“เอ่ออ พี่ว่าขึ้นรถมั้ยคะ?” ในที่สุดพี่เคนก็พูดทำลายความเงียบ
“ไม่” ฉันยืนยันคำตอบเดิม เพราะอีกไม่ไกลก็ถึงบ้านฉันแล้ว
“แต่พี่ไม่อยากเห็นเธอเจ็บ…” ฉันถึงกับอึ้งเหมือนหันไปเห็นสายตาที่มองกันอย่างห่วงใย…
“คะ…ใครกันล่ะที่ทำให้ฉันเจ็บ พี่ไม่ใช่เหรอไง?!” ฉันย้ำเตือนความจำให้ เพื่อเขาจะลืมว่าปล่อยตัวฉันลงกับพื้นจนปวดระบมไปหมด!
“แล้วเธอดิ้นทำไมล่ะคะ ไม่รู้หรือไงว่าเราน่ะแรงเยอะขนาดไหน” อ่าวนี่ตกลงฉันผิด?
ป่วยการจะพูดยังไงพี่เคนก็ไม่ยอมรับผิดอยู่ดี แม้แต่คำขอโทษก็ไม่มี! จริงอยู่ว่าเขาช่วยฉันไว้แต่เขาก็ทำร้ายฉันเหมือนกันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเอ่ยคำขอบคุณจริงมั้ย
“พี่ขอโทษนะคะ” ในที่สุดเขาก็พูดมันออกมา
คำขอโทษของเขาทำให้ฉันหยุดเดินโดยอัตโนมัติ ผิดคาดมากเพราะไม่คิดว่าคนอย่างไอ้พี่เคนจะพูดคำนี้เล่นเอาทำตัวไม่ถูกเลยเพราะกล่าวหาเขาในใจแท้ๆ
“หยุดทำไมคะ? เดินไม่ไหวเหรอ…ขี่หลังพี่มั้ย?!” ไอ้พี่เ
