EP1
1099 Words
หลังจากวันนั้นฉันกลับมาถึงคอนโด แต่ก็ต้องรีบไปที่โรงพยาบาลทันที เมื่อพยาบาลโทรมาบอกว่า แม่ของฉันต้องได้รับการผ่าตัดโดยด่วนที่สุด ให้ฉันรีบไปเซ็นยินยอม ใจดวงน้อยของฉันกระตุกวูบ จากที่ร่างกายเหนื่อยล้า เป็นอันว่าต้องดีดดึงลุกขึ้นมาอีกครั้ง
@ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
“คริส เรารอต่อไปไม่ได้แล้วนะครับ ป้าเนตรดาว ต้องได้รับเข้าการผ่าตอนนี้เลย ถ้าช้ากว่านี้หมอกลัวว่าจะยื้อชีวิตป้าเนตรดาวไว้ไม่ได้ หมอขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ นะครับ”
“ค่ะ พี่หมอ ทำยังไงก็ได้ขอแค่แม่ของคริสปลอดภัย คริสโอเค”
12 ชั่วโมงผ่านไป....
“คุณเนตรดาว พ้นขีดอันตรายแล้วครับ หลังจากนี้เราต้องเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิด หมอจำเป็นต้องส่งตัวคุณเนตรดาวไปพักฟื้นที่ห้องไอซียูก่อนนะครับ”
“ค่ะ ยังไงฝากคุณแม่ไว้กับพี่หมอด้วยนะคะ ส่วนค่าใช้จ่ายเดี๋ยวคริสโอนเข้าบัญชีพี่หมอเลยนะคะ”
“ถ้ายังไม่มี พี่ออกให้คริสก่อนได้นะ แม่คริสก็เหมือนแม่พี่”
“ขอบคุณพี่หมอมากนะคะ แต่คริสไม่รบกวนดีกว่าค่ะ “พี่หมอก คือพี่ข้างๆ บ้านฉัน เขาเป็นคนเก่ง เราทั้งสองโตมาด้วยกัน และเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน แต่ยิ่งเวลาผ่านไป เราสองคนต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง พี่หมอกเอาแต่เรียนอย่างหนัก ส่วนฉันก็ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เนื่องจากฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันถึงต้องดรอปเรียนเอาไว้ และหาช่องทางเข้าวงการบันเทิง เพื่อที่ฉันจะได้มีเงินมารักษาแม่ของฉัน เราทั้งสองต่างฝ่ายต่างห่างกัน จนอยู่ๆ ความสัมพันธ์เราก็จบลง แต่เรายังเป็นพี่น้องที่รักกันเสมอ
ฉันใช้เวลากับตัวเองอยู่สักพัก ทำไมชีวิตฉันมันถึงโดนสาปให้เจอกับเรื่องร้ายๆ ตลอดเวลา เงินที่หามาได้ ฉันเอาไปรักษาแม่จนหมด ฉันเป็นนางแบบหน้าใหม่ ค่าตัวก็ยังไม่ได้สูงมาก ยิ่งช่วงโรคระบาดแบบนี้ คงไม่ได้ออกงาน ฉันแทบไม่ใช้ของแบรนด์เนม ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบ แต่ฉันต้องเก็บเงินไว้รักษาแม่ ไม่ว่าฉันจะเหนื่อยแค่ไหนฉันจะสู้ เพราะทุกหยาดเหงื่อของฉันมันต่อทุกลมหายใจของแม่ฉัน
ฉันตัดสินใจขับรถกลับมาที่คอนโดตัวเองทันที ก่อนจะเปิดสมุดบัญชีเงินฝากทุกบัญชี ค่าใช้จ่ายครั้งนี้ ห้าแสนเก้าหมื่นเจ็ดพันห้าร้อยบาท ซึ่งเงินเก็บของฉันมันก็พอค่าใช้จ่ายในครั้งนี้ แต่หลังจากนี้ฉันต้องคงรับงานเพิ่มกว่านี้
ฉันตัดสินใจโทรหาพี่พักพิงทันที ก่อนที่ผู้จัดการสาวจะรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล .... มีอะไรรึเปล่าคริส”
“พี่พิง คริส อยากรับงานเพิ่มอีกหน่อย พี่ช่วยรับงานให้คริสเพิ่มได้ไหมคะ?”
