ตอนที่ 1
1088 Words
พ่อผัว
ในตำนาน
“ดาจ๊ะ… นี่พ่อรัมภ์… คุณพ่อของผม”
‘พีรพงษ์’ และนำ ‘ดาลัน’ กับ ‘ชรัมภ์’ ผู้เป็นบิดา ในวันที่พาดาลันเข้ามาอยู่ร่วมบ้าน ในฐานะ ‘เมีย’ ที่จะใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกันต่อไปในอนาคต
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”
ดาลันยกมือไหว้พ่อสามีที่เพิ่งมีโอกาสได้เจอกันครั้งแรก หล่อนเคยได้ยินชื่อของชรัมภ์มานาน เพราะว่าพีรพงษ์เคยเอ่ยออกมาให้ได้ยินบ่อยๆ เพียงแต่หล่อนยังไม่เคยเห็นหน้า… กระทั่งวันนี้
และสาเหตุที่ทำให้หญิงสาวตะลึงมองพ่อสามี มองแล้วมองอีก ก็เพราะว่าพีรพงษ์ไม่เคยบอกว่าเขามีพ่อเป็นฝรั่ง หน้าตาคมคร้ามหล่อเหลาทำเอาใจสั่น รูปร่างสูงใหญ่ที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้ความสูงน่าจะเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตร เนื้อตัวกำยำล่ำลันไปด้วยมัดกล้าม เส้นขนสีดำแผ่กระจายเป็นแพทั่วแผงอก เว้นไว้เฉพาะรอบๆ เม็ดหัวนมขนาดเท่าเม็ดถั่วแดง ที่ดาลันมองเห็นก็เพราะว่าพ่อสามีสวมเพียงกางเกงขาก๊วย หรือที่คนเหนือเรียกว่าเตี๋ยวสะดอ
หน้าตาของชรัมภ์ช่างคมคร้ามหล่อเหลาเหลือเกิน ผิวของเขาเป็นสีแทน คล้ายพวกลาตินอเมริกา ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาสีสนิมเหล็กคมกริบ เขาไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของ
พีรพงษ์ แต่เป็นพ่อเลี้ยงที่เลี้ยงดูพีรพงษ์มาตั้งแต่เล็ก
“สวัสดีครับ… ”
ชรัมภ์ยกมือรับไหว้ลูกสะใภ้ สะดุดตากับหญิงสาววัยกำดัด ใบหน้าของดาลันสะสวยจนเขาตะลึงมอง ทรวดทรงของหล่อนช่างอรชรอ้อนแอ้น สะโพก อก เอวดูเซ็กซี่ ผิวพรรณขาวผ่องดูราวกับนางเอกหนังเอวีญี่ปุ่นยังไงยังงั้น
“ที่นี่เป็นบ้านนอก บ้านป่า ห่างไกลความเจริญ พ่อหวังว่าหนูจะปรับตัวอยู่ได้นะจ๊ะ”
เพราะหล่อนเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ ชรัมภ์จึงต้องแทนตัวเองว่า ‘พ่อ’ กล่าวพลางแลไปรอบๆ บ้านไม้สักหลังใหญ่ โอบล้อมไว้ด้วยพงไพรพนา ด้านหลังเป็นภูเขาและน้ำตก ด้านหน้าเป็นทุ่งหญ้าและไร่องุ่นกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา
“ดาชอบค่ะ… ที่นี่สวยมาก บรรยากาศดีมากค่ะคุณพ่อ ที่ผ่านๆ มาวันๆ ดาใช้ชีวิตอยู่แต่ในกรุงเทพฯ อยู่มานานหลายปีก็รู้สึกเบื่อค่ะ วันๆ เจอแต่มลพิษและรถติด รู้สึกดีมากๆ ค่ะที่ได้ออกมาเจอชนบทแบบนี้”
ดารันกล่าว ชรัมภ์ยิ้ม
“ดาจ๋า… รู้ว่าคุณชอบผมก็ดีใจ… ”
พีรพงษ์หอมแก้มดารัลเสียงดังฟอดโดยไม่เกรงใจพ่อที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“พ่อสั่งให้ป้าผินให้เตรียมห้องไว้แล้ว… พาเมียแกขึ้นบ้านก่อนเถอะเจ้าพีร์”
ชรัมภ์ผายมือเชื้อเชิญลูกชายกับลูกสะใภ้แสนสวยให้เข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ตอนนี้ข้าวปลาอาหารตั้งรอเอาไว้พร้อมอยู่ที่โต๊ะในครัว
‘ป้าผิน’ ที่ถูกกล่าวถึงเมื่อครู่ ก็คือหญิงสูงวัยอายุเฉียดหกสิบ เป็นคนคอยดูแลทำความสะอาดบ้านและหุงหาข้าวปลาอาหารให้กับชรัมภ์และคนงานในไร่อีกสิบกว่าชีวิตที่เขาจ้างไว้ทำงาน
