“...อย่าอวดรู้”
ฉันจ้องตาเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้ สายตาดุของนำทัพไม่สามารถทำให้ฉันหวาดหวั่นสักนิด ฉันแค่นยิ้มเย็นชาให้เขาเมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้
“ฮึ... แก้แค้น? นายทำลายฉันเพราะต้องการแก้แค้นให้ผู้หญิงคนนั้นเหรอนำทัพ? ทำไมล่ะ! ยัยนั่นเคยถูกเฮียไมล์หรือเฮียไซข่มขืนหรือไง! นายถึงทำเรื่องเลว ๆ พรรค์นั้นกับฉัน!!” ฉันตรงเข้าผลักแผ่นอกเขาแรง ๆ อีกครั้ง แต่ครั้งนี้นำทัพกลับกระชากแขนฉันด้วยความรุนแรง สายตาเขาดุร้ายจนน่ากลัว เขากำลังโกรธ… โกรธจนแทบจะฆ่าฉันให้ตาย ดวงตาแดงก่ำของเขาทำให้ฉันแอบหวาดหวั่น
ทำไม! ฉันพูดอะไรผิดล่ะ!
“อย่าปากดี! อย่ารู้มาก! เพราะสิ่งที่เธอได้รับจากฉัน มันยังน้อยกว่าที่เอวาเคยได้รับจากไอ้เวรพวกนั้นเป็นสิบเท่า!!”
“..เจ็บ! ปล่อยนะ! ไอ้สารเลว! เลิกยุ่งกับฉันสักที!!”
“ไม่เลิก! ฉันจะทำลายเธอให้ไม่เหลือชิ้นดี จะขยี้หัวใจเธอให้แหลกไปพร้อม ๆ กับไอ้สารเลวพวกนั้น!!”
เพี๊ยะ!
ท
