เกือบค่ำของวัน รัตติยากรซึ่งกำลังเดินผ่านห้องซักล้างมีอันต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงพูดคุยเบาๆ ของแม่บ้านและเด็กทำความสะอาด…
“นี่แกรู้เรื่องคุณมิ้นหรือยัง”
“ฮึ? เรื่องอะไรเหรอน้า ฉันยังไม่รู้เรื่องเลย ไหนๆ ลองเล่ามาสิ”
คนฟังทำตาวาวหูผึ่ง ขณะที่อีกคนก็ยิ้มกว้างพลางเอื้อนเอ่ยออกมา
“ก็เรื่องที่คุณมิ้นท้องไม่มีพ่อน่ะสิ!”
“ฮ้า!!” คนคาบข่าวมาบอกถลึงตาใส่ คนฟังที่ยกมือขึ้นทาบอกเลยต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแทน “น้ารู้ได้ยังไง จริงเร้อ… คุณมิ้นเนี่ยนะ หึ! ฉันไม่เชื่ออะ ไม่จริง”
คนฟังส่ายหน้ารัว ไม่อยากเชื่อคนที่ตนนับถือจนเรียกว่าน้า…
“ฮึ!” คนคาบข่าวทำเสียงขึ้นจมูกพลางตวัดค้อนขวับ “ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อสิวะ ก็นังคนบ้านโน้นมันมาบอกข้าเองนะโว้ย ข้าไม่ได้ปั้นเรื่องขึ้น เออ! แล้วก็อย่าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังล่ะ เขาปิดกันเงียบเชียวละแกเอ๊ย!”
รัตติยากรที่เข้ามาได้ยินโดยบังเอิญก็ถึงกับใจหาย
