EP.24 [บัตรเชิญ]
1091 Words
มหาวิทยาลัย S
“วันนี้สุดที่รักแกมารับหรือเปล่า?”
ไกอาเอียงหน้าสวย ๆ เข้ามาถามฉันขณะพวกเรากำลังเดินออกมาหน้าคณะ วันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ เพราะงั้นไอ้คำถามพร้อมแววตาเจ้าเล่ห์นั่น ฉันเดาจุดประสงค์ของมันได้ไม่ยากเลย
“ไม่ไปหรอก”
“โหย... ใจร้ายอ่ะแก! ฉันยังไม่ทันจะชวนเลยนะ เบื่อคนรู้ทันอ่ะ!” ไกอาทำหน้างอเหมือนเด็กโดนขัดใจเมื่อโดนฉันรู้ทัน มันยืนกอดอกนิ่ง ๆ แถมยังสะบัดหน้าหนีอีกต่างหาก แน่ะ! ยัยนี่... งอนอีกล่ะสิ
ฉันถอนหายใจหนัก ๆ แล้วหยุดเดินตามไกอา ยืนชั่งใจสักพักว่าจะง้อหรือไม่ง้อมันดี ถ้าง้อฉันก็ต้องไปเที่ยวกับมันคืนนี้แน่ ๆ แต่ถ้าไม่ง้อเดี๋ยวยัยตัวเล็กนี่ก็งอแงเป็นเด็ก ๆ อีก ตกลงฉันมีเพื่อนหรือมีน้องสาววะ!
“จะไปไหนล่ะ?” ไกอาหันมายิ้มแฉ่งทันที มันวิ่งเข้ามาเกาะแขนฉันแล้วทำสายตาวิ้ง ๆ มาให้ “ไม่ต้องมาทำหูตั้งเลยนะยะ ถ้ามีหางนี่คงกระดิกดุ๊กดิ๊กไปแล้ว”
อดหมั่นไส้จนต้องจิกกัดมันไม่ได้ มีอย่างที่ไหนกัน ช่วงนี้จะสอบอยู่แล้วนะ ชวนเที่ยวได้ทุกอาทิตย์เลยสิน่า
“แหมมมมแกก็ ฉันไม่ใช่แมวนะยะ”
หมายะ! ฉันเถียงมันในใจก่อนจะถามขึ้นอีกรอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อย ๆ
“ตกลงจะไปที่ไหน? ถ้าเป็นคลับพี่ชายแก ฉันไม่ไปนะ”
“บ้า! ไม่ใช่ที่นั่น.. ฉันก็ไม่อยากไปเหมือนกันแหละ เหอะ!” ไกอาทำเสียงขึ้นจมูกก่อนจะกลอกตาไปมาอย่างเซ็ง ๆ สักพักมันก็ยิ้มขึ้นมาอีกรอบ อะไรของมัน -*- เปลี่ยนอารมณ์ไวชะมัด “ฉันจะชวนแกไปงานปาร์ตี้ต่างหาก”
“ปาร์ตี้?” ฉันขมวดคิ้วถาม ยัยนี่บอกว่าจะชวนฉันไปงานปาร์ตี้เหรอ? ปาร์ตี้อะไรของมันวะ!
“ใช่! Dark Party Mask’s เป็นงานปาร์ตี้สวมหน้ากากอ่ะแก เริ่ดมากนะ” เพื่อนรักทำท่าเคลิบเคลิ้มจนฉันต้องเบรกมันอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวนะ! งานปาร์ตี้หน้ากาก? แล้วงานใครล่ะ แกรู้จักเขาเหรอถึงจะไปอ่ะ”
แน่นอนว่างานพวกนี้จะถูกจัดขึ้นแบบส่วนตัว ถ้าไม่ได้รับเชิญก็ไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปหรอก อีกอย่างนะ ฉันไม่ค่อยชอบงานแบบนี้สักเท่าไหร่ เพราะมีแต่คนใส่หน้ากากเข้าหากัน อ้อ แล้วอย่าคิดว่ามันเป็นงานหน้ากากแฟนซีสวยหรูเหมือนในนิยายนะ
เพราะสำหรับ Dark Party Mask’ s คืองานปาร์ตี้สวมหน้ากากที่สุดแสนจะน่ากลัว ฉันเคยได้ยินเฮียไมล์พูดถึงอยู่บ่อย ๆ ว่ามันมีกฎบางอย่างที่ทุกคนในงานต้องปฏิบัติตาม นั่นก็คือ No Fake
ห้ามโกหก...
“ได้สิแก นี่ไง! มีคนส่งบัตรเชิญมาให้ฉัน” ไกอาหยิบการ์ดสีดำใบเล็ก ๆ ขึ้นมาสองใบ เดี๋ยวนะ! สองใบเหรอ?
