ฉันเบิกตากว้างทันทีที่เห็นว่าสิ่งที่อยู่ในมือแอมมันคือพินัยกรรม มันคือพินัยกรรมของพ่อฉันจริงๆ
"หาแทบตาย เวลาจะเจอกลับมาเจอง่ายๆแบบนี้เนี้ยนะ" แอมเอ่ยขึ้น
ฉันค่อยๆยื่นมือไปหยิบพินัยกรรมออกจากมือแอมด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาเอ่อล้นเต็มสองตา ดีใจจนพูดไม่ออกเลยจริงๆ
ฉันค่อยๆคลี่กระดาษออกอย่างทะนุถนอมราวกับกลัวว่ามันจะขาด
ฉันบันจงอ่านข้อความที่อยู่ในพินัยกรรม น้ำตาที่เอ่อล้นตอนนี้มันไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างเรียบร้อยแล้ว
"ข้าพเจ้านายดนัย หากข้าพเจ้าเป็นอะไรไปสมบัติของข้าพเจ้าทั้งหมด รวมทั้งบริษัทของข้าพเจ้าขอยกให้ ภวริน ลูกสาวเพียงคนเดียวของข้าพเจ้าแต่เพียงผู้เดียว"
นี่คือข้อความที่อยู่ในแผ่นพินัยกรรม ฉันอ่านไปสะอื้นร้องไห้ไป
"ริน ไม่เอาไม่ร้องเราหาเจอแล้วนี่ไง" แอมเอามือมาลูบหลังฉันเบาๆ
"แอม พากูไปหาพี่ป่าหน่อย"
"อื้อ โอเคร"
ณ คอนโดพี่ป่า
ตอนนี้ฉันกับแอมยืนอยู่ที่หน้าห้องของพี
