ตอนที่3
1055 Words
“ไม่จริงใช่มั้ยคะ….” ตานี่เป็นพวกรับความจริงไม่ได้หรือไงกัน โดนทิ้งแล้วยังไม่ยอมรับอีก! แต่ก็นะโดยบอกเลิกแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่มีสัญญาณใด ๆ ทั้งสิ้นเป็นใครก็ช็อคล่ะวะ ใจคนเปลี่ยนง่ายดายยิ่งกว่าสภาพอากาศเสียอีก
“จริงมาก! จริงที่สุด! นายเลิกยุ่งกับยัยนี่ได้แล้วโอเคนะ?” ฉันพูดออกมาอย่างหมดความอดทน เกลียดจริง ๆ ไอ้พวกผู้ชายที่มั่นหน้ามั่นใจซะเหลือเกิน!
“ฮ่า ๆๆ นี่กำลังล้อเล่นกันอยู่ใช่ไหมคะ แหมเนียนนะเนี่ยไม่เอาค่ะไม่เล่นแล้วนุกนิกมานั่งกับพี่สิคะ” นั่นยังอีก ยังไม่ยอมรับ!! หมอนี่สมองบกพร่องรึเปล่าเนี่ยพูดยากพูดเย็นจัง
“ไม่มีใครล้ออะไรทั้งนั้นแหละเรื่องจริงแท้แน่ชัด นายทำใจเหอะผู้หญิงเขาไม่เอาแล้วอย่าดันทุรังเลยมันทุเรศ!” ฉันรู้สึกสมเพชเขาจริง ๆ นะ ชื่อออกจะแมนแต่ทำไมถึงหน่อมแน้มจังวะ!
“ทำแบบนี้ทำไมคะน้อยหน่า”
“ฉันไปทำอะไร….?”
“เธอเกลียดพี่เลยแย่งนุกนิกไปใช่มั้ยคะ” เออฉันเกลียดแต่ไม่ได้แย่งโว้ย อีนุกมันเบื่อนายเองช่วยไม่ได้!
“อยากคิดยังไงก็เชิญ เอาเป็นว่าตอนนี้นายเข้าใจแล้วนะ ต่อไปก็เลิกยุ่งกับแฟนฉันได้แล้ว” มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ ที่จะทำให้ไอ้ผู้ชายหน้าหวานนี่มันยอมเลิกราง่าย ๆ ยิ่งเขารู้จักฉันด้วยเฮ้ออออ เหมือนเห็นลางมรณะอยู่รำไรยังไงก็ไม่รู้
“ไม่ค่ะ พี่ไม่ยอมง่าย ๆ หรอก….ที่รักกำลังโดนยัยนี่หลอกอยู่นะคะ” เอ้าเต็มที่เลยคุ๊ณณณณ
ฉันนั่งฟังเฮอร์ริเคนดราม่าใส่นุกนิกอย่างเซ็ง ๆ หมอนี่เป็นผู้ชายที่ขี้ตื้อแหละหน้าด้านหน้าทนที่สุด คนอื่น ๆ ที่ฉันเคยเจอมาไม่เคยมีใครงี่เง่าเท่าตานี่มาก่อนเลย บางคนที่นุกนิกเคยคบแค่บอกว่าเลิกเขาก็เข้าใจเป็นประเภทหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่มีการมาคร่ำครวญเวิ้นเว้อแบบที่เฮอร์ริเคนทำหรอก!
“กลับมาหาพี่เถอะนะคะคนดี พี่ไม่ดีตรงไหน” ก็ทุกตรงนั่นแหละ!! เอ่อ ฉันคิดแทนไอ้นุกมัน
“ฉันไม่ได้ชอบพี่แล้ว เข้าใจมั้ยเนี่ย” นุกนิกตอบอย่างอารมณ์เสีย
“พี่สู้ยัยทอมนี่ไม่ได้ตรงไหนคะ เหอะ! หล่อกว่า รวยกว่า เอาใจเก่งกว่าด้วย” ฉันละอยากตั๊นหน้าหมอนี่จริง ๆ โอ้อ้วดน่ารังเกียจ!
“ไม่ใช่สู้ไม่ได้….”
