สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่คอมพิวเตอร์พกพาขนาดย่อม นิ้วเรียวยาวกดกระทบแป้นพิมพ์จนเกิดเสียงอยู่ตลอดเวลา…ปกติหากพี่ไคล์มาร้านเขาก็มักจะยุ่งกับเรื่องธุรกิจร้านไม่ค่อยจะวุ่นวายกับใครเท่าไหร่ ซึ่งต่างจากพี่เคนสิ้นเชิงเลย รายนั้นน่ะชอบแจ๋นหน้าแบ๊วๆ ไปเจ๊าะแจ๊ะกับลูกค้า ไม่ก็ยืนแจกยิ้มทั้งวันเหมือนคนบ้า
หึ…คิดแล้วก็ตลกจนอดขำออกมาไม่ได้
ฉันชงกาแฟเข้มๆ สำหรับพี่ไคล์ เพราะดูท่าเขามีอะไรต้องเคลียร์อีกเยอะ มันก็เป็นกาแฟง่ายๆ ที่ไม่ผสมอะไรเลยแม้แต่น้ำตาล ขมขนาดนั้น…ไม่รู้พี่เขากลืนลงคอได้ยังไง เอาล่ะ....พอชงเสร็จฉันก็ยกเอาไปให้พี่ไคล์ที่โต๊ะ ระหว่างที่เดินไปฉันกำลังสองจิตสองใจจะชวนเขาคุยดีหรือไม่เพราะเห็นตั้งใจทำงานซะขนาดนั้น แต่พอวางแก้วลงโต๊ะฉันก็บังเอิญเห็นหน้าจอคอมของพี่ไคล์นิดหน่อย มันแปลกใจจนอดที่จะถามไม่ได้
“ทำอะไรอยู่เหรอ?” ฉันแอบเสียมารยาทเดินอ้อมไปข้างหลังพี่ไคล์เพื่อจะได้ดูถนัดๆ
“วาดรูป” พ