แม้ว่าทุกวันนี้ชรัมภ์เป็นเจ้าของไร่องุ่นหลายร้อยไร่ แต่เขาก็ไม่ได้ลงมือทำทุกอย่างด้วยตัวเอง
ฐานะของชรัมภ์ร่ำรวยเข้าขั้นเศรษฐี หลังจากได้รับมรดกจากบิดาซึ่งเป็นชาวอเมริกันเมื่อสิบปีก่อน เขาเอาเงินมรดกที่ได้รับมาซื้อไร่องุ่น ลงทุนจ้างคนงานหลายสิบคนไว้ทำงานในไร่ โดยมี ‘ลุงมั่น’ สามีของป้าผินช่วยเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงดูแลคนงานแทนเขาอีกที
ด้วยทุกวันนี้ชรัมภ์มีงานอิดเรกที่ทำด้วยใจรักมานานกว่าสิบปี ด้วยเบื้องหลังฐานะเจ้าของไร่องุ่น ชรัมภ์คือศิลปินผู้สร้างสรรค์งานศิลปะ เขาเป็นประติมากรมีชื่อเสียงโด่งดังระดับชาติ แต่ด้วยความที่ชรัมภ์เป็นคนรักสันโดษ มีโลกส่วนตัวสูง ในแต่ละวันชรัมภ์มักจะเก็บตัวทำงานอยู่ในมุมสงบของตัวเอง ขลุกตัวอยู่กับงานปั้นและงานแกะสลักไม้ที่เขารัก
จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ความสามารถทางด้านศิลปะของชรัมภ์จะถ่ายทอดมาถึงพีรพงษ์ผู้เป็นลูกชายซึ่งเขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก แต่ที่ต่างออกไปก็คือพีรพงษ์ถนัดงานทางด้านจิตรกรรมมากกว่างานประติมากรรม ก็คือถนัด ‘วาด’ มากกว่า ‘ปั้น’
ทุกวันนี้พีรพงษ์ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงระดับประเทศเช่นกัน ผู้คนในแวดวงศิลปะรู้จักเขาเป็นอย่างดี ด้วยฝีมือการเขียนภาพสีน้ำมันขั้นเทพที่กวาดรางวัลระดับประเทศและระดับโลกมาแล้วมากมาย
ด้วยความรักในศิลปะ ทำให้สองพ่อลูกดำเนินชีวิตมาในถนนสายศิลปะด้วยกันทั้งคู่ ต่างก็ตรงที่พ่อเป็น ‘นักปั้น’ ส่วนลูกชายเป็น ‘นักวาด’
“สาวคนนี้ไปเจอกันที่ไหน”
ในจังหวะที่มีโอกาสคุยกันเป็นส่วนตัว ชรัมภ์ถามลูกชายถึงลูกสะใภ้คนล่าสุด
ที่ต้องบอกว่าคนล่าสุดก็เพราะว่าเมื่อก่อนพีรพงษ์เคยมีแฟนมาแล้วหลายคน คบแล้วเลิก… เลิกแล้วก็มีใหม่ เป็นไปตามวัฏจักรของหนุ่มหล่อเลือกได้ที่มักจะมีผู้หญิงเข้ามาหาไม่หยุด
“อ๋อ… ดาเป็นพริตตี้ครับ เจอกันที่งานมอเตอร์โวช์ ผมเห็นหุ่นเอ็กซ์ดี ก็เลยจ้างมาเป็นนางแบบเขียนภาพเปลือย จากนั้นเราก็คบหากันเรื่อยมา”
พีรพงษ์เล่าย้อนไปถึงที่มาของดาลัน หญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่ตัดสินใจเก็บข้าวของใส่กระเป๋ามาอยู่กับเขาง่ายๆ โดยไม่เรียกร้องคร่ำครวญหาพิธีแต่งงานใดๆ เพื่อให้สังคมยอมรับ
ถ้าหากถามว่าทำไมดาลันยินยอมมาอยู่กับพีรพงษ์ง่ายๆ ก็เพราะว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง มีโลกส่วนตัวสูงพอๆ กับศิลปินอย่างพีรพงษ์ หล่อนเชื่อในคำสัญญาที่เอ่ยออกมาด้วยวาจาของพีรพงษ์ในวันนั้น
‘ถ้าคุณสามารถอยู่กับผมแบบง่ายๆ… เราก็ดูแลกันไป… ไปอยู่บ้านผมที่เชียงราย… บ้านหลังใหญ่มีผมกับพ่ออยู่กันแค่สองคน แต่บอกก่อนนะว่าที่นั่นเป็นป่าเขาห่างไกลความเจริญ… ถ้าคุณอยู่ได้ผมจะดูแลคุณเอง’
นี่คือคำพูดที่ทำให้ดาลันเชื่อมั่น หล่อนใช้เวลาไม่กี่วินาทีเพื่อตัดสินใจ จากนั้นก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วตาม
พีรพงษ์กลับมาเชียงราย
- Writer