“นั่นไง! พี่ออกจะดีขนาดนี้ กลับมาหาพี่เถอะนะคะ” เฮอร์ริเคนตื้อจนนุกนิกถอนหายใจใส่
“ฉันไม่ชอบผู้ชายแล้ว โอเคนะ”
“แต่พี่…”
“โว้ยยย นายนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ เลิกตื้อเหอะน่าสมเพชลืม ๆ นุกนิกซะ แล้วก็ไม่ต้องตามตอแยเธออีกนะ ไม่งั้นโดนแน่!” ฉันชูกำปั้นขู่ เอ่อ….ก็แค่ขู่ให้กลัวน่ะ
ฉันสะกิดน้องสาวให้ลุกขึ้นเพราะขืนนั่งต่อหมอนี่ก็เวิ้นเว้อไม่จบสิ้น เสียงเวลาทำมาหากินชะมัดดีละที่นุกนิกเลิก ๆ ไปซะผู้ชายแบบนี้น่ารำคาญจะตาย ยิ่งมาเห็นสภาพแบบนี้ยิ่งสะอิดสะเอียนบอกตรงผู้หญิงอย่างฉันยังแมนกว่าเขาอีก!
เมื่อออกมานอกร้านเดินมาจนถึงหัวมุมนุกนิกก็หันซ้ายหันขวามองว่ามีใครตามมารึเปล่า นางดูรนรานและตื่นเต้นมากกว่าตอนอยู่ในร้านซะอีก
“เจ้!! ทำไมไม่บอกว่ารู้จักกับพี่เคน” พอเห็นว่าปลอดภัยแล้วมันก็หันมาโวยวายใส่ฉันทันที
“แล้วฉันจะรู้มั้ยวะว่าแฟนแกเป็นใคร”เหอะบอกเลยถ้ารู้จะไม่เข้าไปยุ่งเลยจริง ๆ
“พี่เคนจะรู้มั้ยเนี่ยฉันว่าหลอก”
“ไม่รู้หรอกน่า แกไม่ต้องกังวลแค่อย่าไปเจอเขาก็พอ” ฉันกับเฮอร์ริเคนไม่ได้สนิทกันถึงขนาดที่รู้ประวัติส่วนตัวกันและกันเขาเลยไม่รู้ว่าฉันมีน้องสาว คือถ้าเขารู้ก็คงทักตั้งแต่เข้าร้านมาและแผนก็แตกไปนานแล้ว แต่นี่ดูเหมือนหมอนั่นไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
“แน่นะเจ้…”
“เออออ แกรีบกลับบ้านไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ไป เดี๋ยวฉันจะไปทำงานเสียเวลาฟังเรื่องบ้าบออะไรไม่รู้ตั้งนาน”
“เจ้นี่ขี้บ่นจริง ๆ…..ตั้งใจทำงานนะที่รักกก”
“ยี้ ขยะแขยงไปไกล ๆ เลยไป!” นุกนิกพยายามเข้ามาหอมแก้มฉัน ไม่ชอบจริง ๆ เลยไอ้เรื่องพรรณ์นี้แม้จะเป็นพี่น้องกันก็เถอะ
“ไปนะเจ้ วันนี้ขอบคุณมาก”
“เอออ กลับดี ๆ นะอย่าแวะไหนอีกล่ะ”
“รู้แล้วน่า” นุกนิกเดินออกไปอีกทางแล้วหันมาโบกไม้โบกมืออย่างทะเล้น
แม้ฉันจะชอบบ่นชอบว่าแต่มันก็เป็นน้องสาวคนเดียวของฉัน…เรามีกันอยู่แค่สองคนแล้วฉันก็รักมันมากด้วยฉันอยากให้นุกนิกได้เรียนที่ดี ๆ มีความสามารถเยอะ ๆ ฉะนั้นฉันเลยต้องหาเงินให้เยอะขึ้นเพื่อส่งเสริมน้องแล้วมันก็ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยเว้นแต่เรื่องผู้ชายนี่แหละ…..
ร้านอาหารจีนจงชวนชิม
“อาหารที่สั่งมาแล้วค๊าาา” ฉันที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสิร์ฟกี่เพ้าสีแดงยาวกำลังยกถาดอาหารมาวางเรียงที่โต๊ะกลมใหญ่
ฉันทำงานที่นี่มาได้สักพักแล้วเฮียเจ้าของร้านเป็นคนตะหนี่ขี้เหนียวชอบใช้งานเกินเวลาแต่ก็ไม่เคยให้ค่าแรงเพิ่ม แล้วฉันไม่ได้แค่เสิร์ฟอย่างเดียวนะ งานใช้แรงอื่น ๆ ฉันก็ต้องทำด้วยเพราะพนักงานชายมีไม่เยอะแล้วพนักงานหญิงคนอื่นก็ผอมแห้งแรงน้อย มีแต่ฉันนี่แหละที่ถึก บึกบึนเฮียเลยใช้คุ้มเลย
“อาน้อยยย อั๊วสั่งโต๊ะมาใหม่ลื้อช่วยขนเข้าไปไว้ด้านในที” เฮียตะโกนออกมาจากช่องคิดเงิน เฮ๊อออ…..เรื่องใช้แรงไว้ใจน้อย!!! หรออออ
- Writer