“คริสมีปัญหาอะไรรึเปล่า? แค่วันละสามงานพี่ว่าคริสก็เหนื่อยมากแล้วนะ พี่เป็นห่วงสุขภาพเรานะ”
“คริสไหวค่ะ วันนี้แม่คริสเพิ่งเข้ารับการผ่าตัด คริสจำเป็นต้องใช้เงิน รบกวนพี่พิงด้วยนะคะ”
“จริงๆ มันก็มีงานติดต่อเข้ามานะ แต่มันค่อนข้างวาบหวิว น้องคริสจะโอเคไหม “พักพิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ เพราะว่าคริสตัลนั้นเป็นนางแบบหน้าใหม่ที่เพิ่งโด่งดัง ทำให้เธอยังไม่เคยรับงานถ่ายแบบที่วาบหวิวแบบนี้มาก่อน
“คริสรับค่ะ เมื่อไหร่ที่ไหน พี่พิงส่งรายละเอียดมาให้คริสได้เลยนะคะ”
ติ้ง…!! เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้น เป็นข้อมูลและรายละเอียดของงานทั้งหมด ก่อนที่คริสจะเตรียมตัวเพื่อไปถ่ายแบบทันที
ภูเก็ต เลยเหรอ?? แล้วแม่จะอยู่ยังไง เป็นห่วงแม่จัง คริสบ่นกับตัวเองสักพักก่อนที่ จัดเตรียมกระเป๋าสัมภาระต่อ
@ สนามบินภูเก็ต
“เชิญน้องคริสขึ้นไปพักผ่อนเลยนะคะ พี่เตรียมห้องไว้ให้แล้ว “เสียงพี่ๆ ทีมงานออกมาต้อนรับและพาฉันไปที่ห้องพัก
“พี่พักพิงยังไม่มาเหรือคะ?”
“พี่พักพิงเข้าที่พักแล้วค่ะ “ฉันยืนงงกับทีมงานมากๆ ผู้จัดการส่วนตัวของฉันควรมาดูแลฉันที่นี่รึป่าว?
“คุณ ไค ไม่ให้ใครขึ้นมาพักชั้นนี้นอกจากนางแบบค่ะ?”
“คุณไค? คือใครคะ?”
“นี่น้องคริสรับงานโดยไม่รู้จักเจ้าของโปรเจกต์ได้ยังไงกันเนี่ย!!”
ทีมงานเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยท่าทีงงๆ
“อ๋อปกติผู้จัดการคริสเป็นคนดูแลเรื่องนี้ค่ะ”
“แต่คุณไคเขารีเควสว่าต้องเป็นน้องเลยนะ พี่คิดว่าเราสนิทกับเขาสะอีก?”
“เปล่าค่ะ เราไม่รู้จักกัน”
“ตอนนี้คุณไคกำลังคุยเรื่องโปรเจกต์อยู่ เดี๋ยวสักพักคงออกมา น้องคริสไปพักผ่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้ต้องมาถ่ายแบบแต่เช้า เดี๋ยวจะโทรมเอา”
“เดี๋ยวพี่ให้คนเอาอาหารมาให้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
2 ชั่วโมงผ่านไป....
อ๊อดด!อ๊ออด!
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้น ทำให้คริสละสายตาจากทีวีตรงหน้าและหันไปที่ประตูทันที พี่ทีมงานคงให้คนขึ้นมาส่งอาหาร
ทว่า ตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนลายลูกไม้โดยไร้บราเซีย เธอจึงค่อยๆ ลุกขึ้นไปหยิบชุดคลุมของโรงแรม เพื่อมาปกปิดของสงวนเอาไว้ ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู
ก่อนทีสายตาคมจะชะงักทันที ที่เห็นคนตรงหน้า เขาคือผู้ชายคนเดียวกันกับที่เธอเจอที่โรงแรมหรูวันนั้น....
“คะ...คุณ.. มีอะไรกับฉันรึเปล่าคะ?”
“หึ! “รอยยิ้มกระตุกมุมปากของมาเฟียหนุ่มทำเอาใจของนางแบบสาวเต้นระรัว ก่อนที่คำพูดของเธอวันนั้นจะฉายเข้ามาในโสตประสาท
“พร้อมจะตอบแทนฉันรึยัง”
“วันนี้ฉันมาทำงาน ยังไม่มีเวลาไปดูของตอบแทนคุณ ไว้มีโอกาสฉันจะหาเวลาไปนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนค่ะ”
พรืบบบบบบบบ!!
“ฉันไม่ชอบให้ใครปิดประตูใส่หน้า เธอควรรู้ไว้นะ”
“ค่ะ ขอโทษที่เสียมารยาทกับคุณวันนั้นด้วยนะคะ แต่ฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาพูดจาไม่ดีใส่ฉันเหมือนกัน คุณก็ควรรู้ไว้นะคะ”
“ยังอวดดีเหมือนเดิม”
“วันนี้ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับคุณ ขอตัว!!”
ตึก!ปัง!
“คุณเข้ามาในห้องฉันทำไมคะ?”
“มาจัดการคนอวดดีแบบเธอไง!”
อื้อออออออออออ!!!!
- Writer
