ตอนที่4
1049 Words
ฉันทิ้งงานในครัวออกไปช่วยพวกผู้ชายยกโต๊ะเข้ามาในร้าน เฮียกำลังขยายร้านออกไปด้านนอกด้วยเลยสั่งซื้อเฟอร์นิเจอร์เพิ่ม
ฮึบ!!
แม่งหนักใช่เล่น เคยเห็นมั้ยไอ้โต๊ะไม้เนื้อแน่น ๆ ตัน ๆ น่ะอย่างหนัก! ยกขึ้นทีนี่หลังดังกึกเลยโอ้ยย คืนนี้ได้นอนนวดหลังแหง ๆ ไหน ๆ ก็ปวดละฉันเลยแบกมันขึ้นหลังแล้วรีบยก ๆ ให้เสร็จ ๆ ไป
“เฮ๊อออ นี่ฉันเป็นมนุษย์เหล็กรึเปล่านะ” ฉันยืนยืดเส้นยืดสายพร้อมมองผลงานตรงหน้า โต๊ะกว่าสิบตัวถูกวางเรียงไว้อย่างสะเปะสะปะ เหอะยกมาไหวก็บุญละ!!
เมื่อก่อนฉันไม่ต้องทำงานเหนื่อยขนาดนี้หรอกนะ มันตั้งแต่ที่พ่อฉันเสีย…ฉันเลยต้องแบ่งเบาภาระของแม่เวลาเห็นแม่เหนื่อยฉันก็ไม่สบายใจเลยยอมเหนื่อยเองดีกว่า เพราะแม่เหนื่อยมาทั้งชีวิตแล้ว…..
แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาดราม่าชีวิตเพราะฉันมีงานในครัวต้องทำอีกเยอะเลย วันนี้เห็นว่ามีทัวร์มาลงสงสัยคงยุ่งจนหัวหมุนแน่ ๆ เลย
โต๊ะแปดรับออเดอร์!
โต๊ะสิบห้ารับออเดอร์!
โต๊ะสองพร้อมเสิร์ฟ!
เฮียสั่งงานได้ไม่หยุดมากเพราะแขกเข้ามาใช้บริการเยอะมาก เด็กเสิร์ฟทุกคนพากันเดินขวักไขว่จนขาแทบจะพันกัน โดยเฉพาะฉันที่เข้าโต๊ะนู้นออกโต๊ะนี้เป็นว่าเล่นเลย
“เอาหูฉลาม, แปะซะปลาช่อน, ฮกเกี้ยนผัดผัก, หมี่ฮ่องกงชมสรรค์….” ฉันจดออเดอร์ตามที่ลูกค้าสั่งพร้อมกับคอยมองโต๊ะอื่น ๆ ไปด้วยเผื่อมีลูกค้าเรียก
“แล้วก็…..ตอนเสิร์ฟขอน้องคนนู้นมาเสิร์ฟนะ” ฉันมองตามมือลูกค้าเขาชี้ไปยังพนักงานผู้หญิงคนนึงที่มีใส่กี่เพ้าที่รัดติ้วจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง
โด่วววว ไอ้ชีกอเอ้ย!!
“ได้เลยค่ะคุณลูกค้า” ฉันโค้งคำนับตาลุงตัณหากลับก่อนจะเดินไปบริการโต๊ะอื่นต่อ
นี่ก็เป็นอีกสาเหตุนึงที่ฉันชอบตัดผมสั้นและไม่แต่งหน้าแต่งตัวทำให้ไม่เป็นเป้าหมายของไอ้พวกตาลุงจอมหื่น อีกอย่างคือมันสะดวกด้วยทำอะไรคล่องแคล่วดีผมเพ้าไม่บังตา
วันนี้คนเยอะเป็นพิเศษฉันเลยรู้สึกเพลินมากได้เวลาเลิกงานอย่างไม่รู้ตัวเลย หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฉันก็รีบออกจากร้านพร้อมกับอาหารรสเลิศ แม้เฮียจะงกแต่เรื่องกินขอให้บอก! ฉันได้กับข้าวฟรีมาด้วยทุกวันประหยัดไปได้เยอะเลยล่ะ แล้วอาหารแต่ละอย่างก็ดี ๆ ทั้งนั้นเลย
ฉันฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีมาที่จักรยานคันเก่งเพื่อปั่นกลับบ้านวันนี้มีของโปรดยัยนุกนิกด้วยนางต้องร้องกรี๊ดดีใจแน่ ๆ เลย แต่ยังไม่ทันไรอารมณ์ฉันก็เหมือนอยู่ในช่วงฝนตกฟ้าคะนอง เพราะมีใครบางคนพุ่งมาขวางทางจักรยานของฉัน….
เป็นนายอีกแล้ว….ไอ้เฮอร์ริเคน!!
