ตอนที่1
1082 Words
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย…ความรักก็เช่นกัน
สภาพอากาศเป็นเรื่องที่เราคาดเดาได้ยาก
บางวันมีทั้ง ฝน ลม แดด….แปรปรวนเอาแน่เอานอนไม่ได้
……….ความรักก็เช่นกัน……….
ในที่สุดก็ปิดเทอมสักที….แต่ฉันไม่ได้นอนตีพุงสบาย ๆ เหมือนคนอื่นหรอกนะ เพราะฉันน่ะมีภาระที่ต้องรับผิดชอบอีกเยอะ ปิดเทอมแต่ละครั้งเลยต้องทำงานพิเศษเพื่อส่งเสียน้องสาวตัวดีที่ไปสมัครเรียนนู้นนี่นั่น อะไรไม่รู้แม่งเยอะแยะไปหมด! แต่ฉันก็สงเสริมมันนะ เพราะมันจะได้มีความสามารถหลากหลาย
ตอนนี้น้องสาวฉันเรียนอยู่มัธยมปีที่หกแล้วเทอมหน้าเทอมสุดท้ายฉะนั้นฉันต้องเตรียมเงินเพิ่มเพื่อส่งให้มันเข้ามหาวิทยาลัย น้องสาวฉันชื่อ ‘นุกนิก’ มันกับฉันนี่ต่างกันสุดขั้วเลย นุกนิกเป็นประเภทสาวน้อยน่ารักประเภทที่หนุ่ม ๆ ชอบหน้าตามันเป็นดาราวัยรุ่นได้สบายตอนนี้นางก็เรียนเต้น เรียนร้องเพลง แล้วก็เรียนพิเศษวิชาหลักอีกสองสามวิชา เรื่องผลการเรียนมันก็ไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วง แต่พฤติกรรมมันนี่สิฉันอดเป็นห่วงไม่ได้จริง ๆ
เพราะน้องสาวฉันดูเป็นผู้หญิงก่อนวัยอันควร แบบว่าทั้งหน้าทั้งหุ่นนี่เชิญชวนหนุ่ม ๆ เข้ามาขายขนมจีบไม่เว้นแต่ละวัน แล้วประเด็นคืออีนุกนิกมันก็เล่นด้วยไง อีเด็กแดดแก่ลมหัดมีแฟนตั้งแต่ยังไม่จบมัธยมปลาย ก็เข้าใจนะว่าเป็นรักแบบเด็ก ๆ ไรงี้ แต่คนที่เข้ามาหามันนี่สิฉันว่ามันก็หวังแบบนั้นหมดแหละ
ดีที่นุกนิกไม่ได้คิดจริงจังกับใคร พอมันคบเบื่อ ๆ ก็ชอบให้ฉันแสดงเป็นแฟนปลอม ๆ เพื่อบอกเลิก ฉันเห็นว่าก็ดีมันจะได้ไม่หมกมุ่นเรื่องผู้ชายมากเกินไป แต่ที่มันจี๊ดใจสุด ๆ ก็คืออีพวกผู้ชายหน้าโง่พวกนี้น่ะ เชื่อว่าฉันเป็นแฟนนุกนิกจริง ๆ พวกนั้นเชื่อว่าฉันเป็นทอม!!
อีพวกเปรตฉันเป็นผู้หญิงนะยะ!!!
แต่พูดไปก็เท่านั้นเพราะลุคฉันมันให้ไง ผมซอยสั้นแถมแต่งตัวแม๊นแมนอีก ที่เป็นอย่างนี้มันก็มีเหตุผลนะใช่ว่าฉันอยากจะมานั่งทำตัวแมน ๆ ซะเมื่อไหร่ เพราะอย่างนี้ด้วยมั้งเลยไม่มีใครเข้ามาจีบสักที….มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะไปจีบใครก่อนด้วยจริงป่ะ แบบว่า…อ่า จีบไม่เป็น!! จบนะ!!
“เจ้….วันนี้ว่างป่ะ” ความสงบสุขอยู่กับฉันได้ไม่นานจริง ๆ ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งหั่นหมูที่ไปรับมาจากตลาด นุกนิกก็ย่องเข้ามานั่งข้าง ๆ เรียบ ๆ เคียง ๆ ถามอย่างมีเลศนัย
“อะไรอีกล่ะแก”
“คืองี้เจ้….เหมือนเดิม” นุกนิกกระทุ้งแขนฉันแล้วพูดเบา ๆ เพราะกลัวแม่ที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ไม่ไกลกันจะได้ยิน
เฮ๊อออ….
ฉันถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาอย่างเพลีย ๆ อีกแล้ว!! มันเอาอีกแล้ว!! คำว่า ‘เหมือนเดิม’ ของนุกนิกคือให้ฉันไปแสดงเป็นแฟนมัน!
