ตอนที่6
1073 Words
ฉันเดินลงมาอย่างเงียบ ๆ เพราะทุกคนในบ้านยังหลับกันอยู่ จักรยานคันเก่งถูกเข็นมาออกมาเตรียมพร้อมไว้หน้าบ้าน ฉันก้มลงสำรวจความเรียบร้อยของโซ่และยางรถก่อนเพื่อความปลอดภัยก็แหมม มันเก่าแล้วนี่นาต้องตรวจเช็คสภาพก่อนใช้งาน เผื่อขี่ ๆ ไปโซ่หลุดยางแบนไรงี้แย่เลย
สายลมเย็น ๆ ปะทะเข้าใบหน้าทำขนลุกชันไปหมด มันเป็นบรรยากาศที่คนตื่นเช้าเท่านั้นถึงจะสัมผัสได้ ฉันปั่นไปตามทางออกซอยเล็ก ๆ เพื่อลัดไปยังร้านหนังสือ
อ่าาา…..อากาศก็ดีแถมคนไม่พลุกพล่านด้วย เช้า ๆ แบบนี้มันช่างดีซะจริง ๆ เชียวว
เอี๊ยดดดดดดดดดดด!
ฉันเบรกแทบล้อดริฟเมื่ออีก 50 เมตรข้างหน้าจะถึงร้านหนังสือ ไม่ใช่เพราะมีรถตัดหน้าหรือหมาเดินข้ามถนน แต่เพราะหมอนั่น ตาควายถึก!!
บรรยากาศดงบรรยากาศดีอะไร ฉันขอถอนคำพูด!!!
มนุษย์เคนยืนโบกมือทักทายฉันอย่างอารมณ์ดี คือนี่มันตีสี่!! ไอ้บ้านี่มาดักรอฉันอย่างที่พูดไว้จริง ๆ ด้วย โอ้ยยย ใคก็ได้เอามันไปเก็บทีเถอะ ฉันจะประสาทเสียอยู่แล้ว!!
“มอนิ่งค่ะทอม” เสียงทุ้ม ๆ ดัดจริตเอ่ยทักอย่างกระดี้กระด้า
เกลียด!
“….” ฉันเมินทำเป็นมองไม่เห็น….ทันมั้ย?
ยังไงก็ช่างเถอะฉันปั่นมาจอดหน้าร้านเพื่อรับหนังสือพิมพ์ไปส่งในระแวกใกล้เคียง แถวนี้มีประมาณสองสามหมู่บ้านน่าจะใช้เวลาส่งประมาณชั่วโมงกว่าน่าจะเสร็จ
“หลับสบายมั้ยคะ มือที่สาม” เฮอร์ริเคนก้มหน้าลงมาพูดกับฉัน
แต่ฉันไม่สนใจยังคงก้มหน้าก้มตารัดหนังสือพิมพ์เข้าด้วยกัน….แม้จะบอกว่าไม่สนใจก็เหอะแต่หมอนี่เอนหน้าเข้ามาใกล้…แม่งใกล้ไปละเว้ยยย
ฉันหันไปมองตาขวางอย่างเหลืออด คนบ้าอะไรหน้าด้านตามตื้อ! เฮอร์ริเคนอมยิ้มเมื่อเห็นว่ายั่วโมโหฉันสำเร็จ จะบอกว่าฉันเดือดตั้งแต่เห็นหน้ามันละ!
“เกะกะ!” ฉันจงใจเหวี่ยงหนังสือพิมพ์ไปโดนไอ้มนุษย์หน้าด้าน แต่มันดันหลบได้ซะนี่ไวใช่เล่น
แต่ก็พอทำให้เขาเสียหลักได้ฉันเลยรีบขึ้นจักรยานปั่นหนีซะเลย คิดว่าพ้นมั้ย? จะเหลือหรอ! ไอ้เคนมันวิ่งตามฉันจ้า โอ้ยยแม่เจ้า! ใครส่งมนุษย์มึนแบบนี้มาเกิดช่วยเอามันกลับไปที่เดิมด้วยเถอะ ไม่ไหวจะเคลียร์โคตรเพลียบอกเลย!
“เธอคงไม่รู้ว่าพี่วิ่งทุกเช้า ออกกำลังกายเนี่ยดีนะคะ” เออไม่ต้องบอกก็รู้เว้ย แม่งวิ่งไวชิบขนาดฉันปั่นหนีมันยังวิ่งทันอ่ะคิดดู เมื่อยน่องไปหมดแล้วเนี่ย
ช่างแม่งมีแรงวิ่ง วิ่งไปอีกตั้งนานกว่าจะส่งเสร็จ ฉันลดแรงปั่นให้ช้าลงแต่ก็ไม่ถึงกับพอเดินได้ อารมณ์แบบให้ไอ้เคนมันวิ่งเหยาะ ๆ แต่นาน ๆ จะได้เหนื่อยไว ๆ
“นี่แหละน๊า ทำร้ายชีวิตรักคนอื่น ตัวเองเลยต้องทำงานหนัก ดูสิต้องมาส่งหนังสือพิมพ์แต่เช้า เหนื่อยน่าดูเลยนะคะ”
“…..” เริ่มไม่แน่ใจว่าเคนเป็นคนจริงรึเปล่า วิ่งมาสักพักไม่เห็นแววว่าจะเหนื่อยแถมยังพูดไปวิ่งไปอีก บ้าชัด ๆ
“ช่วงนี้เธอดูอ้วนนะคะ สงสัย ‘แย่งกิน’ของคนอื่นบ่อย”
“….” ฮึ่มมม
“ส่งไวนะคะเนี่ย อ่อลืมไปเธอมีสามมือ….”
