ไอ้พี่เคนมันพาฉันเข้าไปนั่งแถว ๆ รั้วที่ติดกับสวนสาธารณะ….เดี๋ยวนะร้านนี้รึเปล่าวะที่อีพริบมันบอก จำได้ลาง ๆ ว่ามันเคยเล่าให้ฟังเกี่ยวกับร้านก๋วยเตี๋ยวอะไรนี่แหละที่พี่ม่านหมอกพามันมากิน
“เธออยากกินอะไรคะ?”
“อะไรก็ได้ สั่ง ๆ มาเหอะรีบกินจะได้รีบกลับ” ฉันบอกออกไปอย่างนั้น อีพี่เคนส่งสายตาดุ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร…ก็ลองว่าสิคราวนี้จะแยกเขี้ยวใส่เลย!
ฉันนั่งมองบรรยากาศระหว่างรอคนบ้าไปสั่งก๋วยเตี๋ยว อืมมม….ฉันเข้าใจมาตลอดว่าเวลาดึกแบบนี้สวนสาธารณะมักเป็นที่หลับนอนของคนไร้บ้าน แค่ไม่ใช่แฮะเพราะสวนข้าง ๆ มีแต่คู่รักมาเดินกระหนุงกระหนิงกันเต็มไปหมด แล้วก็ไม่ได้มืดอย่างที่คิดด้วยเพราะเปิดไฟสีนวลตลอดแนวทางเดิน อ๋อ เข้าใจแล้วทำไมอีพริบมันบอกว่าโรแมนติก
แต่ลองนึกภาพฉันกับไอ้พี่เคนไปเดินดูสิ….หายนะชัดๆ
ฟึบ!
โอ้ะ! อยู่ ๆ ภาพคนเดินสวีทกันกลับกลายเป็นหน้าไอ้พี่เคน ฉันตกใจจะผงะแทบตกเก้าอี้ ไอ้
