ที่เหนื่อยใจไม่ใช่อะไรหรอกนะ ก็เพราะต้องสู้รบปรบมือกับไอ้พี่เคนนั่นแหละ
“เจ้ เล่ามาเลยยย นะๆๆ เล่าให้ฟังหน่อย” นุกนิกนี่ก็เร้าหรือไม่เลิก!
นางขึ้นมานั่งบนที่นอนแล้วเขย่าแขนฉันจนแทบจะหลุด นังน้องบ้า!
“เล่าอะไรล่ะ ก็เคยบอกแล้วไงว่าทำงานที่ร้านอีพี่เคน” ฉันตอบทั้งๆ ที่ยังนอนคว่ำหน้าอยู่ แบบขี้เกียจลุกแล้วไงโดนที่นอนดูด
“ไม่ใช่เรื่องนั้น ทำไมเจ้ถึงเจ็บ แล้วทำไมพี่เคนต้องมาส่ง แล้วทำไมดูมีซัมติง….” ดูคำถามแต่ละอย่างของมัน....คำถามแรกกับคำถามสองฉันพอเข้าใจ แต่ไอ้คำถามที่สามคืออะไร?!
“ก็อีตาพี่เคนของแกมันแกล้งฉันจนเจ็บก็เลยมาส่ง แค่นี้แหละ” ใช่….มันก็แค่นี้ ไม่ได้มีซัมตงซัมติงอะไรอย่างที่ว่าเลยสักนิด
“ใช่เหรอเจ้ ฉันว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นนะ พี่เคนเอาแต่มองเจ้ไม่มองฉันเลย” ตกลงนี่สงสัยหรือน้อยใจ…นุกนิกมุ่ยหน้าใส่ฉันด้วย หรือว่ามันเกิดอยากรีเทิรน์ขึ้นมา
“นี่อย่าบอกนะว่าแกอยากกับไปคบอีก” ฉั
