EP.23 [หัวใจร่ำร้อง]
978 Words
“ขอบคุณที่มาส่งนะ” ฉันเอ่ยเบา ๆ เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้อง ไซเรนท์มองหน้าฉันนิ่ง ๆ เขาไม่ได้พูดอะไรเลย หลังจากนำทัพทิ้งคำพูดนั้นไว้แล้วเดินจากไป ความจริงฉันอยากจะถามเขานะ ทั้งเรื่องที่เขาเคยรู้จักนำทัพและเรื่องของผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อ... เอวา
“...รู้จักมันเหรอ”
“หะ?” ฉันเงยหน้าสบตาเขาตรง ๆ เมื่อคำถามเรียบ ๆ ดังขึ้น สีหน้าของไซเรนท์ตอนนี้มันนิ่งมาก ๆ เลย ฉันเดาอารมณ์เขาไม่ถูกเลยแฮะ
แต่ก็นะ... มันเป็นนิสัยปกติของเขาอยู่แล้วนี่
“ไอ้นำทัพ...” ไซเรนท์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง เขายันฝ่ามือทาบบานประตูห้อง ฉันที่กำลังยืนหันหน้ามาทางเขาถึงกับถอยหลังชิดบานประตู กลายเป็นว่าฉันยืนพิงประตูห้องโดยมีไซเรนท์ยกมือข้างหนึ่งกักกันเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างของเขาก็ล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้
ท่าทางเขาตอนนี้มันดูแบดบอยแปลก ๆ แถมสีหน้าที่เคยเย็นชานั่น ตอนนี้มีแววคุกรุ่นเหมือนไม่พอใจกัน เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายเย็นชาอย่างเขาเนี่ย วันนี้ฉันเห็นเขาแสดงอารมณ์ออกมาหลากหลายมากเลยนะ
“เอ่อ... คือ”
พูดไม่ออกอ่ะ อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ หัวใจฉันมันจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกแล้วนะ ลืมไปหรือเปล่าว่าเขาเป็นคนที่ฉันรักนะ...
“อย่าโกหกเฮีย... ตอบมา”
ตะ... ตอบอะไรล่ะ! ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แบบนี้ ฉันจะพูดออกไหมล่ะเนี่ย...
“มะ... ไม่ได้รู้จัก หมอนั่นก็แค่...”
แค่อะไรวะ! จะให้ฉันบอกไซเรนท์ว่านำทัพเคยทำเรื่องเลว ๆ กับฉันอย่างนั้นเหรอ! ไม่มีทาง!
ตึก ตึก ตึก... เกลียดเสียงหัวใจตัวเองจัง!
“แค่เป็นพี่ชายยัยไกอาน่ะ”
เออใช่... ฉันไม่ได้โกหกนะ หมอนั่นเป็นพี่ชายไกอาจริง ๆ นี่นา
ไซเรนท์ฟังคำตอบนิ่ง ๆ เขามองฉันราวกับต้องการจับผิด ฉันไม่ได้หลบสายตาเขา ถึงแม้ในใจอยากจะวิ่งหนีเข้าห้องเลยก็เถอะ
มันทั้งกลัว ทั้งอาย ทั้งเขิน แม่งทุกอย่างเลย!
“อย่าอยู่ใกล้มัน”
“หะ?” รู้สึกเสียการควบคุมยังไงไม่รู้ อยู่ใกล้เขาทีไรฉันไม่เคยมีสมาธิเลย ให้ตายสิ! แล้วเมื่อกี้ไซเรนท์พูดว่าอะไรนะ? อย่ายุ่งกับใคร?
มือหนาจับปลายคางฉันเชิดขึ้น สายตาจริงจังของเขากำลังทำให้ฉันประหม่า กี่วันแล้วนะที่เราสองคนไม่ได้อยู่ใกล้กันแบบนี้ ตั้งแต่วันที่เขาขอให้ฉันกลับไปหาเขา... คิดถึงเรื่องนี้แล้วหัวใจมันก็เต้นแรงจนน่ารำคาญ... ทำยังไงให้ฉันเลิกรักผู้ชายคนนี้ดีนะ ฉันจะทำยังไงดี…
“อย่ายุ่งกับมัน...”