“ทำไม...”
“อือ มีของแกด้วยใบหนึ่ง ตอนแรกฉันก็แปลกใจนะว่าทำไมถึงส่งของแกมาพร้อมกับฉัน สงสัยคงให้เราสองคนไปพร้อมกันล่ะมั้ง”
ฉันมองการ์ดสีดำในมือนิ่ง ๆ ทำไมถึงมีชื่อฉันอยู่ในนี้ได้ล่ะ เจ้าของงานเป็นใคร? ทำไมเขาถึงเชิญฉันไปงานนั่นด้วย...
“สรุป? แกไปกับฉันนะ! นะ ๆ เก้านะ” มือเล็กคล้องแขนฉันพลางเขย่าแรง ๆ ฉันจึงหันไปมองใบหน้าออดอ้อนของไกอาด้วยสีหน้าลำบากใจ “น้า ๆ ฉันไม่มีเพื่อนไปเลยนะ แกคงไม่ใจร้ายปล่อยให้ฉันไปคนเดียวหรอกนะ”
ฉันมีลางสังหรณ์แปลก ๆ กับงานนี้จัง... แต่ถ้าจะปล่อยให้เพื่อนรักอย่างไกอาไปคนเดียวก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้ เฮ้อ...ไปก็ไป
“อืม... เมื่อไหร่ล่ะ”
“เย้! วันอาทิตย์อ่ะแก เดี๋ยววันนี้เราไปเลือกชุดกับหน้ากากกันดีกว่า ปะ ๆ ๆ” แล้วไกอาก็ออกแรงลากฉันให้เดินตามทิศทางของมันทันที จังหวะนั้นสายตาฉันเหลือบเห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าคณะ สายตาของเราสองคนสบกันพอดิบพอดี
แววตาดุดันจ้องลึกคล้ายต้องการสื่ออะไรบางอย่าง รอยยิ้มร้าย ๆ ผุดขึ้นมุมปากที่กำลังพ่นควันสีขาว ร่างกายฉันชาวาบราวกับถูกสะกด หลังจากวันที่เขาทิ้งคำพูดข่มขู่นั่นไว้ ฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย...
อาจเป็นเพราะช่วงนี้ไซเรนท์คอยมารับมาส่งฉันทุกวัน ใช่... เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมแล้ว และเขาก็ทำหน้าที่แฟนได้อย่างดี เขาเปลี่ยนไปเยอะ ถึงแม้จะยังคงนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ตามนิสัย แต่ความเย็นชาของเขาลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“นั่นพี่นำทัพนี่...” เสียงทักของไกอาเรียกสายตาฉันให้ละจากใบหน้าหล่อเหลานั่น
ใช่แล้วล่ะ.. ผู้ชายที่ฉันเผลอสบตาเมื่อครู่ก็คือ... นำทัพ ผู้ชายที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด!
“เขามารอใคร? หรือว่า...”
ไกอาทำตาโตแล้วหันมามองหน้าฉัน เหมือนจะสื่อว่าพี่ชายต่างแม่ของตัวเองกำลังมายืนรอฉันอย่างนั้นแหละ
ไม่หรอก... หมอนั่นจะมารอฉันทำไม...
“คงมารอแฟนเขาล่ะมั้ง”
“นี่แกประชดเหรอวะ”
“อะไร... ประชดบ้าอะไรเล่า ก็แฟนหมอนั่นอยู่คณะเดียวกับเราไม่ใช่ไง?” ฉันหันไปถลึงตาใส่ไกอาที่อยู่ ๆ ก็ถามอะไรแปลก ๆ ฉันเนี่ยนะประชดเขา เหอะ! บ้าหรือเปล่ายัยนี่!
“อ้อ ฉันก็ลืมไปว่ามีนาเรียนอยู่คณะนี้ อ่ะ... นั่นไง” ไกอาพยักหน้าไปทางด้านหลังพวกเรา ฉันจึงหันมองตามสายตาเพื่อนรัก มีนายืนนิ่งอยู่ด้านหลังพวกเราจริง ๆ ด้วย เธอมองข้ามไหล่ฉันไปทางที่นำทัพยืนอยู่ “เฮ้ยแก ๆ พี่นำทัพเดินมาแล้วอ่ะ เราหลบกันก่อนเหอะ”
แรงดึงเบา ๆ ของไกอาทำให้ฉันก้าวหลบฉากออกมาจากตรงนั้น ฉันไม่ได้หันไปมองว่านำทัพเดินเข้ามาถึงหรือยัง ไม่ได้มองว่าเขากำลังทำอะไร ไม่ได้มองเพราะไม่อยากจะสนใจ หากทว่า...
หมับ!
- Writer
