สิบนาทีผ่านไป…
อูย…หลังจะยอกเพราะก้มๆ เงยๆ นี่แหละ ไอ้งานประจำที่ทำน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้งานส่วนหน้านี่ดิ่ไม่คิดเลยว่าแค่ถูพื้น กับยกเก้าอี้ขึ้นมันจะลำบากขนาดนี้ ตรงโซนที่เป็นเบาะนั่งน่ะชิวๆ แต่ตรงที่เป็นโซฟานี่ดิ่ มันต้องยกต้องย้ายที่เพื่อกวาดทำความสะอาดก่อนแล้วค่อยยกกลับไปเหมือนเดิม แต่ไอ้ที่มีปัญหานี่คือพวกโต๊ะเก้าอี้ที่มันยกได้อ่ะ มันต้องยกมาไว้บนโต๊ะเพื่อจะได้ถูง่ายๆ แม่งหนักชิบหาย!
ไอ้พี่เคนคนบ้า! ไอ้คนไม่รับผิดชอบงาน รู้ทั้งรู้ว่าฉันทำคนเดียวยังไม่รีบกลับมาอีก!!
ฉันก็ได้แต่บ่นพาลในใจเท่านั้นแหละ แต่มือก็ยกเก้าอี้ไปด้วย…แต่เอ๊ะ ทำไมมันเบาๆ วะ ตัวเมื่อกี้ยังหนักอยู่เลย สงสัยตัวนี้แม่งไม้ปลอมแหงๆ แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเหวี่ยงมันขึ้นโต๊ะก็เหมือนติดขัดอะไรบางอย่าง….เหมือนมีอะไรดึงรั้งไว้ ฉันเลยเอี้ยวตัวไปมอง….
“เหวี่ยงแบบนั้นโต๊ะแตกแน่ๆ ค่ะ” เจ้าของเสียงบอกพร้อมทำหน้าเป็น
เหอะ! จะ