“คราวนี้ใครอีกละ ไหนครั้งที่แล้วแกบอกจะไม่มีอีกแล้วไง ทำไมยัง….”
“โถ่เจ้ ก็ไม่ได้อะไร เขามาตื้อเองน่ารำคาญจะตาย” นุกนิกบ่นอุบอิบ มันก็เป็นแบบนี้ทุกทีแหละเวลาเบื่อก็มาอิหรอบนี้ทุกที
“แล้วไปคบทำไม”
“ก็ตามน้ำไปเรื่อยจะเจ้ เห็นหล่อดีใครจะไปรู้ว่าทั้งน่าเบื่อ น่ารำคาญ” นุกนิกเบะปากอย่างเซ็ง ๆ อืมมม สงสัยผู้ชายคนนี้คงแย่จริง ๆ
“ไหนเล่ามาดิ๊ ผู้ชายคนนั้นเป็นยังไง?” ไปแสดงละครทั้งทีก็ต้องรู้ข้อมูลของฝ่ายตรงข้ามก่อนดิ่จริงป่ะ ไปสุ่มสี่สุ่มแม่งก็โดนจับได้พอดี ระดับอีน้อยเนี่ยทำอะไรต้องแนบเนียนโว้ยย
“ก็….ตามใจเกินไป เป็นผู้ชายประเภทมุ้งมิ้งอ่ะ…แล้วก็พูดจาหวานเลี่ยนจนน่ารำคาญด้วย” ฉันพยายามคิดตาม…. ตามใจมันไม่ดียังไงวะ? แต่ไอ้ความมุ้งมิ้งนี่ไม่ไหวนะแม่งแค่ฟังก็ขนลุกละ!!
“ก็ดีแล้วทีคิดจะเลิก และต่อจากคนนี้อย่าให้มีอีกนะ!! ไม่งั้นฉันเอาจริงแน่” ฉันยกมีดหั่นหมูขึ้นมาขู่
“รักเจ้ที่สุดเลยยย บ่าย ๆ เจ้มาเจอที่คาเฟ่ใกล้ ๆ ตลาดนะ เดี๋ยวฉันไปทำสวยรอ” เพื่อ? มันจะไปบอกเลิกเขาแล้วจะสวยเพื่อ!!!
หลังจากที่น้องสาวจอมปัญหาของฉันมันไปทำสวยข้างบนห้อง ฉันก็หันมาตั้งใจหั่นหมูต่อ….เฮียกวงเจ้าของร้านหมูเพื่อนแม่เขารับมาเยอะแล้วลูกน้องลาเลยไม่มีใครคอยหั่น เครื่องก็เสียด้วยฉันเลยไปรับมาทำอย่างน้อยก็เป็นรายได้เสริม แม้เงินจะไม่เยอะแต่ก็พอซื้อกับข้าวได้สามสี่มื้อ
คือครอบครัวฉันก็ไม่ได้อับจนค้นแค้นอะไรขนาดนั้นหรอกนะ แต่ฉันเป็นพวกไม่ค่อยชอบอยู่เฉย ๆ เท่าไหร่ อะไรที่เป็นเงินเป็นทองก็ทำหมดแม่จะได้ไม่ต้องลำบากมากนัก ลำพังทำงานออฟฟิตแกก็เหนื่อยแย่แล้วอะไรที่ฉันแบ่งเบาได้ฉันก็จะทำ ฉะนั้นปิดเทอมของฉันมันก็มีแต่งาน งาน งานอย่างเดียว!!!
เอาล่ะเสร็จเรียบร้อย…
หลังจากสู้รบกับเนื้อยุ่ย ๆ ก็ได้เวลาเอาไปส่งที่ตลาด มันหนักเอาเรื่องอยู่ตั้งเกือบ 10 กิโลแน่ะนี่ฉันนั่งทำตั้งแต่หกโมงเช้าจนเกือบเที่ยงเนี่ยกว่าจะเสร็จ ฉันเดินลากถุงขนาดใหญ่ที่อัดแน่นไปด้วยเนื้อเน้น ๆ เอามาผูกไว้ด้านหลังจักรยาน คือบ้านฉันกับตลาดไม่ได้ไกลกันหรอกแต่หนักขนาดนี้ลากไปไม่ไหวแน่ อาจถุงแตกกลางทาง
ฉันมีจักรยานคันเก่งอยู่ค่อนข้างสมบุกสมบันมาก ฉันใช่มาตั้งแต่มัธยมปลายแล้วบอกใคร ใครก็ว่าฉันงกไม่ยอมซื้อใหม่…ก็ถ้ามันยังใช้ได้อยู่จะเปลี่ยนให้เสียเงินเสียทองทำไมล่ะจริงมั้ย
- Writer
