นาน นิ้วมือเรียวของมู่จิวซินก็ล้วง