แล้วก็อีกสารพัดคำค่อนขอดที่พ่นออกมาจากปากเน่า ๆ ของเฮอร์ริเคน ฮีพูดไปตลอดทางจนฟ้าสว่าง คาดว่าผ่านมาประมาณชั่วโมงนิด ๆ ฉันปั่นส่งไปแล้วสองหมู่บ้าน ตาเคนก็ยังวิ่งตามฉันอยู่แถมพูดมากไม่หยุดหย่อน คือมันไม่เกินคำว่ารำคาญไปแล้วอ่ะ!
ฉันได้แต่ร้องโอดครวญอยู่ในใจ จะต่อยจะเตะยังดีกว่ามาทำสงครามประสาทกับฉันแบบนี้ อีน้อยหน่าความอดทนต่ำมากไม่รู้หรอไง!!
อีตาเคนยังคงพูดน้ำไหลไฟดับส่วนใหญ่จะเป็นแนวประชดประชัน ส่วนฉันเหมือนวิญญาณกำลังล่องลอยออกจากร่างเพราะความอึดอัด หนังสือพิมพ์เล่มแล้วเล่มเล่าถูกโยนส่ง ๆ ไปตามบ้าน จนในที่สุดฉันก็ส่งครบทุกบ้าน…..ตายย ฉันกำลังจะตายเพราะผู้ชายพูดมาก
“เฮ้อออ สดชื่นดีจริง ๆ ว่ามั้ยคะ”
“…..” กรุณาดูหน้าฉันด้วยว่ามันสดชื่นมั้ย?!
“จะไม่พูดอะไรบ้างหรอคะ?” เฮอร์ริเคนยื่นหน้าเข้ามาแล้วเอียงคอเล็กน้อย
“เกลียด..”
“อะไรนะคะ?” เพราะฉันพูดเบาไปมั้งหรือหมอนี่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่รู้
“เกลียดโว้ย ไอ้เคนบ้าเลิกตามสักที จะบ้าตายแล้วโว้ยยยยย!!!!” ฉันตะโกนใส่หน้ามันอย่างเหลืออด
“รีบเกลียดกันไปไหนคะ ยังต้องเจอกันอีกนาน บอกแล้วว่า พี่ไม่ได้มาเล่น ๆ ค่ะ วันนี้สนุกมากมีเพื่อนออกกำลังกายนี่ดีจัง แล้วเดี๋ยวเจอกันนะคะ”
เจอหรอ! ไม่…ไม่ ๆๆๆ ฉันไม่อยากเจอไอ้บ้าเคนอีกแล้ววว คราวนี้อาจจะบังเอิญก็ได้หรือฉันอาจจะซวยเอง แต่ต่อจากนี้ต้องไม่ผิดพลาด ฉันต้องไม่เจอหมอนี่อีก!
บ้านแสนสุข….
หลังจากแยกกับอีตานั่นฉันก็ตรงดิ่งกลับบ้านอาการเหมือนเป็นลมบ้าหมู ไอ้เคนทำฉันอึดอัดและโมโหอยู่ตลอดเวลาเลย และเวลาที่ฉันอารมณ์เสียมาก ๆ ก็จะระบายด้วยการทำงานบ้านหนัก ๆ ดังนั้นฉันเลยขนอุปกรณ์ทำความสะอาดสารพัดอย่างออกมากองเตรียมไว้
ก่อนอื่นต้องเตรียมอาหารเช้าให้แม่กับน้องก่อน เพราะพวกนางจะลงมาอย่างรีบ ๆ อาหารเช้าไม่มีอะไรมากก็แค่ขนมปังปิ้งกับนมเท่านั้นแหละ ไม่ได้หรูหราเหมือนบ้านอื่น อีกอย่างแม่ฉันต้องรีบออกไปทำงานเพราะออกช้ารถติดเวอร์ จะมามัวพิลี้พิไลดื่มด่ำกับอาหารเช้ามีหวังไปทำงานสายทุกวันแน่ ๆ
“ไปอารมณ์เสียที่ไหนมาแต่เช้าเลยล่ะ” คุณนายแม่เดินลงบันไดมาอย่างกระฉับกระเฉง และคงสังเกตเห็นอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ฉันเอามาวางไว้เลยทักขึ้น
- Writer
