จนในที่สุดก็สิ้นสุดลง….
รถไฟเหาะวิ่งในระดับปกติจนถึงระดับช้าและจอดแน่นิ่งสนิท เครื่องล็อคนิรภัยถูกปลดออกแล้วแต่เหมือนสติฉันยังมาไม่สมบูรณ์จนคนข้างๆ ต้องดึงแขนฉันให้ลุกขึ้น
ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเดินลงมาข้างล่างยังไงแต่พอลงมาปุ๊บฉันก็วิ่งไปหาโคนต้นไม้ปั๊บ แบบว่ามันพะอืดพะอมมากเวียนหัวไปหมดเหมือนเพิ่งผ่านการโดนเขย่าหัวมาอย่างรุนแรง
“ไหวมั้ยคะ…” พี่เคนไม่ได้ถามเฉยๆ นะ ตอนนี้เขากำลังลูบหลังฉันด้วย แหม…ช่วยบิ้วน่าดู!
“วะ…ไหว” ฉันพยายามกลืนไอ้ก้อนที่มันขึ้นมาจุกอยู่ตรงคอให้ลงไปในท้อง แต่ยิ่งฝืนมันก็ยิ่ง….”อุบ…แหวะ”
และฉันก็อ้วกออกมาในที่สุด…..
“โถ่ แพ้ขนาดนี้…ลูกของเราคงดื้อน่าดูนะคะ” นี่มันใช่เวลามาล้อเล่นมั้ย!!!
ฉันยกมือขึ้นเช็ดปากแล้วหันไปมองเขาอย่างเคืองๆ แต่ไม่ทันไรไอ้คลื่นก้อนใหม่ในท้องมันก็พร้อมจะพุ่งออกมาจนฉันต้องก้มลงไปอ้วกอีกครั้ง
“โอเคค่ะๆ เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้” พี่เคนเห็นท่า