“...”
“อย่าอยู่ใกล้...”
“...”
“อย่าพูด... อย่าให้มันสัมผัส...”
ตึก ตึก ตึก.. หัวใจฉันกำลังจะระเบิด... มัน... เต้นแรงจนหายใจแทบไม่ทัน แค่คำพูดคล้ายวอนขอบวกกับแววตาจริงจังของไซเรนท์ แค่นั้น... เองนะ
“ฮะ... เฮีย..” ฉันหลุบตาลงเมื่อมือหนาเคลื่อนมาสัมผัสแก้มฉันแผ่วเบา มันอบอุ่น... อุ่นไปถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของฉัน
เขาใจร้ายชะมัด... ทำแบบนี้แล้วฉันจะลืมเขาได้ยังไง...
“คำตอบ... คือกลับมาใช่ไหม?” ฉันเงยหน้าขึ้นอีกรอบเมื่อเสียงกระซิบนั่นดังขึ้น คราวนี้ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก รู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดข้างแก้ม กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเขามอมเมาสติฉันจนพร่าเลือน
“ฉะ... ฉัน...”
“กลับมาหาเฮีย...”
หัวใจฉันแทบหยุดเต้นเมื่อไซเรนท์แตะริมฝีปากแผ่วเบาลงข้างแก้มฉัน เขารุกฉันเกินไปหรือเปล่า... เขาพูดเยอะเกินไปไหม... เขาแสดงความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจนจนฉันตั้งตัวไม่ทัน...
เขา... ไม่เหมือนผู้ชายเย็นชาคนเดิมเลย...
“กลับมาให้เฮียรัก...”
“...”
“หัวใจของเธอ...เฮียไม่คืน”
“...อ่ะ อื้อ” ฉันเผลอร้องออกมาเมื่อริมฝีปากร้อนที่กำลังคลอเคลียข้างแก้มเคลื่อนลงมากดจูบแผ่วเบาบนริมฝีปากของฉัน สองตาเบิกกว้างสบกับดวงตาสีดำสนิท สายตาจริงจังของเขา สัมผัสอ่อนหวานของเขา แทบคร่าสติฉันให้ดับวูบลงเลยทีเดียว
“...” ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันปล่อยให้หัวใจสั่งการแทนสมอง หัวใจฉันมันร่ำร้องสัมผัสอ่อนโยนจากผู้ชายที่ฉันรัก ในขณะที่สมองกำลังตีรวนทับซ้อนใบหน้าหล่อร้ายกาจของใครอีกคนขึ้นมา ฉันเผลอจิกเล็บลงบนไหล่กว้างของไซเรนท์อย่างลืมตัว
ไม่นะ... คนสารเลว... ออกไปจากสมองของฉันนะ!
“..อึก” ไซเรนท์กดจูบลงมาอีกครั้งเหมือนจะรู้ว่าร่างกายฉันมีปฏิกิริยาต่อต้าน ทั้งที่หัวใจฉันกำลังซึมซับสัมผัสอ่อนโยนจากเขา มันกำลังตอบรับความต้องการของตัวเอง เรียกร้องให้ฉันกลับไปหาเขา กลับไปเป็นคนรักของเขาเหมือนเดิม...
จะผิดมากไหม... ถ้าฉันขอกลับไปรักเขา... แม้ร่างกายฉันจะแปดเปื้อน... แต่หัวใจของฉันก็ยังรักเขา... ฉันยัง... มีสิทธิ์ที่จะรักเขาอยู่หรือเปล่า...
“...เฮียรักเธอนะพันเก้า” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นหลังจากเขาถอนจูบอ่อนหวานออกไป สัมผัสอุ่นวาบข้างใบหูเรียกอัตราการเต้นของหัวใจฉันให้ถี่รัวมากกว่าเดิม
นั่นสินะ... แค่ทำตามหัวใจ แค่รักเขา... รักเหมือนที่ผ่านมา แล้วลืมเรื่องเลวร้ายเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นซะ แค่นั้นเองพันเก้า... แค่นั้นเอง แค่ลืม... ลืมมันซะ!
“ฉันก็รักเฮีย...”
- Writer
