“มึงนะมึงไอ้เพื่อนชั่วร้าย พรากกูจากอกเมียแล้วยังจะให้กูมาคอยกันไอ้ไซเรนท์ให้อีก” ไอ้อัลฟ่าบ่นหงุงหงิงไม่ยอมหยุดหลังจากผมลากคอเสื้อมันที่กำลังจะกระโดดขึ้นเรือรับรองกลับฝั่ง ไอ้เวรนี่พึ่งพาไม่เคยได้เลยจริง ๆ เวลาเรื่องของตัวเองนี่นะใช้กูจริง! -_-
“ทำไมมึงไม่หัดทำตัวให้มีปัญหาน้อย ๆ เหมือนไอ้เนือยมั่งวะ พูดมาก ปัญหาเยอะจริงนะมึงนี่!”
“มึงอย่าเอากูไปเปรียบเทียบกับมันนะ ขอโทษเถอะครับ กูหล่อกว่ามันเยอะ!”
ปั่ก!
“อั๊ค! ไอ้เวร! มึงปาเชี่ยไรใส่หัวกูวะไอ้เนือย!” ไอ้อัลฟ่าโวยวายเสียงดังจนทุกคนบนดาดฟ้าเรือถึงกับเหลียวมอง บางครั้งกูก็แปลกใจในความด้านของมึงนะ งานมั่นหน้านี่ไม่มีใครเกิน งานม่อนี่ก็ไม่เคยขาด
ผมก้มลงหยิบกระป๋องเบียร์ที่ยังไม่ได้เปิดดื่มขึ้นมาวางตรงหน้าไอ้อัลฟ่า มันทำหน้าเหวอก่อนจะหันไปมองไอ้โนอาห์ตาเขียวปั๊ด
“โหไอ้เนือย! เมื่อกี้มึงปากระป๋องเบียร์หนัก ๆ ใส่หัวกูเหรอ?”
“...เออ”
“ชิส