เฮ๊ออ กรอกตาแรง!!!
ฉันทำเป็นไม่สนใจเดินเลี่ยงไปอีกทาง นายนั่นก็ตามมาขวางไว้ ไม่ว่าฉันจะหลีกซ้ายหลบขวาไอ้บ้านี่ก็ดักไว้ตลอดไม่รู้จะอะไรนักหนาหงุดหงิดนะเว้ย
“หลบไป!”
“ไม่ค่ะ จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง” คุย? ไอ้บ้านี่จะคุยอะไรอีกวะ ฉันว่าตอนอยู่ที่ร้านนั่นก็ชัดเจนดีแล้วนะ
ฉันพยายามเก็บอารมณ์ด้วยการทึ้งหัวตัวเองไปมา “จะคุยอะไรก็ว่ามา”
“ทำไมต้องมาแย่งนุกนิกไปด้วยค่ะ”
“…..” แย่งอะไร! แย่งอาร๊ายยยยยย ไอ้บ้านี่พูดจาไม่รู้เรื่อง
“พี่กับนุกนิกรักกันมาตั้งหลายเดือน เธอมาทำลายความสัมพันธ์เราสองคนทำไมคะ”
“….”
“แย่งของคนอื่นมันแย่นะคะรู้รึเปล่า”
“แย่งอะไร นุกไม่ได้รักนายแล้วไม่เข้าใจหรอ?” พูดยากพูดเย็น นี่เคนหรือควาย….ขอทราบ!!
“ถ้าเธอไม่เข้ามา น้องนุกนิกของพี่ก็….”
“เออ ๆๆ รู้แล้วน่า เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วนะ แล้ว ๆ กันไปเหอะ” ฉันบอกอย่างขอไปทีเพราะขี้เกียจจะฟัง
อีกอย่างคือหิวข้าวจะแย่อยู่แล้วด้วยวันนี้ใช้แรงไปเยอะ ท้องร้องหมดแล้วเนี่ย คุยกับหมอนี่เสียเวลาชะมัด ผู้ชายอะไรวะ โคตรเวิ้นเว้อ ผู้หญิงไม่รักแค่เนี้ยจะเป็นจะตาย
“ขอโทษแค่เนี๊ย! เธอแย่งแฟนพี่แต่เธอบอกแค่ขอโทษเนี่ยนะ….” แล้วจะเอาแค่ไหนวะ เรื่องมากจริงอีมนุษย์เคน!!
“เอออออ ผู้หญิงมีเยอะแยะ อย่างนายอ่ะหาใหม่ไม่ยากหรอก” ถ้าพูดกันตามความจริงแม้ตานี่จะดูหน่อมแน้มไปหน่อย แต่หน้าตาจัดว่าหล่อเหลาเกาหลี ตาตี่สเป็คสาว หุ่นก็ใช้ได้สูงยาวเข่าดีแอบมีกล้ามแขนเล็ก ๆ แค่เดินผ่านสาวก็กรี๊ดละ จะมาอาลัยอาวรณ์ไอ้นุกอยู่ทำไม
“พี่รู้ค่ะ หล่อ ๆ อย่างพี่หาใหม่ได้ไม่ยากแต่พี่รู้สึกเหมือนโดนหยามค่ะ” อะไรของมันวะ?
“พูดเรื่องอะไรของนาย”
“ถ้าคนที่นุกนิกปันใจให้หล่อกว่าพี่ พี่จะไม่ว่าแต่นี่อะไรปันใจให้ทอม หยามศักดิ์ศรีกันมากเลยค่ะ”
“….” โถ่…..ไอ้ปัญญาอ่อน!
“พี่จะไม่ยอมให้เธอเหยียบย่ำศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ฉะนั้นคืนนุกนิกมาค่ะอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”
ฟู่วววว
ฉันเป่าลมออกปากแล้วมองเคนอย่างเคือง ๆ ตรรกะบ้าบออะไร เหยียดเพศชัด ๆ ทอมก็คนป่ะวะ เอ่อ….ถึงฉันจะไม่ใช่ทอมก็เหอะ แต่มันเดือดแทนไงถ้าหมอนี่มีน้ำยาจริงนุกนิกจะเบื่อหรอ ไม่เจียมตัวเองเล้ยยยย เอาแต่โทษคนอื่นสมควรแล้วที่ถูกทิ้ง
“คนตัดสินใจไม่ใช่ฉัน มันขึ้นอยู่กับนุกนิกว่าจะกลับไปหานายรึเปล่า” ฉันพูดกับเคนอย่างจริงจัง “ถอยไปได้แล้วเกะกะ!”
“ยังไปไม่ได้ค่ะ” เฮอร์ริเคนกางแขนออกขวางทางไว้ไม่ให้ฉันไป
- Writer
