สองวันถัดมามินตราถูกอนุญาตให้กลับบ้านได้ เมื่อมาถึงทั้งรพีและรัตติยากรที่รู้ข่าวก็รีบมาเยี่ยมเยือนหลังจากที่ไปเยี่ยมถึงโรงพยาบาลแล้วครั้งหนึ่ง
“มิ้นเป็นไงบ้างจ๊ะ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม” รัตติยากรเอ่ยถามเมื่อเข้าไปนั่งข้างเตียงนอนในห้องสีหวานของมินตรา
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะพี่แป๋ว มิ้นต้องขอบคุณพี่แป๋วมากๆ นะคะที่มาเยี่ยม” เอ่ยขอบคุณพลางหันไปยังร่างสูงของรพีที่ตามอีกฝ่ายเข้ามาติดๆ โดยมีร่างอวบของคุณนัดดายืนอยู่ใกล้ๆกัน “ขอบคุณคุณพีด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เต็มใจ มิ้นเองก็ต้องพักผ่อนให้มาก และก็อย่าคิดมากนะครับ”
รัตติยากรเหลือบหางตามองคนพูดพลางเมินหนีเมื่ออีกฝ่ายหลุบตามอง ก่อนจะยิ้มให้หญิงสาวแล้วจับมือเล็กบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“เอาไว้มิ้นหายดี พวกเราไปเที่ยวกันดีไหมจ๊ะ ไปที่ๆ มิ้นอยากไป ว่าแต่มิ้นอยากไปไหนล่ะ” หญิงสาวเอ่ยถามพลางจ้องตาคู่สวยที่ยังไม่สดใสนัก
“มิ้นอยากไปเที่ยวฟาร์มค่ะ อยาก
