ฉันกำลังจะขาดใจตาย...
ริมฝีปากร้อนบดคลึงลงมาหนัก ๆ มันไม่ได้รุนแรง ป่าเถื่อนเหมือนทุกครั้ง กลับกัน... มันอ่อนหวานอ่อนโยนจนหัวใจฉันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง นำทัพลากปลายลิ้นหยอกเย้าบนริมฝีปากล่างของฉัน เขาจูบหนัก ๆ หนึ่งทีแล้วลากไล้พรมจูบตามพวงแก้ม ลมหายใจร้อนรุ่มเป่ารดใบหูจนฉันต้องย่นคอหนี
“พะ... พอแล้ว” ฉันเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสวาบหวามของนำทัพ เขาซุกไซ้ริมฝีปากร้อนบนลำคอของฉัน ฝากร่องรอยสีกุหลาบสร้างความเจ็บแปลบจนต้องนิ่วหน้า “นะ... นำทัพ... อย่า..”
“...” นำทัพก็ยังเป็นนำทัพ ผู้ชายโรคจิต หน้ามึน และโคตรกวนประสาท! เพราะนอกจากเขาไม่ยอมละไปจากลำคอฉัน เขายังเคลื่อนปลายลิ้นลงต่ำมาถึงเนินอกของฉันอีกต่างหาก
หัวใจฉันมันเต้นแรงจนหายใจแทบไม่ออก สัมผัสอ่อนโยนของเขามันเรียกร้องเกินไป มันทำให้ฉันสับสน... ฉันรู้สึกคุ้นชินกับมันจนไม่อยากจะยอมรับความเป็นจริง... สัมผัสของเขาเรียกความทรงจำในอดีตที่ฉันเกือบลืมเ
