พี่เคนหน้าตื่นรีบกุลีกุจอไปตักน้ำมาให้อย่างไว เอออ…ยังพอมีความดีอยู่บ้างแฮะ พอได้น้ำมาฉันก็รีบดื่มอย่างไว
พรวด!!
และแทบจะพ่นออกมาทันทีที่น้ำแตะปลายลิ้น! ไอ้พี่เคน! ไอ้เฮงซวย! แทนที่จะเป็นน้ำเปล่า…ไม่จ้า ไอ้พี่เคนมันเอาน้ำซุปร้อน ๆ มาให้ฉันดื่มแทน
“บ้าอะไรเนี่ย ฉันขอน้ำ!” อาการสำลักแทบจะหายไปทันที เพราะตอนนี้ลิ้นพองเรียบร้อยแล้ว
“ก็เธอไม่บอกหนิคะว่าน้ำอะไร ฮ่า ๆๆๆ” ยังมีหน้ามาขำ! เซ็งเลยลิ้นชา กินอะไรก็ไม่อร่อยละทีนี้ แม่งเอ้ยไอ้เวรพี่เคน เกลียด ๆๆๆ
“อิ่มแล้ว กลับได้ยัง” หมดอารมณ์กินละ อยากกลับบ้านเร็ว ๆ ไม่งั้นฉันอาจกลายเป็นฆาตกรข้อหาฆ่าคนตาย
“ค่ะ จริง ๆ เธอควรจะอิ่มตั้งนานแล้วค่ะ” ไอ้พี่เคนบอกพร้อมกับยื่นแก้วน้ำอีกแก้วมาให้
คราวนี้ฉันลองดมดูก่อนว่าน้ำอะไรแล้วค่อยกิน บอกเลยตั้งแต่นี้ไปฉันจะระแวงเขาให้มากขึ้นเป็นร้อยเท่าเลย!!!
My home.
ในที่สุดก็ถึงสักที ไม่เคยคิดถึงบ้านมากเท่านี้ม
